Stefnda og stefnandi gerðu með sér fóðrunarsamning vegna sýningarhunds. Var stefnda áfram eigandi tíkarinnar en átti að fá úr henni hvolpa samkvæmt samkomulagi. Þá átti hún rétt á að skrá og sýna tíkina á hundasýningum. Hafði stefnandi einnig ákveðin réttindi og skyldur samkvæmt samningnum. Ágreiningur varð á milli aðila um holdarfar hundsins og hvort hægt væri að láta hann keppa til verðlauna þar sem hann var orðinn allt of feitur að mati stefndu sem einnig var hundaræktandi. Á hundasýningu tók stefnda hundinn til sín auk þess að birta stefnanda riftunarbréf á samningi þeirra. Stefnandi krafðist skaðabóta vegna fóðrunar hundsins í átta mánuði auk útlagðs kostnaðar og miskabóta vegna andlegrar þjáningar. Var stefnda sýknuð af öllum kröfum stefnanda þar sem að málatilbúnaður hennar var þannig úr garði gerður að allar kröfur hennar voru ósannaðar og án nægjanlegra gagna sem studdu kröfu hennar. Var stefnanda einnig gert að greiða stefndu málskostnað.

Ákærði sakfelldur fyrir peningaþvætti og reiðufé gert upptækt.

E og Ó höfðuðu mál gegn Í og kröfðust viðurkenningar á því að skilmáli í skuldabréfi aðila væri ógildur og að Í hefði verið óheimilt að hækka vaxtafót skuldar stefnenda samkvæmt skuldabréfinu. Kröfur sínar reistu E og Ó á því að hinn umþrætti skilmáli bryti gegn 34. gr. laga nr. 118/2016 um fasteignalán til neytenda og 36. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga eins og skýra yrði ákvæði þeirra laga með hliðsjón af viðeigandi tilskipunum EES-réttar og ráðgefandi áliti EFTA-dómstólsins sem aflað var undir rekstri málsins. Samkvæmt skilmálunum hefði Í enda verið heimilt að breyta vöxtum skuldabréfsins einhliða á grundvelli almennra og óljósra þátta sem væru ógagnsæir og ófyrirsjáanlegir fyrir E og Ó. Í dómi héraðsdóms var til þess vísað að 1. mgr. 34. gr. laga nr. 118/2016 væri ólíkt tilskipun 2014/17/ESB um lánssamninga um sambærilegt efni að því leyti að í íslenska ákvæðinu væri heimilt að byggja ákvarðanir um vaxtabreytingar á óljósum atriðum á borð við þau sem gat að líta í skuldabréfi aðilanna. Orðum íslensku laganna, sem skýrlega heimiluðu slík ákvæði, yrði, hvað sem liði skýringu á grundvelli EES-réttar, ekki gefin önnur merking en leiddi af ákvæðum laganna sjálfra. Var því hafnað að skuldabréf aðilanna færi í bága við ákvæði laga nr. 116/2018. Hvað varðaði ákvæði laga nr. 7/1936 var það mat réttarins að E og Ó hefði ekki tekist að sýna fram á að hallað hefði á þau með slíkum hætti við samningagerðina, eða slíkt ójafnvægi skapast, að ógilda bæri samninginn með hliðsjón af 36. gr. laganna, sbr. 36. gr. a.-c. Þau hefðu enda fengið fullnægjandi upplýsingar um eðli lánsins, valið úr ólíkum lánsformum og gengið til samninga meðvituð um áhættuna sem í samningnum fólst. Var Í því sýknaður af kröfum E og Ó.

Stefnda gert að endurgreiða stefnanda hluta af söluandvirði fasteignar er þau höfðu sem fyrrum sambúðaraðilar átt í sameign.