Dómar

Ákærði dæmdur til refsingar fyrir akstur undir áhrifum ávana og fíkniefna. Var honum gert að greiða 150.000 króna sekt auk þess sem hann var sviptur ökurétti í þrjú ár frá birtingu dómsins.

X ákærður fyrir eignaspjöll, rán og líkamsárás, Ákærði, sem játaði brot sín, var sýknaður af refsikröfu ákæruvaldsins vegna ósakhæfi. Fallist var á varakröfu um að ákærða yrði gert að sæta öryggisgæslu á viðeigandi stofnun eða vægari öryggisráðstöfunum. Þá var honum gert að greiða brotaþola miskabætur.

Ákærði dæmdur í 75 daga fangelsi fyrir innflutning á kókaíni.

Málinu var vísað frá dómi einkum vegna þess að skilyrði til samlagsaðildar til varnar voru ekki uppfyllt.

Ákærði var sakfelldur fyrir hegningar-, fíkniefna- og umferðarlagabrot.

Fallist var á að ávinningur af áskrift starfsmanna að hlutabréfum samkvæmt samningi við vinnuveitanda sinn um áskriftarréttindi teldust tekjur í skilningi A-liðar 7. gr., sbr. 9. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt og bæri að skattleggja samkvæmt ákvæðum þeirrar greinar. Ekki var fallist á að endurgjald starfsmanna fyrir áskriftarréttindin gætu ráðið úrslitum um hvort fella ætti skattskyldu undir meginreglu 9. gr. laga nr. 90/2003 m.a. með vísan til þess að umrædd réttindi stóðu einungis örfáum einstaklingum úr hópi stjórnenda og lykilstarfsmanna til boða eingöngu vegna þess að þeir voru starfsmenn bankans. Þá var ekki fallist á að starfsmenn Skattsins hefðu verið vanhæfir. Var íslenska ríkið því sýknað af kröfu stefnand

Fallist var á að ávinningur af áskrift starfsmanna að hlutabréfum samkvæmt samningi við vinnuveitanda sinn um áskriftarréttindi teldust tekjur í skilningi A-liðar 7. gr., sbr. 9. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt og bæri að skattleggja samkvæmt ákvæðum þeirrar greinar. Ekki var fallist á að endurgjald starfsmanna fyrir áskriftarréttindin gætu ráðið úrslitum um hvort fella ætti skattskyldu undir meginreglu 9. gr. laga nr. 90/2003 m.a. með vísan til þess að umrædd réttindi stóðu einungis örfáum einstaklingum úr hópi stjórnenda og lykilstarfsmanna til boða eingöngu vegna þess að þeir voru starfsmenn bankans. Þá var ekki fallist á að starfsmenn Skattsins hefðu verið vanhæfir. Var íslenska ríkið því sýknað af kröfu stefnanda.

Sakfellt fyrir líkamsárás og brot gegn barnaverndarlögum. Miskabætur dæmdar.

Sakfellt fyrir þjófnað og fíkniefnalagabrot. Skaðabætur dæmdar vegna fjártjóns. Fallist á kröfu um upptöku efna.

Fallist var á að ávinningur af áskrift starfsmanna að hlutabréfum samkvæmt samningi við vinnuveitanda sinn um áskriftarréttindi teldust tekjur í skilningi A-liðar 7. gr., sbr. 9. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt og bæri að skattleggja samkvæmt ákvæðum þeirrar greinar. Ekki var fallist á að endurgjald starfsmanna fyrir áskriftarréttindin gætu ráðið úrslitum um hvort fella ætti skattskyldu undir meginreglu 9. gr. laga nr. 90/2003 m.a. með vísan til þess að umrædd réttindi stóðu einungis örfáum einstaklingum úr hópi stjórnenda og lykilstarfsmanna til boða eingöngu vegna þess að þeir voru starfsmenn bankans. Þá var ekki fallist á að starfsmenn Skattsins hefðu verið vanhæfir. Var íslenska ríkið því sýknað af kröfu stefnanda.

Fallist var á að ávinningur af áskrift starfsmanna að hlutabréfum samkvæmt samningi við vinnuveitanda sinn um áskriftarréttindi teldust tekjur í skilningi A-liðar 7. gr., sbr. 9. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt og bæri að skattleggja samkvæmt ákvæðum þeirrar greinar. Ekki var fallist á að endurgjald starfsmanna fyrir áskriftarréttindin gætu ráðið úrslitum um hvort fella ætti skattskyldu undir meginreglu 9. gr. laga nr. 90/2003 m.a. með vísan til þess að umrædd réttindi stóðu einungis örfáum einstaklingum úr hópi stjórnenda og lykilstarfsmanna til boða eingöngu vegna þess að þeir voru starfsmenn bankans. Þá var ekki fallist á að starfsmenn Skattsins hefðu verið vanhæfir. Var íslenska ríkið því sýknað af kröfu stefnanda

Deilt var um skyldu til greiðslu björgunarlauna skv. 168. gr. siglingalaga vegna atburðar er fiskibátur strandaði á skerjum í Tálknafirði. Bátur í útgerð stefnanda kom til aðstoðar, dró bátinn af skerjum og til hafnar. Var stefndi, eigandi bátsins sem bjargað var, dæmdur til greiðslu 1.500.000 króna í björgunarlaun og til greiðslu málskostnaðar, auk þess sem sjóveðréttur stefnanda í bátnum til tryggingar björgunarlauna var staðfestur.

Fallist var á kröfu stefnanda um vangreidd laun, orlof og desemberuppbót úr hendi stefnda frá þeim tíma er hann starfaði hjá stefnda.

Stefnandi krafðist greiðslur úr hendi stefnda vegna viðbótarverka og umframkostnaðar við tiltekið verk. Stefndi krafðist sýknu og taldi stefnanda bundinn af upphaflegu tilboði ásamt nánar tilgreindum breytingum. Stefnanda fullnaðist ekki sönnun um að hann hefði kynnt stefnda umrædd aukaverk né fengið samþykki fyrir þeim. Sýkna.

Fallist var á að ávinningur af áskrift starfsmanna að hlutabréfum samkvæmt samningi við vinnuveitanda sinn um áskriftarréttindi teldust tekjur í skilningi A-liðar 7. gr., sbr. 9. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt og bæri að skattleggja samkvæmt ákvæðum þeirrar greinar. Ekki var fallist á að endurgjald starfsmanna fyrir áskriftarréttindin gætu ráðið úrslitum um hvort fella ætti skattskyldu undir meginreglu 9. gr. laga nr. 90/2003 m.a. með vísan til þess að umrædd réttindi stóðu einungis örfáum einstaklingum úr hópi stjórnenda og lykilstarfsmanna til boða eingöngu vegna þess að þeir voru starfsmenn bankans. Þá var ekki fallist á að starfsmenn Skattsins hefðu verið vanhæfir. Var íslenska ríkið því sýknað af kröfu stefnanda.

Fallist var á að ávinningur af áskrift starfsmanna að hlutabréfum samkvæmt samningi við vinnuveitanda sinn um áskriftarréttindi teldust tekjur í skilningi A-liðar 7. gr., sbr. 9. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt og bæri að skattleggja samkvæmt ákvæðum þeirrar greinar. Ekki var fallist á að endurgjald starfsmanna fyrir áskriftarréttindin gætu ráðið úrslitum um hvort fella ætti skattskyldu undir meginreglu 9. gr. laga nr. 90/2003 m.a. með vísan til þess að umrædd réttindi stóðu einungis örfáum einstaklingum úr hópi stjórnenda og lykilstarfsmanna til boða eingöngu vegna þess að þeir voru starfsmenn bankans. Þá var ekki fallist á að starfsmenn Skattsins hefðu verið vanhæfir. Var íslenska ríkið því sýknað af kröfu stefnanda.

Ákærði var sakfelldur fyrir líkamsárás.

Fallist var á að ávinningur af áskrift starfsmanna að hlutabréfum samkvæmt samningi við vinnuveitanda sinn um áskriftarréttindi teldust tekjur í skilningi A-liðar 7. gr., sbr. 9. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt og bæri að skattleggja samkvæmt ákvæðum þeirrar greinar. Ekki var fallist á að endurgjald starfsmanna fyrir áskriftarréttindin gætu ráðið úrslitum um hvort fella ætti skattskyldu undir meginreglu 9. gr. laga nr. 90/2003 m.a. með vísan til þess að umrædd réttindi stóðu einungis örfáum einstaklingum úr hópi stjórnenda og lykilstarfsmanna til boða eingöngu vegna þess að þeir voru starfsmenn bankans. Þá var ekki fallist á að starfsmenn Skattsins hefðu verið vanhæfir. Var íslenska ríkið því sýknað af kröfu stefnanda.

Ákærði var fundinn sekur um líkamsmeiðingar af gáleysi og umferðarlagabrot, með því að hafa ekið á gangandi vegfarendur og þannig valdið þeim líkamstjóni og í kjölfarið fyrir að hafa eigi sinn lögboðnum skyldum sínum á slyssstað. Var ákærða gert að sæta fangelsi í 60 daga, en fullnustu refsingarinnar frestað skilorðsbundið til tveggja ára. Var ákærða jafnframt gerð sekt og hann sviptur ökurétti tímabundið. Loks var ákærði dæmdur til greiðslu alls sakarkostnaðar.

Ákærði játaði að hafa valdið af ásetningi bruna á veitingastað. Ákærði dæmdur í tveggja ára fangelsi en refsing bundin almennu skilorði í tvö ár.