Sýknað var af kröfu stefnanda um ógildingu ákvörðunar sýslumanns um synjun rekstrarleyfis á grundvelli laga nr. 85/2007. Stefnandi hafði óskað leyfis til sölu gistingar í flokki II, gististaður án veitinga, í íbúð sinni í miðborg Reykjavíkur. Synjunin byggðist á því að lögbundinn umsagnaraðili, Reykjavíkurborg, hefði lagst gegn veitingu leyfisins af skipulagsástæðum. Stefnandi byggði einkum á því að ákvörðun sýslumanns væru haldin verulegum annmarka að efni til þar sem aðalskipulagsbreyting frá 2017, sem vísað var til í umsögn Reykjavíkurborgar, væri haldin ógildingarannmörkum. Lá fyrir að stefnandi hefði höfðað annað mál á hendur Reykjavíkurborg til ógildingar á aðalskipulagsbreytingunni, en því máli var enn ólokið. Stefnandi óskaði í stefnu eftir sameiningu málanna, en dómari hafnaði þeirri beiðni þar sem ekki voru talin uppfyllt skilyrði 30. gr. laga nr. 91/1991 til sameiningar málanna gegn mótmælum stefnda. Í dóminum var tekið fram að ekki yrði séð að sameining málanna hefði neinu breytt varðandi niðurstöðu um þá dómkröfu sem stefnandi hafði uppi í málinu. Ekki lægi annað fyrir en að málsmeðferð stefnda hefði samræmst lögum og vönduðum stjórnsýsluháttum. Stefndi hefði t.d. borið athugasemdir stefnanda undir umsagnaraðilann áður en umþrætt ákvörðun var tekin, en þær athugasemdir höfðu ekki leitt til þess að umsagnaraðilinn breytti umsögn sinni. Ekki yrði séð að áfátt væri þeirri ályktun stefnda að ekkert væri komið fram í málinu sem hróflaði við skyldubundnu mati hins lögbundna umsagnaraðila. Umsögnin hefði tekið mið af gildandi skipulagsákvæðum á þeim tíma er umsögnin var veitt. Dómurinn taldi því ósannað að ákvörðun stefnda væri haldin slíkum annmörkum að varðaði ógildi hennar. Nýrri málsástæðu stefnanda, sem fyrst kom fram við aðalmeðferð, um að umsögn Reykjavíkurborgar væri haldin ógildingarannmarka var hafnað sem of seint fram kominni, en jafnframt efnislega. Í samræmi við málsúrslit var stefnda dæmdur málskostnaður úr hendi stefnanda.