- Lykilorð:
- Manndráp
- Fangelsi
- Tilraun
Árið 2018, fimmtudaginn 21. júní, er á
dómþingi Héraðsdóms Reykjavíkur, sem háð er í Dómhúsinu við Lækjartorg af
Guðjóni St. Marteinssyni héraðsdómara, kveðinn upp dómur í málinu nr.
S-116/2018: Ákæruvaldið gegn Degi Hoe Sigurjónssyni, en málið var dómtekið 12.
þ.m.
Málið er höfðað með
ákæru héraðssaksóknara, dagsettri 2. mars 2018, á hendur:
„Degi Hoe Sigurjónssyni, kennitala [...],
Bárugötu 17, Akranesi,
til dvalar í fangelsinu Litla-Hrauni,
fyrir manndráp og tilraun til
manndráps, með því að hafa aðfaranótt sunnudagsins 3. desember 2017, á
Austurvelli í Reykjavík, veist að A og B með hnífi, sem var með 9,5 cm löngu
blaði, og margsinnis lagt til þeirra og stungið þá með hnífnum, en ákærði stakk
A í bringu vinstra megin og gekk hnífurinn inn í hjartað, í hægri öxl og
tvívegis í bakið, og þá stakk ákærði B í bakið, í vinstri öxl, á vinstri
upphandlegg og í vinstri kálfa. Afleiðingar árásar ákærða á A voru þær að hann
hlaut skurðsár vinstra megin á brjóstkassa sem fór inn í hjartað, á hægri miðju
brjóstkassa að aftanverðu, á svæði hægra herðablaðs, á hægri öxl, í vinstri
lófa, rispur á miðnes og rétt fyrir ofan vinstri kinn, skrámur við hlið vinstri
augabrúnar, neðan við hliðarhorn vinstra auga, ofan við vinstri mjaðmakamb, á
hægri framhandlegg, við vinstri olnboga og framan á hægri fótlegg, gat á
vinstra lunga og lét A lífið af sárum sínum fimm dögum síðar, en áverkinn á
hjartanu var banvænn og höfðu önnur skurðsár áhrif á andlát hans. Afleiðingar
árásar ákærða á B voru þær að hann hlaut skurðsár efst á bak vinstra megin,
utanvert á vinstri öxl, aftan til á vinstri upphandlegg og á vinstri kálfa sem
náði ofan í slagæð og olli slagæðarblæðingu.
Telst þetta varða við 211. gr. og
211. gr., sbr. 1. mgr. 20. gr., almennra hegningarlaga nr. 19/1940.
Þess er krafist að ákærði verði dæmdur til refsingar og til greiðslu alls
sakarkostnaðar. Einnig er krafist upptöku samkvæmt 1. tl. 1. mgr. 69. gr. a
almennra hegningarlaga á hnífi í eigu ákærða af gerðinni Muela sem lögregla
lagði hald á (munanúmer 45349).
Einkaréttarkröfur:
Af hálfu C, móður brotaþolans B, er gerð krafa á hendur ákærða um að hann verði dæmdur til þess að greiða henni miskabætur að fjárhæð kr. 10.000.000 svo og skaðabætur vegna alls útlagðs kostnaðar að fjárhæð kr. 867.237 eða samtals kr. 10.867.237 auk dráttarvaxta skv. IV. kafla vaxtalaga nr. 38/2001 frá 28. febrúar 2018 til greiðsludags. Auk þess er gerð krafa um málskostnað úr hendi ákærða skv. mati réttarins að viðbættum virðisaukaskatti á málflutningsþóknun. Þess er krafist að dráttarvextir leggist við höfuðstól dómkröfu og málskostnað á 12 mánaða fresti í fyrsta sinn 12 mánuðum eftir upphafsdag vaxta, sbr. 12. gr. fyrrgreindra laga.
Af hálfu D, föður brotaþolans A, er gerð krafa á hendur ákærða um að hann verði dæmdur til þess að greiða honum miskabætur að fjárhæð kr. 10.000.000 auk dráttarvaxta skv. IV. kafla vaxtalaga nr. 38/2001 frá 28. febrúar 2018 til greiðsludags. Auk þess er gerð krafa um málskostnað úr hendi ákærða skv. mati réttarins að viðbættum virðisaukaskatti á málflutningsþóknun. Þess er krafist að dráttarvextir leggist við höfuðstól dómkröfu og málskostnað á 12 mánaða fresti í fyrsta sinn 12 mánuðum eftir upphafsdag vaxta, sbr. 12. gr. fyrrgreindra laga.
Af hálfu brotaþolans B, kt. [...], er gerð krafa um að ákærða verði gert að greiða honum bætur að fjárhæð kr. 3.243.040 auk vaxta skv. 8. gr. laga um vexti og verðtryggingu nr. 38/2001 frá tjónsdegi til þess dags er mánuður er liðinn frá dagsetningu bótakröfunnar og dráttarvaxta skv. 9. gr. sömu laga frá þeim degi til greiðsludags, sbr. 6. gr. vaxtalaga. Einnig er gerð krafa um skipun réttargæslumanns skv. 42. gr. laga nr. 88/2008 og að ákærði verði dæmdur til að greiða hæfilegan kostnað vegna réttargæslu skv. ákvörðun dómsins, skv. 48. gr., sbr. 1. mgr. 217. gr. laga nr. 88/2008, en til vara er gerð krafa um að kærði verði dæmdur til að greiða lögmannskostnað við að koma bótakröfunni á framfæri og vegna hagsmunagæslu við meðferð málsins fyrir dómi skv. tímaskýrslu og málskostnaðarreikningi sem lögð verða fram við meðferð málsins, með vísan til 1. mgr 176. gr. laga nr. 88/2008, auk virðisaukaskatts á málflutningsþóknun.“
Verjandi ákærða krefst aðallega sýknu en til
vara að refsing verði felld niður og til þrautavara vægustu refsingar sem lög
leyfa. Í öllum tilfellum er þess krafist að bótakröfum verði vísað frá dómi, en
til vara að þær verði lækkaðar verulega. Þess er krafist að málsvarnarlaun
verði greidd úr ríkissjóði, samkvæmt framlagðri tímaskýrslu.
Samkvæmt frumskýrslu lögreglu, dagsettri 3.
desember 2017, barst lögreglu tilkynning kl. 04.51 aðfaranótt sunnudagsins 3.
desember sl. um að maður lægi á Austurvelli, mögulega með stungusár. Við komu
lögreglu á vettvang komu þeir að hópi fólks sem var að hlúa að manni sem lá á
gangstétt á Austurvelli. Í skýrslunni er lýst stungusárum á manninum sem hafi
verið mjög blóðugur. Lögreglumenn beittu hjartahnoði uns sjúkraflutningamenn
komu og tóku við og fluttu manninn á sjúkrahús. Í skýrslunni er því lýst að
vitni sem rætt var við á vettvangi hafi greint frá því að ákærði hefði rifist
við tvo menn og elt annan þeirra yfir Austurvöll og sparkað í manninn eftir að
hann féll í jörðina. Ákærði hefði síðan forðað sér.
Því er lýst í skýrslunni er lögreglan rakti
blóðslóð frá Austurvelli að [...], þar sem haft var tal af B sem hefði verið
með stungusár á fæti og á baki.
Þá er í lögregluskýrslunni lýst aðgerðum
lögreglu í kjölfarið og m.a. því að ákærði hefði verið handtekinn á heimili
sínu síðar um nóttina og að blóðugur vasahnífur hefði fundist í fórum hans.
Í öðrum rannsóknargögnum er greint frá
ráðstöfunum sem gerðar voru og vinnu lögreglu, m.a. vettvangsvinnu o.fl., sem
síðar verður rakið eins og ástæða þykir.
Við skýrslutöku af ákærða hjá lögreglunni, 5.
desember sl., kvaðst hann hafa lent í útistöðum við tvo menn og lýsti hann átökunum
við mennina en kvaðst ekki hafa beitt hníf í átökunum eða í samskiptunum við
þá. Framburður ákærða hjá lögreglu verður rakinn síðar eins og ástæða þykir.
Nú
verður rakinn framburður ákærða og vitnisburður fyrir dómi
Ákærði neitar sök. Hann kvaðst hafa verið á
tónleikum í miðbænum á þessum tíma, ásamt unnustu sinni. Hann lýsti rifrildi
þeirra sem lauk með því að ákærði gekk í burtu og gerði það sama og hann geri
alla jafnan við aðstæður sem þessar, þegar hann brotni niður eða komist í
geðshræringu eða í uppnám. Við slíkar aðstæður hafi hann venju að setjast niður
einn með sjálfum sér og þá vilji hann fá frið. Hann lýsti því að væri hann með
hníf á sér við slíkar aðstæður þá skæri hann sig iðulega og skýrði hann tilgang
þessarar háttsemi þannig að þetta gerði hann í því skyni að ná áttum. Hann hefði
setið á bekk við Austurvöll, þótt hann myndi ekki nákvæmlega hvernig hann kom
þangað. Að því hefði komið að A eða B reyndi að tala við ákærða, sem hefði
beðið manninn að láta sig í friði en maðurinn hefði ekki virt það. Hann kvaðst
hvorugan hafa þekkt og engin deili vitað á þeim. Þá hefði komið að annar maður
og kvað ákærði sér ekki hafa litist á það og áfram beðið mennina að láta sig í
friði. Hann kvað sig minna að hann hefði rætt við mennina á ensku, en hann myndi
ekki hvað þeir sögðu. Mennirnir hefðu ekki sinnt þessu og kvaðst ákærði hafa
upplifað ástandið þannig að mennirnir hefðu stöðugt nálgast sig þar sem hann
sat á bekknum. Hann lýsti því að á þessari stundu hefði rifjast upp atburður
frá því nokkrum mánuðum fyrr er erlendir menn réðust á ákærða og vin hans. Hann
kvaðst hafa upplifað það sem gerðist á Austurvelli nánast eins og árásina á þá
kunningja hans, sem hann lýsti. Hann kvaðst þannig ekki hafa vitað hvort
mennirnir ætluðu að ráðast á hann, ræna hann eða að tala við hann. Hann hafi
ekki vitað hvað væri í gangi og honum hafi ekki liðið vel og verið óöruggur og
hræddur, þar sem mennirnir sinntu því ekki að láta hann í friði. Hann kvað hafa
komið að því að annar mannanna sparkaði í ökkla ákærða, sem stóð þá á fætur og
bað mennina enn um að láta sig í friði. Það næsta sem hann viti er að hann fékk
högg aftan á hnakkann svo hann „datt alveg út“ og muni ekkert fyrr en hann lá í
jörðinni, á bakinu, með A ofan á sér. A hafi staðið á fætur og ætlað að hlaupa
í burtu en dottið. Ákærði kvaðst þá hafa staðið á fætur og gengið í áttina að A
og ýtt við honum, en hann hefði ekki hreyft sig. Ákærði kvaðst ekki muna neitt
eftir átökunum við mennina og hann muni aðeins eftir sér er A var ofan á honum,
eins og rakið var. Hann kvaðst árangurslaust hafa reynt að rifja upp atburðarásina.
Hann lýsti tilfinningum sínum er hann sá A hreyfingarlausan í jörðinni, en
tilfinningin var ekki góð að hans sögn. Hann kvaðst hafa fengið „pínu sjokk“ og
gengið í burtu. Hann kvaðst hafa verið kominn nærri MR er hann áttaði sig á því
hvað væri í gangi og þá hefði hellst yfir hann enn þá meiri panikk og hræðsla
vegna þess að hann vissi ekki hvað hefði gerst, en hann kvaðst hafa verið
blóðugur á höndunum og hann viti ekki og geti ekki skýrt tilvist blóðsins. Þar
sem þannig hafi staðið á hafi hann orðið hræddur um að hið versta gæti hafa
gerst, sem væri að hann gæti hafa drepið einhvern á þessu tímabili sem hann
myndi ekki eftir. Þegar þannig standi á og einstaklingur viti ekki neitt
panikki maður, að sögn ákærða. Hann hafi þessu næst hringt í E, kunningja sinn,
og beðið hann að sækja sig, sem E hefði gert og sótt ákærða og tekið hann upp í
bíl sinn nærri BSÍ. Ákærði kvaðst á heimleiðinni hafa reynt að ná í unnustu
sína og lýsti hann áhyggjum af henni. Hann hefði farið heim til sín í Garðabæ
og ætlað að sofna en ekki getað það og kvaðst hann þá hafa farið út með hníf
sem hann kvaðst hafa ætlað að nota til að skera sig. Hann hefði ekki gert það
heldur sest á bekk þar sem hann hefði tálgað spýtu, uns hann hefði gengið til
baka áleiðis heim en verið handtekinn á leiðinni.
Spurður hvort hann hefði verið með hníf á
þeim tíma sem í ákærunni greinir kvaðst hann ekki geta sagt að hann myndi það.
Hann þyrði ekki að fara með það og vildi ekki segja ósatt. Hann myndi ekki
eftir því að hafa verið með hníf meðferðis í bænum á þessum tíma. Spurður um
ástand sitt á þessum tíma kvaðst ákærði hafa verið „fullur“, það væri augljóst
mál, og lýsti hann áfengisdrykkju sinni þetta kvöld. Spurður um það hvort hann
hefði stungið mennina eins og í ákæru greinir kvaðst ákærði aðeins geta gefið
það svar að hann myndi ekki eftir því að hafa haldið á hnífi og stungið
mennina.
Ákærði kvaðst eiga hnífinn sem lagt var hald
á við handtöku, en á hnífnum greindist blóð sem við rannsókn reyndist innihalda
DNA snið úr A. Spurður um þetta kvað ákærði þetta ekki koma á óvart, þar sem átökin
við A hefðu verið blóðug og hann verið blóðugur á höndum er hann stóð upp og
blóðið á hnífnum kynni að hafa borist þangað er ákærði handlék hnífinn síðar um
nóttina. Hann gæti ekki skýrt þetta á annan hátt.
Spurður um það hvort hann myndi atburði vegna
ölvunarinnar kvaðst hann ekki muna allt sem gerðist og hann myndi ekki eftir
förinni á Austurvöll. Hann myndi ekki eftir samskiptum við lögreglu um kvöldið,
hann myndi ekki eftir öðru fólki á Austurvelli, en kvaðst viss um að hafa átt í
útistöðum við tvo menn.
Ákærði var spurður um vitnisburð E, sem hafði
eftir ákærða að hann hefði stungið Pólverja í miðbænum þessa nótt. Ákærði
kvaðst ekki muna eftir þessu en ekki halda því fram að E segði ekki rétt frá
þessu.
Á upptöku eftirlitsmyndavéla
frá Austurvelli frá þessum tíma sést A í hvítum bol falla í götuna og annar
maður kemur á eftir honum og stuggar við honum með fætinum. Ákærði kvaðst muna
eftir að hafa staðið á fætur, eins og rakið var, og hafa gengið að A þar sem
hann lá og ýtt við honum. A hefði ekki hreyft sig og ákærði gengið í burtu
eftir þetta.
Ákærði var spurður um staðsetningu sína og
fleira sem fram kemur á upptökum eftirlitmyndavéla. Þar sést m.a. er B gengur í
burtu. Í ljós kom að upptökurnar rifjuðu ekkert upp fyrir ákærða um það sem
gerðist. Hann myndi ekkert frá þessum tíma.
Við skýrslutöku hjá
lögreglu lýsti ákærði því í upphafi að hann hefði barist með hnefahöggum við
mennina tvo á Austurvelli. Spurður um breyttan framburð frá þessari skýrslu
kvað hann hugsanlegt að hann hefði á þessum tíma munað eitthvað örlítið betur
frá atburðinum. Hann kvaðst áður hafa lent í „black outum“ þar sem hann myndi
atburði betur strax eftir atburð, en verr síðar.
Vitnið B kvað þá A,
vin sinn, hafa verið á veitingastað í miðbænum á þessum tíma. Er þeir fóru þaðan
og út á Austurvöll hefðu þeir séð strák sem þar sat og grét. Þeir A hefðu rætt
hvernig þeir gætu hjálpað stráknum og þá farið til hans til að rétta honum
hjálparhönd. Þeir hefðu spurt strákinn á ensku hvað þeir gætu gert fyrir hann
til að róa hann niður og í því skyni boðið honum sígarettu. Þeir A hefðu ekki á
nokkurn hátt verið ógnandi í garð ákærða, sem hefði ekkert sagt áður en hann
stóð upp og veittist að þeim A vopnaður hníf. Ítrekað spurður kvað hann þá A
aðeins hafa ætlað að rétta ákærða hjálparhönd þar sem hann sat grátandi og
endurtók að þeir A hefðu ekki verið ógnandi. Spurður um það hvort annar hvor
þeirra A hefði sparkað í ákærða lýsti hann því svo að þeir hefðu reynt að ýta
ákærða frá og B hefði í því skyni sparkað í eða að ákærða. Þá fyrst kvaðst hann
hafa séð hnífinn. Aðdragandinn hefði enginn verið og ákærði strax gripið til
hnífsins og beitt honum gegn þeim A og sagt við þá að þeir gætu hjálpað honum
svona, og hefði ákærði haldið áfram að veitast að þeim með hnífnum. B kvaðst
hafa hlaupið frá en árásarmaðurinn hefði stungið hann með hnífnum. Hann kvaðst
hafa verið á grúfu er hann fékk hnífinn í bakið en hann hefði séð er
hnífsstungan kom á fótlegg hans. Spurður hvort hann hefði séð ákærða stinga A
og þá hversu oft kvaðst hann hafa séð A verða fyrir hnífsstungum en hann gæti
ekki lýst þeim í smáatriðum og hann gæti ekki lýst fjölda þeirra, en þær hefðu
verið margar en hann kvað ákærða bæði hafa notað hníf og hnefa í árásinni. B
sýndi hvernig ákærði hélt á hnífnum í árásinni. Hann hefði farið heim til sín
að [...] eftir þetta og ætlað að gera sjálfur að sárum sínum með aðstoð vina en
hann kvað mikið hafa blætt. Hann hafi ekki ætlað til lögreglu og kvað hann ástæðuna
þá að hann hefði ekki haft dvalarleyfi hér á landi. Hann kvað sig minna að A hefði
fyrst verið stunginn og hefði B þá komið honum til aðstoðar til að koma í veg
fyrir frekari árás. Við þetta hefði hann dottið í götuna, á grúfu, og þá hefði
ákærði stungið hann með hnífnum í öxlina eða á aftanvert herðablaðið og lýsti
hann þessu. Hann kvaðst síðan hafa séð A hlaupa frá vettvangi er hann hefði
reynt að ýta ákærða frá, en hann hefði áfram reynt að stinga með hnífnum og þá
hefði hann fengið hnífsstunguna í fótlegginn. Eftir þetta hafi ákærði farið í
burtu. Hann kvaðst hafa orðið mjög hræddur og farið heim til sín.
B var kynntur
framburður ákærða þess efnis að hann hefði fengið högg á hnakkann í þessari
atburðarás og við það dottið út, eins og ákærði bar. B kvað þennan framburð
ákærða rangan.
B bar fyrir dóminum
undir aðalmeðferðinni að hann myndi eftir stungum í bak og öxl en við
skýrslutöku af vitninu fyrir dómi 5. desember sl. kvaðst hann ekki hafa vitað
af stungunum fyrr en við komu á spítala. Hann kvað skýringuna á þessu þá að
hann hefði ekki séð stunguna í bak sér og öxl og hann hefði ekki áttað sig á
því hvers kyns var fyrr en eftir komu á sjúkrahúsið. Við skýrslutökuna fyrir
dómi 5. desember sl. kvaðst hann ekki hafa séð er A var stunginn, en fyrir
dóminum undir aðalmeðferðinni kvaðst hann hafa séð það. Spurður um skýringu á
þessu kvaðst hann hafa séð ákærða með hnífinn og hafa séð hann stinga og berja A
endalaust. Hann hafi séð þetta vel og ekki geta lýst þessu betur, en hann gæti ekki
lýst því hvar stungurnar komu.
B lýsti líðan sinni
eftir atburðinn. Hann kvað sér hafa liðið illa andlega og hann hafi leitað sér
sálfræðiaðstoðar vegna þessa og sú aðstoð standi enn. Hann lýsti þessu nánar.
Þá lýsti hann afleiðingum hnífsstungunnar á fótlegginn en hún hefði haft í för
með sér dofa og líðan hans væri ekki góð vegna þessa.
Vitnið F kvaðst hafa
verið stödd á Austurvelli ásamt G, H og I, kunningjum sínum, þar sem þau
settust á bekk. Ákærði hafi setið á bekk við hlið þeirra og hafi hann klárlega
verið í einhverju ástandi, talandi við sjálfan sig, veifandi hníf. Nánar spurð
um ástand ákærða kvað hún hann hafa verið frekar ógnvekjandi og lýsti hún þessu
og kvað ákærða augljóslega hafa verið manneskju sem maður átti ekki að skipta
sér af. Hún kvaðst ekki hafa séð hnífinn, heldur G vinkona hennar. Stuttu síðar
hefðu tveir menn komið gangandi til ákærða og virtust þeir vera að athuga hvort
allt væri í lagi með hann, sem hefði ekki verið „með öllu réttu“, eins og
vitnið bar. Mennirnir sem komu að ákærða hefðu verið eðlilegir drengir „á
lífinu“ og að athuga hvort ekki væri í lagi með ákærða, sem klárlega hefði ekki
verið í lagi með og mennirnir virtust hafa áhyggjur af honum, eftir því sem henni
virtist. Ákærði hefði strax brugðist illa við komu mannanna, byrjað að hrópa á
þá og ögra þeim og staðið á fætur. Þá urðu slagsmál milli mannanna og minnti
hana að annar þeirra sem komu að ákærða hefði sparkað í fótlegg hans, en það hefði
verið svar við háttsemi ákærða. Hún kvað slagsmálin hafa borist víða um
Austurvöll og hún hefði séð högg á báða bóga, en ekki séð hnífsstungur. Hún
kvaðst ekki viss um það hvort einhver hefði dottið í þessari atburðarás. Við
skýrslutöku hjá lögreglu greindi vitnið svo frá að sparkað hefði verið í ákærða
liggjandi. Fyrir dóminum kvað hún það rétt. Hafi þessu lokið með því að ákærði
sparkaði í manninn sem lá í jörðinni og gekk því næst í burtu. Vitnið og
kunningjar hennar komu að og sáu stungusár á manninum sem lá hreyfingarlaus í
götunni. Eftir þetta var hringt á sjúkrabíl.
Vitnið G var á
Austurvelli ásamt F, H og I, félögum sínum, á þessum tíma. Hún sat þar á bekk
og ákærði sat á öðrum bekk skammt frá og lék sér með hníf. Hún taldi ákærða hafa
verið undir miklum áhrifum vegna þess að hann talaði við sjálfan sig. Þá hefði
komið að honum maður og svo annar maður sem virtust ætla að hjálpa ákærða, enda
hefði maðurinn sem kom að ákærða ekki verið árásargjarn að sjá. Hún heyrði ekki
hvað þeim fór á milli. Mennirnir og ákærði hefðu talað eitthvað saman uns
ákærði stóð á fætur, en annar aðkomumannanna hefði gefið ákærða létt spark í
fótinn og þá hófust slagsmál og ákærði „hjólaði í hann“ og sló manninn og
höggin hefðu gengið á báða bóga. Ákærði hefði haldið á hnífnum í slagsmálunum
við báða mennina, þótt hún hefði ekki séð hnífsstungur. Á einhverjum tímapunkti
hefði ákærði fallið í götuna þar sem sparkað var í hann. Síðan hefði annar
mannanna hlaupið í burtu en hinn hefði fallið í götuna. Vitnið og vinir hennar hefðu
reynt að aðstoða manninn en ákærði hefði gengið rólega í burtu.
Vitnið H var staddur á
Austurvelli á þeim tíma sem um ræðir, ásamt I, F og G. Þau sátu þar á bekk og
ákærði sat á nálægum bekk, en hann vissi hver ákærði var. Ákærði hefði verið
hlæjandi og taldi vitnið eitthvað vera að hjá ákærða. Tveir útlendingar hefðu
þá komið að ákærða og byrjað að atast í honum, eins og þeir ætluðu að ráðast á
hann. Sá sem síðar féll í götuna sparkaði í fót ákærða þar sem hann sat og
hófust þá slagsmál. H hafi ekki virst þetta vera neitt alvarlegt en annar
aðkomumannanna hefði hlaupið í burtu og ákærði og annar strákurinn orðið eftir,
eins og fastir saman þar sem þeir stóðu. Síðan hefði ákærði farið í burtu en
hinn strákurinn lagst niður og er vitnið kom að til að aðstoða hann sá hann blóð
leka frá manninum. Hann kvaðst ekki hafa séð hníf.
Vitnið I var staddur á
Austurvelli ásamt F, G og H, kunningjum sínum, á þessum tíma. Ákærði, sem hafi
verið í mjög annarlegu ástandi, hafi setið fyrir framan þau. Þá hafi komið
tveir strákar að ákærða og hafi þeir angrað hann og fyrr en varði byrjuðu átök.
I hafi snúið baki í þá og ekki séð hvert upphafið var og ekki heyrt orðaskipti,
en sér virtust mennirnir tveir ekki þannig að þeir hefðu viljað byrja slagsmál.
Hann hefði síðan séð er mennirnir sem komu að ákærða voru allir ataðir blóði,
en hann kvaðst hafa talið að e.t.v. væri um að ræða nefbrot. Nánar spurður
hvort hann gæti lýst slagsmálunum kvað hann þetta hafi litið út eins og ákærði
hefði staðið upp og ráðist á mennina sem báðir hefðu reynt að sparka í ákærða
og fella hann. Að því hefði komið að annar mannanna varð óstöðugur á fótunum og
missti jafnvægið. Mennirnir tveir hefðu hlaupið í burtu, hvor í sína áttina, en
annar þeirra féll í götuna skammt frá. I kom síðan að manninum sem féll og sá
þá stungusár á honum og hringdi í sjúkrabíl. Hann sá ákærða ekki með hníf.
Vitnið J var á
Austurvelli ásamt K, vinkonu sinni, á þessum tíma. Er þau gengu inn á
Austurvöll sáu þau slagsmál þriggja manna, að því er þeim virtist, við styttu
Jóns Sigurðssonar. Hann kvað menn hafa fallið í götuna og verið sparkað í
liggjandi mann. Er þau komu nær, til að athuga hvað væri í gangi, hefði K, vinkona hans, kallað til mannanna og
spurt hvað væri í gangi. Er þau komu enn nær hefði blóðugur maður komið á móti
þeim og staulast fram hjá þeim. Síðan kom annar maður á eftir hinum fyrri,
haldandi á stórum hníf, sýndist honum og virtist þeim manni vera heitt í hamsi
og vera að elta hinn. Þau K viku sér undan, hvort í sína áttina, en hringdu
síðan í lögregluna.
Vitnið K kvað þau J
hafa komið inn á Austurvöll á þessum tíma og þá séð slagsmál á miðjum
Austurvelli. Þau hafi ekki látið mikið með þetta og ætlað að velja sér aðra
gönguleið er hún sá og heyrði að þetta var alvarlegra en þau töldu í fyrstu. Er
þau komu nær sáu þau þrjá menn og einn liggjandi í götunni og var sparkað
harkalega í hann og kvaðst hún nokkuð viss um að maðurinn sem sparkað var í hefði
verið sá sami og síðar kom blóðugur á móti þeim J og lést síðar. Sér hafi virst
sem tveir menn ættu í útistöðum við einn. Hún hefði kallað til mannanna og
spurt hvað væri að gerast og gengu þau J í áttina til þeirra og heyrðu þá
skerandi öskur. Hún lýsti því er strákur, alblóðugur, kom hlaupandi og
haltrandi á móti þeim og féll í götuna stuttu síðar. Hún lýsti því að maður hefði
komið og gengið ákveðið á eftir manninum, haldandi á hníf í hægri hendi.
Maðurinn hafi verið „óhuggulegur í andlitinu“ og virst vera ákveðinn og sér
hefði virst sem maðurinn sæi þau ekki. Hún hringdi í lögregluna eftir þetta og
lýsti hún samtali sínu við lögreglu, sem bað hana um að færa sig nær atburðunum
en hún hefði ekki þorað það.
Vitnið E lýsti því að
ákærði hefði hringt í miklu uppnámi um fjögur leytið aðfaranótt 3. desember sl.
og greindi ákærði svo frá að hann hefði stungið mann. E kvaðst hafa greint unnustunni sinni frá þessu
og síðan farið og sótt ákærða og tekið upp í bíl sinn nærri BSÍ. Ákærði hefði
verið með skurð á hendi er hann kom í bíl vitnisins. Hann ók áleiðis í Garðabæ
en þeir stönsuðu á leiðinni þar sem ákærði ræddi málið og það sem hafði gerst.
Ákærði hefði verið í miklu uppnámi og sagðist hafa stungið tvo menn á
Austurvelli og ekki vita hvort annar þeirra myndi lifa af. Ákærði hafi sagst ætla
heim og drekka sig í hel. Ákærði hafi sagt að hann hefði setið grátandi vegna
samskipta við unnustu sína er tveir menn komu að honum og sparkað hafi verið í
sköflunginn á honum. Ákærði hefði þá „snappað“ og ráðist á mennina. Hann hafi
lýst því að mennirnir hefðu komið yfir hann og hann hafi þá stungið þá í síðuna
og í bakið. Annar mannanna hefði forðað sér en hinn hefði fallið í götuna.
Ákærði hefði farið úr bílnum nærri heimili sínu í Garðabæ.
Vitnið L lýsti því er E,
unnusti hennar, fékk símtal aðfaranótt 3. desember sl. og fór skömmu síðar
þeirra erinda að sækja ákærða. Hann hefði komið til baka um hálftíma síðar,
eftir að hafa ekið ákærða heim til sín, og greindi E frá því og hafði eftir
ákærða að ákærði hefði stungið mann eða menn á Austurvelli.
Vitnið M lögreglumaður
lýsti komu lögreglunnar á Austurvöll á þeim tíma sem um ræðir. Hann staðfesti
frumskýrslu lögreglu sem vísað var til að ofan. Vitnið kom fyrstur á vettvang
ásamt tveimur öðrum lögreglumönnum. Hópur fólks var á Austurvelli að hlúa að A.
Hann lýsti vinnu lögreglunnar á vettvangi í framhaldinu og m.a. hjartahnoði sem
beitt var uns sjúkraflutningamenn komu og fluttu A á sjúkrahús.
Vitnið N lögreglumaður
kom með þeim fyrstu á vettvang og lýsti vinnu sinni þar. Hann lýsti því er hann
rakti blóðslóð frá vettvangi að [...], þar sem haft var tal af B sem var inni á
snyrtingunni að gera að sárum sínum. Hann kvað mikið blóð hafa verið á staðnum
og B virtist vera í sjokki og enga aðstoð vilja. N kvaðst hafa fylgt B á
slysadeild.
Vitnið O lögreglumaður
lýsti vinnu sinni og lögreglunnar á vettvangi. Í ljósi alvarleika málsins hefði
verið kölluð út aðstoð. Hann lýsti söfnun blóðsýna og blóðslóð sem lögreglan
rakti að [...]. O ljósmyndaði vettvang á Austurvelli og að [...].
Undir rannsókn málsins
voru send til DNA-greiningar hjá Nationellt forensiskt centrum - NFC í Svíþjóð
ýmis sýni sem safnað var undir rannsókninni. Í greinargerð lögreglunnar, sem
dagsett er 2. maí 2018, er svofelldur kafli:
„Sjö sýni voru
varðveitt við rannsókn á hníf, sem fannst í vasa grunaðs. Tvö sýni, bæði af
sömu hlið blaðsins, reyndust innihalda blöndu DNA sniða frá a.m.k. tveim
einstaklingum, og sýndu niðurstöðurnar að um var að ræða blöndu DNA sniða frá
látna, A, og grunuðum, Degi Hoe Sigurjónssyni. Önnur sýni, varðveitt af
hnífnum, höfðu öll sama DNA snið, og var það snið eins og DNA snið grunaðs,
Dags Hoe Sigurjónssonar.“
Vitnið P, sérfræðingur hjá tæknideild
lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu, skýrði og staðfesti rannsóknina sem rakin
var að ofan. Hann kvað útlit gata á bol B, sem lagt var hald á að [...], geta
samrýmst því að vera stunguför eftir eggvopn. Hann var spurður út í fimm göt á
bakhlið úlpu A og taldi þau hafa verið þannig að þau samrýmdust því að vera
eftir eggvopn. Fjögur göt náðu í gegnum úlpuna. Fatnaður ákærða var rannsakaður
og var blóð úr öllum flíkum hans rannsakað. Hann kvað hafa verið send 47 sýni
úr fatnaði ákærða og 35 þeirra hefðu verið rannsökuð. 11 sýni af gallabuxum
reyndust úr ákærða sjálfum en ekki væri hægt
að aldursgreina hvenær blóðið kom í buxurnar. Send voru 13 sýni úr jakka
og 10 sýni voru rannsökuð og kom í ljós að sum sýnin innihéldu DNA-snið ákærða
og A. Áður var vikið að sýnum á hnífnum sem rannsökuð voru.
Sýnin sem tekin voru úr blóðslóð að [...]
reyndust öll úr B.
Sýni á fatnaði B sem rannsökuð voru reyndust
bæði vera úr honum sjálfum.
Meðal gagna málsins er bráðabirgðavottorð
Landspítala vegna komu A á sjúkrahúsið 3. desember 2017. Í vottorðinu segir
m.a. svo:
„[.....]“
R sérfræðilæknir ritaði vottorðið sem hann
staðfesti og skýrði fyrir dómi.
Hann lýsti áverkunum og ástandinu á sama hátt og rakið var að ofan. Hann lýsti
því sem gert var í framhaldinu en engin lífsmörk hefðu verið við komu A á
sjúkrahúsið. Horfur hans hefðu ekki verið góðar.
Meðal gagna málsins er læknisvottorð fyrir B,
dagsett 7. desember 2017. Í vottorðinu eru m.a. svofelldir kaflar:
„[...]“
Þá er svofelldur kafli:
„[...]“
Loks er svofelldur kafli:
„[...]“
Síðan segir í skýrslunni:
„[...]“
R sérfræðilæknir ritaði læknisvottorðið sem
rakið var. Hann skýrði það og staðfesti fyrir dóminum og lýsti áverkum á sama
hátt og í læknisvottorðinu. Hann kvað sig minna að greint hefði verið frá því
að B hefði verið stunginn en því ekki verið lýst í hvaða stöðu eða því um líkt.
Stungusár hafi verið nálægt mikilvægum líkamshlutum. Hann kvað hafa verið lýst
mikilli blæðingu frá skurði á kálfanum en hann hefði ekki séð það. B hefði ekki
verið í lífshættu.
Fyrir liggur skýrsla, dagsett 21. febrúar
2018, sem S, svæfinga- og gjörgæslulæknir, ritaði vegna komu og meðferðar A á
landspítalanum aðfaranótt 3. desember 2017. Þar er lýst ásandi sjúklings og
læknismeðferð sem hann hlaut. S skýrði
og staðfesti skýrsluna fyrir dómi. S sinnti A á gjörgæsludeild spítalans og sá
hann fyrst 4. desember 2017. Hann lýsti læknismeðferð A á sjúkrahúsinu uns hann
lést 8. desember en A hefði aldrei komið til meðvitundar.
T, sérfræðingur í
réttarlæknisfræði, krufði lík A. Í krufningarskýrslu, dagsettri 23. janúar
2018, segir m.a. svo:
„[...]“
Síðar í skýrslunni segir:
„[...]“
T kom fyrir dóminn og skýrði skýrslu sína og
staðfesti. Hann skýrði frá því að ein stunga vinstra megin á brjóstkassa, milli
þriðja og fjórða rifs, hefði náð inn í hjarta. Þetta hafi orsakað mikið blóðtap
og bráða lífshættu sem leiðir til dauða samstundis, nema þegar gripið sé til
viðeigandi læknismeðferðar. Hann lýsti öðrum hnífsstungum og áverkum sem getið
er í krufningarskýrslunni að ofan og skýrði áverkana og annað það sem fram
kemur í samantekt á niðurstöðu sem rakin var. Hann skýrði mögulega innbyrðis
afstöðu árásarmanns og A er hann hlaut
einstaka stunguáverka og skýrði í því sambandi afl sem þarf til til að valda
einstökum stunguáverkum.
T kvaðst ekki hafa verið beðinn um að
rannsaka dýpt stungusársins vinstra megin, sem gekk inn í hjarta, með hliðsjón
af hnífnum sem lagt var hald á í málinu. Hann kvað ekki hafa verið unnt að
rannsaka lögun stungusársins er vitnið kom að málinu, þar sem A hafði þá
gengist undir læknisaðgerð og sárið verið saumað. Hins vegar má finna dýpt
stungusársins. Bornar voru undir T ljósmyndir af hnífnum sem um ræðir og hann
spurður hvort mögulegt væri að stungusárið sem hér um ræðir væri af völdum
hnífsins. Hann lýsti dýpt hnífsstungunnar og að mögulegt væri, með hliðsjón af
því, að stungan væri af völdum þessa hnífs eða annars hnífs með sambærilega
blaðlengd og skýrði hann þetta nánar. Hann skýrði ákefð eða afl sem beitt hefði
verið við einstakar hnífsstungur. Þá skýrði hann og staðfesti niðurstöðu
krufningarinnar.
U heimilislæknir vann réttarlæknisfræðilega
skoðun á ákærða 3. desember 2017. Í skýrslu U segir [...].
U kom fyrir dóminn og skýrði og staðfesti
skýrslu sína. Hún kvað ákærða hafa verið óvenjulegan og skýrði það. U var
greint frá því að ákærði hefði fyrir dómi greint frá höfuðhöggi sem hann hefði
hlotið og við það dottið út. Spurð um það hvort ákærði hefði ekki minnst á
þetta við skoðunina eða hún greint kúlu eða eymsli á hnakka eða á höfði
utanverðu kvað hún ekki minnast þessa og ekki hafa skrifað um það í skýrsluna.
V geðlæknir vann geðrannsókn á ákærða og er
skýrsla hans um rannsóknina dagsett 18. janúar 2018. Í skýrslunni er svofelldur
niðurstöðukafli:
„[...]“
V geðlæknir kom fyrir dóminn og skýrði og
staðfesti matið. Ákærði hafi átt við að stríða ýmiss konar vandamál frá unga
aldri, sem hann lýsti. V greindi frá sjúkdómseinkennum ákærða, persónulegum
högum hans og fleiru. Hann greindi frá árás sem ákærði varð fyrir sumarið 2017.
Ákærði geri lítið úr þeim atburði, en V kvað að m.v. frásögn móður ákærða hefði
hann haft einkenni sem V kvað mega túlka sem áfallastreitueinkenni og skýrði
hann þetta. V kvaðst ekki hafa fundið nein geðrofseinkenni hjá ákærða. Ákærði hefði
lýst rödd sem hann heyri stundum, en hann kvað röddina ekki hafa plagað sig
nóttina sem um ræðir. Ákærði hafi ekki sagst muna frá atburðum. V kvað álitamál
hvort minnisleysið væri tengt áfengisnotkuninni eða hvort þetta tengdist
hugrofi eða minnistruflunum, sem hann skýrði, auk þess sem ekki væri hægt að
útiloka að ákærði gerði sér upp minnisleysi. Hann kvað hafa komið fram hjá
ákærða að hann hefði um árabil verið upptekinn af hnífum og hann hafi notað þá
til að skera sig til að bæta líðan sína. Slíka hegðun megi oft sjá hjá
einstaklingum sem séu haldnir persónuleikaröskun eins og þeirri sem ákærði hafi
greinst með. Niðurstaða sín væri sú að ákærði væri ekki haldinn sjúkdómum sem
um ræðir í 15. gr. almennra hegningarlaga. Þá hafi ekkert læknisfræðilegt komið
fram um að refsing gæti ekki borið árangur.
Að beiðni V geðlæknis vann X, sálfræðingur í
klínískri sálfræði, sálfræðilegt mat á ákærða. Í lok skýrslu X, sem dagsett er
5. janúar 2018, er svofelldur kafli:
„[...]“
X sálfræðingur kom fyrir dóminn og skýrði
skýrslu sína og staðfesti. Hann lýsti prófunum sem hann vann vegna þessa og
niðurstöðum þeirra.
Geðlæknarnir Y og Z voru dómkvaddar til að
vinna yfirmat á geðheilbrigði ákærða. Yfirmatsgerð þeirra er dagsett 25. maí
2018. Niðurstöðukaflinn er svofelldur:
„[...]“
Vitnið Z geðlæknir kom fyrir dóminn og skýrði
og staðfesti yfirmatið. Hún kvað ákærða hafa verið samvinnuþýðan við
rannsóknina. Hún skýrði niðurstöðu yfirmatsins um að ákærði væri sakhæfur og
engin merki væru um alvarlegan geðrænan sjúkdóm, hvorki fyrir atburðinn í
ákæru, meðan á honum stóð, né eftir hann. Ákærði hafi hins vegar verið undir
verulegum áhrifum áfengis á verknaðarstundu. Niðurstaða yfirmatsmanna um
minnisleysi ákærða um atburðinn, sem í ákæru greinir, sé að það sé afleiðing af
ölvunarástandi hans. Ákærði hefði sögu um að fá minnisleysi eða „black out“ frá
því hann var yngri og tengist það áfengisdrykkju. Áfengismagn í blóði ákærða á
verknaðarstundu hafi verið svo hátt, eða 2,2 ‰, að þá sé mjög líklegt að fólk
fái óminni í kjölfarið og matsmenn telji það langlíklegustu skýringuna á
minnisgloppunum. Ákærði muni að áliti matsmanna minna en meira og líklegra sé
að hann geti í eyðurnar fremur en að hann geri sér upp minnisleysi. Z skýrði
niðurstöðu yfirmatsmanna nánar um einstaka þætti. Hún kvað yfirmatsmenn telja
að 16. gr. almennra hegningarlaga ætti ekki við, þótt ljóst væri að ákærði muni
þurfa á aðstoð að halda vegna geðrænna vandamála.
Y geðlæknir staðfesti yfirmatsskýrsluna fyrir
dómi og kvað niðurstöðu þeirra Z vera sameiginlega
og matið sameiginlegt mat þeirra beggja.
Að beiðni verjanda voru geðlæknarnir Y og Z
dómkvaddar til að meta eftirfarandi til viðbótar fyrirliggjandi matsgerð V
geðlæknis:
„[...]“
Lokakafli matsgerðarinnar ber heitið: Svör
við spurningum í viðbótarmatsbeiðni og er svofelldur:
„[...]“
Z geðlæknir kom fyrir dóminn og skýrði og
staðfesti niðurstöðu matsmanna sem rakin er að ofan. Hún kvað matsmenn hafa
fengið Þ sálfræðing til að vinna að matinu með hinum dómkvöddu matsmönnum og
skýrði hún ástæðu þess. Niðurstaða matsins væri sú að ákærði hefði ekki verið
haldinn áfallastreituröskun á verknaðarstundu. Spurð um niðurstöðu þriðju
matsspurningarinnar, um það hvort ákærði hefði verið í ákafri geðshræringu
vegna annars skammvinns ójafnvægis á geðsmunum á verknaðarstundu, kvað hún hafa
verið farið vel í gegnum það og niðurstaðan verið sú að ákærði væri ekki með
undirliggjandi geðröskun sem gæti gert það að verkum að hann gæti ekki ráðið
gerðum sínum eða ekki gert sér grein fyrir þeim á verknaðarstundu. Matsmenn telji
að hegðun hans á verknaðarstundu stafi fyrst og fremst af ölvunarástandi.
Ölvunin sé það sem skýri hegðunina þótt aðrir þættir ýti undir, annars vegar
deilur við unnustu hans, sem kom ákærða í tilfinningalegt uppnám, og líkamsárás
sem ákærði varð fyrir í september 2017 hafi aukið á reiði ákærða í samskipum
við brotaþola.
Y geðlæknir staðfesti matsskýrsluna fyrir
dóminum og kvað niðurstöðu þeirra Z sameiginlega.
Þ, yfirsálfræðingur á Landspítala, rannsakaði
mat á afleiðingum áfalls í tengslum við matsgerð Z og Y geðlækna. Skýrsla Þ er
dagsett 21. maí 2018 og lokakaflinn er svofelldur:
„[...]“
Þ sálfræðingur kom fyrir dóminn og staðfesti
og skýrði rannsókn sína. Hún kvað ákærða hafa verið samvinnuþýðan við
rannsóknina. Hún kvað vinnu sína hafa miðað að því að vinna mat á áfallastreituröskun
ákærða á verknaðarstundu í kjölfar atburðar sem hann varð fyrir í september
2017 og að skoða mat á hugrofseinkennum og hvort þau hefðu verið til staðar á
sama tímabili. Hún kvað ákærða ekki hafa uppfyllt viðmið um áfallastreituröskun
á verknaðarstundu og skýrði hún niðurstöðuna nánar. Hún kvað flókið mál að
sortera út vægi annarra atburða sem kynnu að hafa haft áhrif á upplifun ákærða
og viðbrögð á verknaðarstundu, m.t.t. ölvunarástands hans. Hún kvað áfengismagn
í blóði ákærða á verknaðarstundu hafa verið það mikið að það myndi vega þungt
er metin væru hlutfallsleg áhrif þess gagnvart öðrum tilvikum sem kynnu að hafa
haft áhrif.
Niðurstaða
Ákærði neitar sök. Eins og rakið hefur verið
man ákærði ekki atburði á Austurvelli á þeim tíma sem í ákæru greinir nema að
mjög takmörkuðu leyti. Hann virðist hins vegar hafa munað betur frá þessum tíma
strax á eftir, svo sem ráða má að einhverju leyti af fyrstu skýrslum hans hjá
lögreglu og einnig af að því er virðist nákvæmri frásögn hans er hann greindi E
frá atburðum síðar sömu nótt. Engu verður með vissu slegið föstu um minnisleysi
ákærða og ástæðu þess þótt langlíklegast sé að mati dómsins að það sé vegna ölvunar
hans og vísast um þetta til niðurstöðu yfirmatsmanna en áfengismagn í blóði
ákærða á verknaðarstundu var 2,2 prómill. Þá töldu yfirmatsmenn líklegra að
ákærði myndi minna en meira og líklegt væri að hann gæti í eyðurnar. Samkvæmt
þessu og með vísan til alls ofanritaðs verður aðeins að takmörkuðu leyti unnt
að styðjast við framburð ákærða um það sem gerðist á Austurvelli þessa nótt og
verður því að ráða það af vitnisburði og öðrum gögnum málsins.
Ákærða er gefið að sök að hafa veist að A og B
með hnífi. Ákærði kvaðst ekki minnast þess að hafa verið með hníf á þessum tíma.
Vitnið G sá ákærða handleika hníf áður en ákærði veittist að A og B og vitnin J
og K lýstu því er maður, sem af samhenginu að ráða var ákærði, kom á móti þeim
og á eftir A með hníf í hendi. Öll báru þessi vitni um háttalag ákærða á þessum
tíma og hið sama gerðu vitnin F, H og I og vísast um það til þess sem rakið var
að ofan. Mörg vitnanna þekktu til ákærða og vissu á honum deili. Vísað er til
DNA-rannsóknar blóðsýna á hníf og fatnaði sem rakin var að ofan en blóð úr A
fannst á hnífnum sem ákærði kvaðst eiga og lagt var hald á við handtöku hans.
Þá fannst blóð úr A í fatnaði ákærða. Auk þessa er vísað til vitnisburðar T sem
bar fyrir dóminum að stungusár á A kunni að hafa verið eftir hníf eins og þann sem hér um ræðir. Skýringar
ákærða á því hvernig blóð kunni að hafa borist á hnífinn og í fötin eru
fráleitar og verður ekki á þeim byggt.
Að öllu framanrituðu virtu er sannað gegn neitun
ákærða að hann hafði hnífinn sem um ræðir í fórum sínum framangreinda nótt á
Austurvelli.
Vitnið og brotaþolinn B lýsti tilefnislausri
árás ákærða á þá A um nóttina. Vitnisburður hans er trúverðugur og verður hann
lagður til grundvallar niðurstöðunni en vitnisburður B fær stoð í vitnisburði F
og G og er með stoð í vitnisburði H og I þótt hinir tveir síðarnefndu beri hvor
með sínum hætti um upphafið. Er með þessum vitnisburði og öðru því sem rakið
hefur verið og með öðrum gögnum málsins, m.a. DNA-rannsóknum og með upptökum úr
eftirlitsmyndavélum sem styðja að mestu leyti frásögn vitna, og með stoð af
vitnisburði J og K sannað, gegn
neitun ákærða, að hann veittist að þeim A og B vopnaður hnífi eins og lýst er í
ákærunni.
Með læknisfræðilegum gögnum og vitnisburði
sem rakinn var um áverka A og B og um andlát A er sannað, gegn neitun ákærða,
að afleiðingar árásar hans á mennina urðu þær sem lýst er í ákærunni.
Brot ákærða gagnvart A varðar við 211. gr.
almennra hegningarlaga nr. 19/1940 eins og lýst er í ákærunni enda mátti ákærða
vera ljóst að bani væri líklegasta afleiðing ofsafenginnar hnífaárásar hans á A.
Ákærði stakk B í bakið, í vinstri öxl, á
vinstri upphandlegg og í vinstra kálfa. Ákærði virðist hafa verið hamslaus er
hann veittist að mönnunum og algjör tilviljun hefur ráðið því hvar
hnífstungurnar komu á þá A og B. Þessu til stuðnings er vísað til þess sem
vitni báru um hamsleysi ákærða og vitnið E kvað ákærða hafa lýst því að hann
hefði ,,snappað“ er hann stakk mennina með hnífnum. Þótt ákærði hafi ekki fyrir
fram haft ásetning til að fremja manndráp ber hann refsiábyrgð á grundvelli
líkindaásetnings eins og rakið var er varðar A. Það er mat dómsins er tekið er
mið af stórhættulegri og ofsafenginni atlögu ákærða að B og fjölda stungusára
sem ákærði veitti honum að ákærði hafi átt að gera sér grein fyrir því bani að væri
líkleg afleiðing þessa en hending réði því að svo varð ekki. Að þessu virtu og
öðru því sem rakið hefur verið er það mat dómsins að heimfæra beri brot ákærða
gagnavart B sem tilraun til manndráps sem varði við þau lagaákvæði sem í ákæru
greinir.
Vísað er til þess sem rakið var að framan um læknisfræðilegar
rannsóknir á ákærða með tilliti til sakhæfis hans. Að því sem þar kemur fram virtu
og öðrum gögnum málsins er það mat dómsins að ákærði sé sakhæfur.
Að öllu framanrituðu virtu er það mat dómsins
að skýringa á háttsemi ákærða greint sinn sé helst að leita í ölvun hans.
Hvorki ölvunin né annað ójafnvægi sem ákærði kann að hafa verið haldinn á
verknaðarstundu leysir hann undan refsiábyrgð.
Refsing ákærða er ákvörðuð með hliðsjón af
77. gr. almennra hegningarlaga. Árás ákærða á A og B með hinum gríðarlega alvarlegu
afleiðingum var tilefnislaus og hrottafengin og á ákærði sér engar málsbætur. Ákærði
er dæmdur fyrir manndráp og tilraun til manndráps. Að þessu virtu þykir refsing
hans hæfilega ákvörðuð fangelsi í 17 ár en til frádráttar refsingunni komi samfellt
gæsluvarðhald ákærða frá 3. desember 2017 að telja til dagsins í dag.
Með vísan til 1. tl. 1. mgr. 69. gr. almennra
hegningarlaga er dæmdur upptækur hnífur af gerðinni Muela.
Ákærði er bótaskyldur gagnvart öllum
bótakrefjendum.
C, móðir A, á rétt á miskabótum úr hendi
ákærða á grundvelli 26. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Þykja miskabætur hennar
hæfilega ákvarðaðar 3.500.000 króna. Þá greiði ákærði C 867.237 krónur vegna
útlagðs kostnaðar. Ákærði er þannig dæmdur til að greiða C 4.367.237 krónur auk
vaxta svo sem í dómsorði greinir en vaxtakröfu var ekki andmælt.
D, faðir A, á rétt á miskabótum úr hendi
ákærða á grundvelli 26. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Þykja miskabætur hans
hæfilega ákvarðaðar 3.500.000 króna auk vaxta svo sem í dómsorði greinir en
vaxtakröfu var ekki andmælt.
Ákærði greiði 843.200 króna réttargæsluþóknun
Láru V. Júlíusdóttur lögmanns, skipaðs réttargæslumanns C og D.
B á rétt á miskabótum úr hendi ákærða á
grundvelli 26. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Þykja miskabætur hans hæfilega
ákvarðaðar 1.500.000 krónur auk vaxta
svo sem í dómsorði greinir en vaxtakröfunni var ekki andmælt.
Ákærði greiði 948.600 króna réttargæsluþóknun
Guðmundar St. Ragnarssonar lögmanns, skipaðs réttargsælumanns B.
Ákærði greiði 5.851.943 krónur vegna útlagðs
sakarkostnaðar ákæruvaldsins.
Ákærði greiði 6.908.970 króna málsvarnarlaun
Unnsteins Arnar Elvarssonar lögmanns og 148.500 krónur vegna ferðakostnaðar.
Tekið hefur verið tillit til virðisaukaskatts við ákvörðun þóknunar lögmanna.
Margrét Unnur Rögnvaldsdóttir saksóknari
flutti málið fyrir ákæruvaldið.
Guðjón St. Marteinsson héraðsdómari kveður
upp dóminn.
Dómsorð:
Ákærði, Dagur Hoe Sigurjónsson, sæti fangelsi
í 17 ár. Frá refsivistinni skal draga óslitið gæsluvarðhald ákærða frá 3.
desember 2017 til dagsins í dag að telja.
Upptækur er dæmdur hnífur af gerðinni Muela.
Ákærði greiði C 4.367.237 krónur í miska- og skaðabætur og D 3.500.000 krónur í miskabætur og báðum með dráttarvöxtum samkvæmt IV. kafla vaxtalaga nr. 38/2001 frá 28. febrúar 2018 til greiðsludags. Dráttarvextir leggist við höfuðstól á 12 mánaða fresti í fyrsta sinn 12 mánuðum eftir upphafsdag vaxta, sbr. 12. gr. fyrrgreindra laga.
Ákærði greiði 843.200 króna réttargæsluþóknun
Láru V. Júlíusdóttur lögmanns, skipaðs réttargæslumanns C og D.
Ákærði greiði B 1.500.000 krónur í miskabætur
auk vaxta samkvæmt 8. gr. laga um vexti og verðtryggingu nr. 38/2001 frá 3.
desember 2017 til 18. mars 2018 en frá þeim degi með dráttarvöxtum samkvæmt 1.
mgr. 6. gr. sömu laga til greiðsludags.
Ákærði greiði 948.600 króna réttargæsluþóknun
Guðmundar St. Ragnarssonar lögmanns, skipaðs réttargæslumanns B.
Ákærði greiði 5.851.943 krónur vegna útlagðs
sakarkostnaðar ákæruvaldsins.
Ákærði greiði 6.908.970 króna málsvarnarlaun
Unnsteins Arnar Elvarssonar lögmanns og 148.500 krónur vegna ferðakostnaðar.
Guðjón St. Marteinsson