Ákærði var ákærður fyrir brot á siglingalögum með því að hafa valdið skipstrandi með yfirsjónum og vanrækslu er báti var siglt á grjótgarð við innsiglinguna í Hólmavíkurhöfn. Dómurinn taldi framburðarskýrslu sem tekin var af ákærða á vettvangi hafa takmarkað gildi, m.a. í ljósi þess að ákærða var ekki kynnt sakarefnið. Skýringar ákærða, sem fyrst komu fram við aðalmeðferð málsins, hefðu þannig getað komið fram undir rannsókn þess ef ákærði hefði verið boðaður til skýrslutöku á grundvelli 61.-66. gr. laga um meðferð sakamála. Þá hafði lögregla ekki framkvæmt sjálfstæða rannsókn á siglingatækjum bátsins, aflað gagna um veðurfar í aðdraganda strandsins, tekið skýrslur af vitnum eða aflað skoðunar- eða matsgerðar um skemmdir á bátnum. Taldi dómurinn ekki unnt að slá því föstu með nægilegri vissu að ástæður skipstrandsins mætti rekja til yfirsjóna og vanrækslu ákærða og var hann sýknaður af kröfum ákæruvaldsins.

Ákærði var sakfelldur fyrir líkamsárás. Refsing var ákveðin 60 daga fangelsi en henni var frestað skilorðsbundið. Þá var ákærða gert að greiða brotaþola skaða- og miskabætur.

Deilt var um námur og náma-, vatns- og jarðhitaréttindi, síðastnefndu réttindin tvö umfram heimilisþarfir, í landi jarðarinnar Engjaness í Árneshreppi. Á grundvelli afsalsbréfs 30. janúar 1958 var viðurkennt að stefnandi, íslenska ríkið, væri eigandi réttindanna. Ekki var fallist á málsástæður stefnda fyrir því að afsalsbréfið hefði ekki gildi gagnvart honum. Annarri kröfu stefnanda var vísað frá dómi þar sem með henni þótti stefnt að sama markmiði.

Deilt var um eignar-, umráða- og nýtingarrétt yfir jarðhita á landspildum sem sveitarfélag fékk keypt og að gjöf úr landi jarðar, auk bótaskyldu vegna nýtingar sveitarfélagsins á heitu vatni. Komist var að þeirri niðurstöðu að ekki hefði verið samið sérstaklega um eignarhald þessara réttinda og var því litið til ákvæða þeirra laga sem giltu á þeim tíma sem landkaupin og gjöfin áttu sér stað. Með vísan til þess að landspildurnar hefðu talist til landareignar í skilningi þágildandi orkulaga og laga um eignar- og notkunarrétt jarðhita var talið að þeim hefðu fylgt jarðhitaréttindi og óheimilt hefði verið að skilja þau frá spildunum nema með sérstöku leyfi ráðherra. Var sveitarfélagið því sýknað af kröfum landeigenda.