Vátryggingarfélag sýknað af fjárkröfum stefnanda sem byggðu á árslaunaviðmiðum við útreikning bóta.

Stefnandi lenti í umferðarslysi 3. júlí 2017 og var ekki deilt um bótaskyldu stefnda eða afleiðingar slyssins. Ágreiningur aðila snerist um hvort miða bæri bætur vegna varanlegrar örorku við tekjur stefnanda síðustu þrjú almanaksárin fyrir slysdag, sbr. 1. mgr. 7. gr. skaðabótalaga, eða hvort uppfyllt væru skilyrði 2. mgr. ákvæðisins til að ákveða árslaun sérstaklega. Þar sem stefnandi hafði skipt um starf tíu mánuðum fyrir slysdag og umtalsverð hækkun orðið á launum hans var fallist á að ákvarða bæri árslaun sérstaklega samkvæmt 2. mgr. 7. gr. skaðabótalaga. Þá var fallist á aðalkröfu stefnanda sem tók mið af launum hans fyrstu tólf mánuðina í hinu nýja starfi.

: Ágreiningur var um með hvaða hætti bæri að ákvarða varanlegan miska stefnanda samkvæmt miskatöflu örorkunefndar. Taldi dómurinn að meta bæri miskann heildstætt. Var hafnað málatilbúnaði stefnanda um að við mat á varanlegum miska bæri að leggja saman miskastig á hverjum og einum líkamshluta.

Stefndi sýknaður af eftirstandandi dómkröfum stefnanda í vinnulaunamáli. Sannað þótti að komist hefði í upphafi á skriflegt samkomulag málsaðila um föst laun stefnanda hjá stefnda þótt það hefði ekki verið undirritað og átti stefnandi því ekki rétt á að fá yfirvinnu greidda. Kröfur stefnanda þóttu að öðru leyti ósannaðar í málinu, það er varðandi meintar bakvaktir, frítökurétt og þá um orlof.