- Endurgreiðslukrafa
- Gjaldþrotaskipti
- Skaðabætur
D Ó M U R
Héraðsdóms Reykjaness miðvikudaginn 17. janúar í máli nr. E-381/2017:
Guðmundur Þór Gunnarsson þb.
(Árni Ármann Árnason hrl)
gegn
Jóhönnu Kristínu Gústavsdóttur
(Gunnar Sturluson hrl.)
Mál þetta, sem þingfest
var 5. apríl 2017og dómtekið 12 desember sl. var höfðað með stefnu, birtri 23.
mars 2017.
Stefnandi
er þrotabú Guðmundar Þórs Gunnarssonar, kt. 000000-0000, Tjarnargötu 36,
Reykjavík. Stefnda er Jóhanna Kristín Gústavsdóttir, kt. 000000-0000,
Kópavogsbarði 18, Kópavogi.
Stefnandi gerir þá dómkröfu að stefnda
verði dæmd til að greiða stefnanda 85.009.616 krónur ásamt dráttarvöxtum frá 5.
maí 2017, sbr. ákævði III. kafla vaxtalaga nr.
38/2001, einkum 1. mgr. 6. gr. og 9. gr. laganna.
Til vara krefst stefnandi þess að
stefnda verði dæmdi til að greiða stefnanda 74.678.599 krónur ásamt
dráttarvöxtum frá þingfestingardegi 5. apríl 2017, sbr. ákvæði III: kafla
vaxtalaga nr. 38/2001, einkum 4. mgr. 5. gr. og 1. mgr. 6. gr. laganna.
Til þrautavara krefst stefnandi að
rift verði með dómi, greiðslum þrotamanns í þágu stefndu að fjárhæð alls
27.188.654 krónur sem áttu sér stað á tímabilinu frá 26. júí 2012 til
úrskurðardags 14. júlí 2016 en um er að ræða eftirfarandi greiðslur.
Greiðslur
frá stefnanda í þágu stefndu vegna framkvæmda á Haustakri 3, 210 Garðabæ
1)
2.000.000 kr. frá 26.
júlí 2012
2) 2.000.000
kr. frá 27. júlí 2012
3) 1.188.000
kr. frá 31. júlí 2012
4) 2.348.689
kr. frá 1. ágúst 2012
5) 394.824
kr. frá 1. ágúst 2012
6) 1.000.000
kr. frá 20. ágúst
2012
7) 925.000
kr. frá 20. ágúst
2012
8) 2.000.000
kr. frá 21. ágúst
2012
9) 343.157
kr. frá 21. ágúst
2012
10) 1.787
kr. frá 21. ágúst
2012
11) 584.353
kr. frá 28. ágúst
2012
12) 934.238
kr. frá 11. september
2012
13) 700.794
kr. frá 11. september
2012
14) 89.739
kr. frá 11. september
2012
15) 604.000
kr. frá 24. september
2012
16) 2.000.000
kr. frá 5. október
2012
17) 54.969
kr. frá 8. október
2012
18) 877.995
kr. frá 8. október
2012
19) 208.000
kr. frá 23. október
2012
20) 126.865
kr. frá 16. maí 2013
Greiðslur
frá stefnanda inn á skuldabréf í þágu stefndu
21) 263.147
kr. frá 19. nóvember
2012
22) 114.690
kr. frá 1. mars 2013
23) 114.515
kr. frá 27. mars 2013
24) 114.339
kr. frá 30. apríl
2013
25) 114.163
kr. frá 31. maí 2013
26) 114.042
kr. frá 1. júlí 2013
27) 60.783
kr. frá 16. júlí 2013
28) 77.541
kr. frá 1. ágúst 2013
29) 113.866
kr. frá 1. ágúst 2013
30) 113.691
kr. frá 30. ágúst
2013
31) 77.424
kr. frá 4. september
2013
32) 113.515
kr. frá 1. október
2013
33) 77.306
kr. frá 4. október
2013
34) 113.339
kr. frá 1. nóvember
2013
35) 77.189
kr. frá 8. nóvember
2013
36) 275.497
kr. frá 19. nóvember
2013
37) 113.163
kr. frá 29. nóvember
2013
38) 77.072
kr. frá 2. desember
2013
39) 112.988
kr. frá 31. desember
2013
40) 76.955
kr. frá 6. janúar
2014
41) 112.812
kr. frá 31.
janúar 2014
42) 76.838
kr. frá 12. febrúar
2014
43) 112.636
kr. frá 28. febrúar
2014
44) 76.721
kr. frá 24. mars 2014
45) 76.603
kr. frá 1. apríl 2014
46) 112.460
kr. frá 1. apríl 2014
47) 112.284
kr. frá 30. apríl
2014
48) 76.486
kr. frá 2. maí 2014
49) 112.109
kr. frá 30. maí 2014
50) 76.369
kr. frá 10. júní 2014
51) 111.933
kr. frá 1. júlí 2014
52) 76.252
kr. frá 2. júlí 2014
53) 111.757
kr. frá 1. ágúst 2014
54) 76.135
kr. frá 18. ágúst
2014
55) 111.581
kr. frá 1. september
2014
56) 76.017
kr. frá 15. september
2014
57) 111.405
kr. frá 1. október
2014
58) 75.900
kr. frá 2. október
2014
59) 111.230
kr. frá 31. október
2014
60) 75.783
kr. frá 11. nóvember
2014
61) 75.666
kr. frá 1. desember
2014
62) 111.054
kr. frá 1. desember
2014
63) 288.163
kr. frá 16. desember
2014
64) 341.736
kr. frá 4. febrúar
2015
65) 199.983
kr. frá 11. mars 2015
66) 201.315
kr. frá 8. apríl 2015
67) 203.335
kr. frá 6. maí 2015
68) 203.620
kr. frá 1. júní 2015
69) 206.242
kr. frá 30. júní 2015
70) 210.905
kr. frá 6. ágúst 2015
71) 211.248
kr. frá 31. ágúst
2015
72) 212.375
kr. frá 5. október
2015
73) 211.591
kr. frá 2. nóvember
2015
74) 221.199
kr. frá 2. desember
2015
75) 151.413
kr. frá 28. desember
2015
76) 221.470
kr. frá 5. janúar
2016
77) 222.179
kr. frá 1. febrúar
2016
78) 220.885
kr. frá 3. mars 2016
79) 222.418
kr. frá 5. apríl 2016
80) 223.229
kr. frá 6. maí 2016
81) 223.383
kr. frá 2. júní 2016
82) 224.299
kr. frá 29. júní 2016
Að
stefnda verði dæmd til að greiða stefnanda samtals 27.188.654 kr. ásamt
dráttarvöxtum frá þingfestingardegi 5. apríl 2017, sbr. ákvæði III. kafla
vaxtalaga nr. 38/2001, einkum 4. mgr. 5. gr. og 1. mgr. 6. gr. laganna.
Þrautaþrautavarakrafa
stefnanda er að viðurkennd verði skaðabótaskylda stefndu gagnvart stefnanda
vegna fjártjóns stefnanda sem hlaust af ólögmætri og saknæmri ráðstöfun stefndu
á þeim hluta söluandvirðis sem var umfram skuldir við sölu á fasteigninni
Hjálmakur 8 sem seld var með kaupsamningi þann 31. maí 2011.
Að
auki gerir stefnandi þá dómkröfu að stefnda verði dæmd til að greiða stefnanda
málskostnað að skaðlausu auk virðisaukaskatts.
Stefnda krefst aðallega að hún verði sýknuð af öllum kröfum
stefnanda og tildæmdur málskostnaður úr hans hendi að viðbættum
virðisaukaskatti en til vara að dómkröfur stefnanda verði lækkaðar verulega og
málskostnaður látinn niður falla.
Aðalmeðferð málsins fór
fram 12. desember sl. og var málið dómtekið að málflutningi loknum.
Málsatvik.
Með úrskurði Héraðsdóms
Reykjavíkur, dags 14. júlí 2016 var bú Guðmundar Þórs Gunnarssonar, kt. 000000-0000,
tekið til gjaldþrotaskipta og Árni Ármann Árnason, hrl., skipaður skiptastjóri
þrotabúsins. Skiptabeiðandi var Banque Havilland (hér eftir einnig nefndur
,,bankinn“) sem staðsettur er í Lúxemborg. Kröfuna eignaðist skiptabeiðandi frá
Kaupthing Bank Luxembourg sem var dótturfyrirtæki Kaupþings banka hf. á
Íslandi. Skiptabeiðandi krafðist gjaldþrotsins á grundvelli kröfu sinnar skv.
stefnu sem árituð var í Héraðsdómi Reykjaness þann 23. júní 2015. Gert var
árangurslaust fjárnám fyrir kröfunni hjá þrotamanni þann 29. mars 2016 sem var
fylgt eftir með gjaldþrotaskiptabeiðni sem móttekin var þann 4. apríl 2016 hjá
Héraðsdómi Reykjaness og telst sá dagur frestdagur í þrotabúinu. Fjárhæð kröfu
gerðarbeiðanda skv. gjaldþrotaskiptabeiðninni er 234.610.892 krónur. Skiptastjóri gaf út innköllun til kröfuhafa
sem birt var í Lögbirtingablaðinu þann 27. júlí 2016. Í innkölluninni kom fram
að skiptafundur í þrotabúinu yrði haldinn þann 29. september 2016. Á
kröfulýsingarfresti var lýst tveimur kröfum í þrotabúið og var önnur þeirra frá
skiptabeiðanda og hin kröfulýsingin var frá Kviku banka hf. Krafa
skiptabeiðanda er ótryggð og lýst sem almennri kröfu en krafa Kviku banka hf.
er að nær öllu leyti veðtryggð og lýst sem slíkri. Þegar kröfulýsingar höfðu
borist útbjó skiptastjóri kröfuskrá þar sem tekin var afstaða til krafnanna að
hluta.
Við
könnun skiptastjóra á fjárreiðum og eignum þrotamanns kom í ljós að þrotamaður
tengdist viðamiklum og fjölmörgum fasteignaviðskiptum með íbúðarhúsnæði en
þrátt fyrir það var þrotamaður ekki skráður fyrir neinni fasteign né öðrum
eignum við gjaldþrotaúrskurð heldur var íbúðarhús það sem hann bjó í alfarið í
eigu eiginkonu hans sem er stefnda í þessu máli. Við könnun á fjárreiðum búsins
kom einnig í ljós að eiginkona hans hafði í gegnum árin haft litlar sem engar
tekjur en þrotamaður hafði verið hálaunamaður á þeim tíma sem fasteignirnar
höfðu verið keyptar.
Þann
18. október 2007 keypti Guðmundur og eiginkona hans einbýlishús við Hjálmakur 8
í Garðabæ fyrir 149.000.0000 krónur. Eignin var á byggingarstigi og átti
stærstur hluti kaupverðsins að greiðast á árinu 2008. Á afsali fyrir eigninni
sem gefið var út þann 12. maí 2009 eru Guðmundur og eiginkona hans hvort um sig
skráð fyrir 50% eignarhlut.
Þann
9. maí 2008 falaðist Guðmundur, sem gegndi starfi viðskiptastjóra á útlánasviði
hjá Kaupþingi banka hf. á Íslandi, eftir
því að fá lán hjá Kaupthing Bank Luxembourg til að geta staðið við
kaupsamningsgreiðslurnar. Var Guðmundur með á árinu 2007 8.624.000 krónur í
mánaðarlaun samkvæmt skýrslu Rannsóknarnefndar Alþingis. Lánsbeiðnin hljóðaði
upp á fjárhæð að jafnvirði 38.500.000 krónur. Var lánsbeiðnin samþykkt
samdægurs. Farið var þess á leit að gengið yrði frá lánssamningi um
lánveitinguna, en beðið var um ádrátt á lánið áður en búið var að ganga frá
skjalagerðinni og því ekki fylgt eftir að hún yrði kláruð. Þann 15. maí 2008
var gengið frá láninu til Guðmundar og var lánsfjárhæðin 38.201.225 krónur
greidd út. Ekki var gengið frá neinum formlegum tryggingum fyrir láninu.
Þann
6. júní 2008 fékk Guðmundur aftur lán að fjárhæð 17.101.200 krónur. Þriðja og síðasta lánið til Guðmundar að
fjárhæð 27.001.250 krónur, var afgreitt til hans þann 17. júlí 2008.
Heildarskuld Guðmundar við bankann var því
82.303.675 krónur án trygginga. Framangreindar fjárhæðir voru lánaðar í
erlendum myntum. Í kjölfar bankahrunsins sem varð seinni hluta ársins 2008
veiktist íslenska krónan mjög mikið sem varð til þess að lán þrotamanns við
bankann hækkaði verulega.
Í
skattframtali Guðmundar og stefndu vegna tekjuársins 2008 er talin fram skuld
við Kaupthing bank Luxembourg vegna fasteignakaupa út af Hjálmakri 8 og er
skuldin þar sögð vera 129.186.018 krónur.
Lán
Kaupthings bank var gjaldfellt 20. maí 2009 og reikningsviðskiptum sagt upp við
Guðmund. Í framhaldi af gjaldfellingunni hittust Guðmundur og bankinn á fundi
þann 2. október 2009, til að ræða um uppgjör á skuldbindingunni. Eftir þann
fund sendi Guðmundur bankanum bréf sem barst með tölvupósti þann 13. október
2009. Í bréfinu er farið yfir eignir og skuldir Guðmundar og komið með tillögu
að uppgjöri með verulegum afslætti af fjárkröfu bankans. Í bréfinu er m.a.
komið inn á það að verðmæti fasteignar þrotamanns við Hjálmakur sé að hans mati
80.000.000 krónur og einnig er komið inn á það að eiginkona Guðmundar sé ekki
að vinna. Með bréfi bankans sem dagsett var þann 21. október 2009 var tillögu
Guðmundar um uppgjör hafnað og þess krafist að hann endurgreiddi lánið að
fullu.
Þann
10. júlí 2009 var Kaupthing Bank Luxembourg skipt upp í tvær einingar, annars
vegar PILLAR SECURISATION S.A.R.L. OG BANQUE HAVILLAND S.A. hins vegar.
Síðarnefndi aðilinn eignaðist kröfuna á Guðmund. Bankinn hóf innheimtuaðgerðir
á árinu 2010. Hóf HAVILLAND innheimtumál gegn Guðmundi á árinu 2010. Á
sameiginlegu skattframtali Guðmundar og stefndu fyrir tekjuárið 2009 er talin
fram skuld við við Banque Havilland að fjárhæð 143.399.064 krónur vegna
fasteignakaupa að Hjálmakri 8. Á sameiginlegu skattframtali vegna tekjuársins
2010 er skuld við Banque Havilland að fjárhæð 122.608.272 krónur talin fram
vegna fasteignakaupa að Hjálmakri 8.
Þann
31. maí 2011 seldu Guðmundur og stefnda einbýlishúsið við Hjálmakur 8 í Garðabæ
fyrir 133.000.000 krónur. Afsal vegna sölunnar var síðan gefið út þann 2.
nóvember 2011. Við söluna voru áhvílandi skuldir á eigninni 47.990.384 krónur
og var því mismunur á söluverði og áhvílandi lánum 85.009.616 krónur.
Sama
dag eða þann 31. maí 2011 keypti stefnda einbýlishúsalóð við Haustakur 3 í
Garðabæ. Stefnda var skráð fyrir 100% eignarhluta og var kaupverðið 12.000.000
krónur.
Þau
hjón skiluðu sameiginlegu framtali 2012 vegna tekjuársins ársins 2011 þar sem
ekki er gerð grein fyrir skuldinni við Banque Havilland. Fylgiskjal 3.02 með
þeirri skýrslu er yfirlit um kaup og sölu eigna. Þar kemur fram að Guðmundur
sjálfur keypti lóðina við Haustakur 3 í Garðabæ fyrir 12.000.000 króna.
Þann
7. mars 2012 vísaði áfrýjunardómstóllin í Lúxemborg málinu frá þar sem hann
taldi að það ætti heima hjá íslenskum dómstólum.
Guðmundur og stefnda skiluðu
sameiginlegu framtali 2013 vegna tekjuársins ársins 2012. Fylgiskjal 3.03 með
sömu skýrslu er húsbyggingarskýrsla vegna Haustakurs 3 sem er eingöngu sett
fram í nafni Guðmundar en ekki stefndu. Ekki var getið neinnar skuldar við
Banque Havilland í þessari skattskýrslu. Þar sem innheimtumáli Banque Havilland
hafði verið frávísað hjá dómstólnum í Lúxemborg stefndi bankinn því málinu á
Íslandi og var stefnan þingfest þann 16. september 2015 og var hún síðan árituð
þann 21. janúar 2016. Sú áritun varð grundvöllur árangurslauss fjárnáms hjá
Guðmundi þann 29. mars 2016. Fjárnámið leiddi síðar til þess að bú Guðmundar
var tekið til gjaldþrotaskipta. Þann 23. maí 2016 seldi stefnda einbýlishús við
Haustakur 3 í Garðabæ fyrir 125.000.000 krónur. Stefnda var skráð 100% eigandi
að fasteigninni sem byggð hafði verið á lóðinni sem hún keypti árið 2011 fyrir
12.000.000 króna.
Málsástæður og lagarök stefnanda.
Almennar
málsástæður sem styðja allar dómkröfur stefnanda.
Stefnandi byggir á því
að ráðstöfunin á söluandvirði Hjálmakurs 8 í Garðabæ hafi verið ólögmæt og
saknæm. Guðmundur og stefnda hafi selt þann 31. maí 2011 einbýlishús þeirra við
Hjálmakur 8 í Garðabæ fyrir 133.000.000 krónur. Áhvílandi á húsinu hafi verið
lán, samtals að fjárhæð 47.990.384 krónur og því hafi stefnda og Guðmundur
fengið greiddar 85.009.616 krónur í peningum þegar tekið hafi verið tillit til
áhvílandi skulda. Á þeim tíma hafi skuld Guðmundar við Banque Havilland verið.
Guðmundur hafi ekki við söluna greitt upp eða inn á skuld við bankann. Í stað
þess að endurgreiða bankanum hafi Guðmundur og stefnda notað féð sem fékks úr
sölunni til að byggja sér annað einbýlishús við Haustakur 3 í Garðabæ.
Stefnandi byggir á því að fyrst sú leið hafi verið farin að þá hefði verið rétt
og eðlilegt að þau hjón hefðu bæði verið skrifuð fyrir þeim kaupum, eins og
fyrri kaupum og telur stefnandi í hæsta máta óeðlilegt að stefnda hafi ein
verið skrifuð fyrir kaupunum en með því var komið í veg fyrir það að Banque
Havilland gæti fengið fullnustu fyrir hluta á kröfum sínum í eignarhluta
þrotamanns í hinni nýju fasteign. Þá sé á sameiginlegu skattframtali þeirra
hjóna fyrir tekjuárið 2011 ekki gerð grein fyrir skuldinni við bankann.
Stefnandi byggir á því að
framangreind ráðstöfun á söluandvirði Hjálmakurs 8 í Garðabæ sé ólögmæt og
saknæm og að stefnda eigi að greiða búinu fjármuni vegna þessa.
Þá byggir stefnandi á því að söluandvirði Hjálmakurs 8
í Garðabæ og fjármunir frá Guðmundi hafi verið uppsprettan að öllu eigin fé í
Haustakri 3 í Garðabæ og því sé óeðlilegt að stefnandi fái ekki hlut í því
söluandvirði. Stefnda sé skráð 100% eigandi fyrir húsbyggingunni að Haustakri 3
í Garðabæ og hefði hún undir öllum kringumstæðum þurft að standa straum af
afborgunum lána sem og að leggja til fjármagn við byggingu hússins. Samkvæmt skattframtölum
hafi stefnda ekki talið fram neinar tekjur á byggingartíma hússins eða á árunum
2011 til 2015. Húsið hafi síðan verið selt á 125.000.000 króna. Stefnda hafi
ein notið allra verðmætaaukningar þeirra fasteigna þar sem hún hafi ein verið
skráð eigandi.
Tafla 1
Tekjur stefndu og þrotamanns á árunum 2011-2015
Árið 2011: -
Þrotamaður er skráður með 8.220.000 kr. í laun og starfstengdar
greiðslur -
Stefnda er ekki skráð fyrir neinum tekjum eða öðrum greiðslum á
árinu 2011. |
Árið 2012: -
Þrotamaður er skráður með 18.840.801 kr. í laun og starfstengdar
greiðslur. -
Stefnda er ekki skráð fyrir neinum tekjum eða öðrum greiðslum á
árinu 2012. |
Árið 2013: -
Á árinu 2013 er þrotamaður skráður með 35.076.975 kr. í laun og
starfstengdar greiðslur. -
Stefnda er ekki skráð fyrir neinum tekjum eða öðrum greiðslum á
árinu 2013. |
Árið 2014: -
Á árinu 2014 er þrotamaður skráður með 23.571.062 kr. í laun og
starfstengdar greiðslur. -
Stefnda er ekki skráð fyrir neinum tekjum eða öðrum greiðslum á
árinu 2014. |
Árið 2015: -
Á árinu 2015 er þrotamaður skráður með 23.336.627 kr. í laun og
starfstengdar greiðslur. -
Stefnda er ekki skráð fyrir neinum tekjum eða öðrum greiðslum á
árinu 2015. |
Samantekt vegna
áranna 2011 til 2015: -
Þrotamaður hafði í heild 109.045.465 kr. í laun og starfstengdar
greiðslur á ofangreindu tímabili. -
Stefnda hafði engar tekjur eða aðrar greiðslur á sama tímabili. |
Í
stefnu segir að framangreind tafla sýni að stefnda gat ekki getað staðið straum
af kostnaði við byggingu einbýlishússins við Haustakur 3 enda tekjulaus með
öllu. Þrotamaður hafi hins vegar unnið úti allt tímabilið og hafi verið á háum
launum. Í því sambandi megi nefna að hann hafi starfað sem framkvæmdastjóri hjá
Samskipum hf. frá árinu 2012. Tekjur hans á tímabilinu 2011-2015 hafi numið
109.045.465 krónur eins og fram komi í aftasta dálki töflunnar. Hvað varði
tekjur stefndu og þrotamanns vegna ársins 2016 þá komi fram í forskráðum gögnum
frá ríkisskattstjóra að tekjur þrotamanns hafi verið 27.894.575 krónur en
tekjur stefndu á sama ári voru engar.
Fleiri
atriði megi nefna sem styðji kröfu stefnanda um að hann eigi rétt á hluta af
söluandvirði Hjálmakurs 8. Í því sambandi megi m.a. nefna eftirfarandi:
Þrotamaður
hafi verið meðskuldari á lánunum sem hvíldu á eigninni eins og sjá megi á
fylgiskjölum sem fylgdu með kröfulýsingu Kviku banka hf. Það sé ekkert eðlilegt
við það að þrotamaður skuldbindi sig sem skuldara vegna allra lána á eigninni
og greiði af þeim með tekjum sínum en eigi engan eignarhluta í henni né rétt
til að fá greiðslu af söluverði hennar.
Tölvupóstsamskipti
þrotamanns við viðskiptabanka sinn styðji það að hann hafi litið á Haustakur 3
sem sína eign þrátt fyrir að hún hefði verið skráð á stefndu til að komast hjá
aðför skuldheimtumanna hans. Í því sambandi megi m.a. vísa í tölvupóst frá 18.
nóv. 2014 frá þrotamanni til MP banka hf. en þar komi eftirfarandi fram: ,,Hefði viljað heyra aðeins í þér áður en ég
sendi lánsbeiðni inn til skoðunar. Hún snýr að því að skuldsetja húsið mitt í
Haustakrinum meira .......“. Í skjali sem sýni umfjöllun um lánsbeiðnina
hjá MP banka hf. miðist umfjöllunin einungis við þrotamann sjálfan.
Skattskýrslur
þrotamanns og stefndu bendi til þess að þrotamaður hafi sjálfur keypt lóðina en
þar komi fram á fylgiskjali 3.02 að þrotamaður hafi einn keypt lóðina. Sömu upplýsingar
komi fram með húsbyggingarskýrslum sem fylgi sömu skattskýrslum en þar sé
einungis nafn þrotamanns að finna. Augljóst sé að eigið fé í húsbyggingunni við
Haustakur 3 hafi myndast með framangreindu söluandvirði Hjálmakurs 8 og tekjum
þrotamanns. Því telji stefnandi í hæsta máta óeðlilegt að fasteignin hafi allan
tímann verið skráð 100% á stefndu og hún hafi ein notið söluandvirðisins.
Í
málsatvikalýsingunni komi fram að þann 23. maí 2016 selji stefnda fasteignina
við Haustakur 3 í Garðabæ fyrir 125.000.000 króna. Við söluna hafi áhvílandi
skuldir á eigninni verið 52.221.401 króna skv. tölulið 26 í kaupsamningnum
þannig að stefnda fékk greiddar 74.678.599 krónur í peningum þegar tekið hafði
verið tekið tillit til áhvílandi skulda. Slóð þeirra peninga megi rekja allt
aftur til þess að Banque Havilland lánaði 82.303.675 krónur fyrir kaupunum á
Hjálmakri 8 á árinu 2008, sbr. umfjöllun fyrr í stefnu þessari.
Stefnandi telji í hæsta
máta óeðlilegt að í ljósi þess og forsögu málsins að hann fái ekki hlut í þessu
eigin fé. Verði það ekki viðurkennt telur stefnandi að þá hafi þrotamanni
tekist að koma eignum undan kröfuhöfum í þágu eiginkonu sinnar á meðan
umfangsmikil innheimtumál eru yfirstandandi gagnvart honum. Með því yrði brotið
verulega á kröfuhöfum búsins. Banque Havilland sé stærsti kröfuhafi búsins en
hann hafi lýst almennri kröfu í búið að fjárhæð 234.610.892 krónur en þar sem
búið hafi verið svo um hnúta að þrotamaður sé eignalaus sé útlit fyrir að
ekkert komi upp í kröfur bankans nema dómsmál þetta vinnist. Stefnandi telji að
óánægja kröfuhafans sé réttmæt enda hafi kröfuhafinn lagt fram 82.303.675
krónur vegna kaupa á fasteigninni við Hjálmakur 8 en fær ekkert upp í sínar
kröfur. Stefnda hafi hins vegar aldrei lagt fram neina fjármuni en eigi nú ein
allt eigið fé sem myndast hafi vegna fasteignaviðskipta þeirra hjóna en um sé
að ræða gríðarlega háar fjárhæðir eins og lýst hafi verið hér að framan.
Stefnandi byggir á því að sú auðgun hennar sé bæði ólögmæt og saknæm.
Þá
byggir stefnandi á því að í hugtakinu ógjaldfærni felist annars vegar að
fjárhag viðkomandi sé þannig háttað að eignir séu mun minni en skuldir og hins
vegar að viðkomandi geti ekki staðið í fullum skilum við lánardrottna sína
þegar kröfur þeirra falla í gjalddaga og ekki verði talið sennilegt að
greiðsluerfiðleikar muni líða hjá innan skamms tíma (ógreiðslufærni).
Stefnandi
telur augljóst að þrotamaður hafi verið ógjaldfær frá og með árinu 2009. Í því
sambandi megi nefna að í bréfi þrotamanns til skiptabeiðanda frá 13. okt. 2009
hafi hann gert grein fyrir eignum sínum og skuldum. Þar komi fram að eina eign
hans á þessum tíma hafi verið eignarhlutur hans í Hjálmakri 8 og mat hann
heildareignina á 80.000.000 krónur. Þar komi einnig fram að skuldir væru að
fjárhæð 208.597.569 krónur sem þýddi að eigið fé hans væri verulega neikvætt og
hann því ógjaldfær. Við þetta tækifæri hafi þrotamaður boðist til að gera upp
skuld við Banque Havilland með verulegum afföllum sem bankinn hafi hafnað. Allt
frá þessum tíma hafi ekkert verið greitt af skuldinni við Banque Havilland og
eiginfjárstaða þrotamanns hafi orðið stöðugt neikvæðari þar sem hann hafi losað
sig við eignir á tímabilinu.
Rétt
er að taka fram í þessu sambandi að árið 2011 þegar Hjálmakur 8 hafi verið
seldur hafi söluverðið að frádregnum skuldum verið 85.009.616 krónum.
Þrotamaður hafi þá verið skráður helmingseigandi að eigninni. Þegar salan hafi
átt sér stað hafi legið fyrir skattframtal þrotamanns vegna ársins 2010 þar sem
fram komi að skuld hans við Banque Havilland í árslok 2010 væri 122.608.272
krónur og einnig komi þar fram að hann skuldaði Önnu Lísu Sigurjónsdóttur
30.666.467 krónur. Anna þessi mun vera eiginkona Hreiðars Más Sigurðssonar sem
var áður bankastjóri Kaupþings banka hf. og samstarfsmaður þrotamanns.
Framangreindar skuldir eyði öllum vafa um það að þrotamaður hafi verið
algjörlega ógjaldfær á árinu 2011.
Þá
byggir stefnandi á því stefnda og þrotamaður séu nákomin í skilningi 3. gr. l.
21/1991 um gjaldþrotaskipti. Stefnda og þrotamaður séu hjón og því nákomin sbr.
1. tl. 3. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti. Stefnandi byggir á því að
það hafi verulega þýðingu í málinu að um nákomna aðila sé að ræða við mat á
tímafrestum, grandsemi stefndu, mat á gjafagerningum og ótilhlýðileika
ráðstafana.
Um
aðildina segir að mál þetta sé höfðað f.h. stefnanda sem sé þrotabú Guðmundar
Þórs Gunnarssonar. Gjaldþrotaskiptin í búi hans séu sameiginleg fullnustugerð
allra kröfuhafa hans sem hafi lýst kröfum í þrotabúið. Dómkröfurnar í málinu
miðist við það að fá bætur frá stefndu vegna aðgerða sem átt hafa sér stað og
séu henni til hagsbóta á kostnað kröfuhafa í búinu og sem leiði til þess að
eignir þrotamannsins séu ekki til reiðu til fullnustu kröfuhöfum eða leiða til
skuldaaukningar kröfuhöfum til tjóns.
Stefnandi
byggir á því að eins og atvikum sé háttað í þessu máli verði að snúa
sönnunarbyrðinni við og stefndu verði gert að sýna fram á að þær ráðstafanir
sem hér séu til umfjöllunar hafi ekki verið ólögmætar og stefnanda óhagfelldar
og hafi þar af leiðandi ekki valdið stefnanda tjóni. Vissulega sé það svo að
samkvæmt almennu sakarreglunni beri sá er krefjist skaðabóta, eða
viðurkenningar á skaðabótaskyldu, að meginstefnu til sönnunarbyrðina, þ.e.
viðkomandi ber að sanna sök, tjón sitt og orsakatengsl þar á milli. Hvað sem
þessu líði byggir stefnandi á því að í tilvikum sem þessum, þar sem eignir sem
tilheyri í raun þrotamanni séu alfarið skráðar á stefndu og þannig ekki
aðgengilegar kröfuhöfum hans, eigi að beita öfugri sönnunarbyrði. Eins og
atvikum sé háttað verði enda að telja að það hafi staðið stefndu nær að tryggja
sér sönnun fyrir því að umræddar ráðstafanir hafi í raun verið lögmætar og
verið gerðar á eðlilegum forsendum á
þeim tíma er þær voru framkvæmdar.
Aðalkrafan
stefnanda er að höfuðstólsfjárhæð 85.009.616 krónur og styðst hún við almennu
skaðabótaregluna um bótaábyrgð utan samninga. Byggt er á því að stefnda hafi
valdið stefnanda tjóni með saknæmri og ólögmætri athöfn sinni eða athafnaleysi
og því beri henni að bæta stefnanda það tjón sem telja megi sennilega afleiðingu
af þessari athöfn hennar eða athafnaleysi. Stefnandi byggir á því að öll ákvæði
almennu skaðabótareglunnar séu uppfyllt og mun hann gera grein fyrir hverju og
einu skilyrði hennar sérstaklega.
Tjónið:
Fjárhæð bótakröfunnar á
hendur stefndu sé 85.009.616 krónur og byggist á þeirri fjárhæð sem eftir varð
þegar áhvílandi skuldir höfðu verið dregnar frá söluandvirði Hjálmakurs 8 við
sölu á þeirri eign árið 2011. Útreikningurinn sé eftirfarandi:
Tafla 2
Útreikningur á
fjárhæð tjóns
Söluverð á
Hjálmakri 8 skv. kaupsamningi dags. 31. maí 2011 |
133.000.000 |
|
|
|
|
Lán við
Kaupþing banka hf. frá 24.4.2009 skv. 15. tl. kaupsamningsins |
-33.030.458 |
|
|
|
|
Lán við
Kaupþing banka hf. frá 27.10.2009 skv. 15. tl. kaupsamningsins |
-14.959.926 |
|
|
|
|
Söluverð að
frádregnum áhvílandi skuldum |
85.009.616 |
Stefnandi
byggir á því að þessa fjárhæð hefði við söluna átt að greiða til Banque
Havilland sem hafi lánað fyrir kaupunum og hefði það verið gert hefðu kröfur í
búið lækkað sem næmi þeirri innborgun. Sökum þess að það var ekki gert leiði
það til skuldaaukningar hjá stefnanda sem leiðir til tjóns fyrir kröfuhafa
búsins.
Hin
bótaskylda athöfn var saknæm:
Við söluna á Hjálmakri
8 hafi stefnda og eiginmaður hennar fengið greiddar 85.009.616 krónur í
peningum þegar tekið hafði verið tekið tillit til áhvílandi skulda. Stefnandi
byggir á því að þessa fjármuni hefði átt að greiða þegar í stað til Banque
Havilland sem hafi lánað til kaupa á fasteigninni og hafi ekki fengið neitt
greitt upp í þau lán sín sem við lánveitinguna fyrir kaupunum hafi verið
82.303.675 krónur en í lok árs 2010 hafi fasteignakaupalánin staðið í
122.608.272 krónum. Hin saknæma háttsemi stefndu felist þannig m.a. í því að
greiða ekki eftirstöðvar söluverðsins inn á lánið frá Banque Havilland en
stefnda hafi mátt gera sér grein fyrir því að þetta myndi leiða til gjaldþrots
eiginmanns hennar og valda kröfuhöfum í búinu tjóni. Banque Havilland hafi
ekkert fengið af framangreindum fjármunum og í staðinn fyrir að greiða þessa
fjármuni til Banque Havilland, sem hafi átt réttmætt tilkall til þeirra, hafi
þeim verið ráðstafað í þágu stefndu til að fjármagna lóðarkaup og húsbyggingu
hennar að Haustakri 3 þannig að allt eigið féð sem hafi komið út úr sölunni
hafi runnið til stefndu í stað lánveitandans Banque Havilland. Stefandi telur
að þessi ráðstöfun á fjármununum af hálfu stefndu hafi verið grafalvarleg og
verulega saknæm af hálfu hennar þar sem hún hafði aldrei lagt neina fjármuni í
fasteignina Hjálmakur 8. Stefnda hafi vitað allt um það að Banque Havilland
hafði lánað fyrir fasteignakaupunum og megi í því sambandi nefna eftirfarandi:
Á
skattskýrslum þeirra hjóna vegna tekjuáranna 2008-2010, var lánið frá Banque
Havilland skilgreint þannig að um væri að ræða lán ,,vegna fasteignakaupa Hjálmakur 8”.
Stefnda sem eiginkona
þrotamanns vissi, eða mátti vita, að lánið hafði verið gjaldfellt á árinu 2009
og þegar salan á Hjálmakri 8 hafi átt sér stað var búið að höfða mál til
innheimtu skuldarinnar fyrir dómstól í Lúxemborg.
Stefnandi
byggir á því að gögn málsins bendi til þess að stefnda og þrotamaður hafi tekið
meðvitaða ákvörðun um að nota peningana til þess að fara í húsbyggingu við
Haustakur 3 og með því að stefnda yrði ein skrifuð fyrir eigninni yrði komið í
veg fyrir að Banque Havilland gæti
fengið fullnustu fyrir hluta á kröfum sínum í eignarhlut þrotamanns í hinni
nýju fasteign. Það sem styrki enn frekar þessa fullyrðingu stefnanda sé að á
sameiginlegu skattframtali þeirra hjóna árið 2012 vegna tekjuársins ársins 2011
sé ekki lengur gerð grein fyrir skuldinni við Banque Havilland, heldur sé hún
horfin og sé skattskýrslan því röng hvað þetta varði. Sama hátt hafi þau hjón
haft í framtalsskilum sínum þaðan í frá og virðast þau því hafa ákveðið á árinu 2011 að ekkert skyldi greitt
upp í skuldina við Banque Havilland heldur skyldu fjármunirnir notaðir í
húsbyggingu á nafni stefndu sem stefnandi telur saknæma háttsemi. Stefnandi
byggir á því að framangreind ráðstöfun á söluandvirði Hjálmakurs 8 í Garðabæ
sé saknæm og að stefnda eigi að greiða
búinu fjármuni vegna þessa.
Hin
bótaskylda háttsemi var ólögmæt:
Stefnandi byggir á því
að sú saknæma háttsemi sem lýst sé að framan sé einnig ólögmæt.
Að mati stefnanda sé um
að ræða að fjármunir að fjárhæð 85.009.616 krónur sem réttilega átti að greiða
inn á kröfu Banque Havilland séu teknir og ráðstafað til húsbyggingar stefndu
við Haustakur 3 sem valdi kröfuhöfum búsins tjóni. Telja verði að í þessu
felist skilasvik enda hafi með þessu verið skertur réttur kröfuhafa þrotamanns
til að öðlast fullnægju af eignum hans og með þessu hafi einnig eignum verið
skotið undan skiptunum. Jafnvel þó því sé haldið fram af hálfu stefndu að um
hafi verið að ræða gjafir til hennar þá væri þar einnig um ræða skilasvik. Öll
framangreind tilvik falli undir verknaðarlýsingu skilasvika eins og hún sé
skilgreind í 4. mgr. 250. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940 en skv. þeirri
grein teljist það refsvert brot að skerða
rétt einhvers lánardrottins til þess að öðlast fullnægju af eignum hans með því
að gefa rangar upplýsingar, með undanskoti eigna, málamyndagerningum,
ótilhlýðilega miklum gjöfum eða, með
öðrum svipuðum hætti.
Orsakasamhengi
og sennileg afleiðing:
Tjón búsins, sé
sennileg afleiðing af hinni ólögmætu og saknæmu háttsemi stefndu. Hefði
fjárhæðinni 85.009.616 krónur verið varið til Banque Havilland, sem hafi lánað
fyrir kaupunum, í stað þess að stefnda hafi ráðstafað því í eigin þágu, hefðu
lýstar skuldir í þrotabúið verið lægri sem því nemur.
Skaðabótakrafan
er ófyrnd:
Um fyrningu
skaðabótakröfunnar gildir 9. gr. laga nr. 150/2007 um fyrningu kröfuréttinda.
Þar komi fram að krafa um
skaðabætur fyrnist á fjórum árum frá þeim degi er tjónþoli fékk nauðsynlegar
upplýsingar um tjónið og þann sem ábyrgð beri á því eða bar að afla sér slíkra
upplýsinga. Fyrningarfrestur í þessu máli geti aldrei hafist fyrr en 14. júlí
2016 þegar gjaldþrotaúrskurðurinn yfir Guðmundi Þór Gunnarssyni var kveðinn upp
og því er krafan ófyrnd.
Sérstakar
málsástæður fyrir varakröfunni:
Ef ekki verði fallist á
aðalkröfu stefnanda um skaðabótaskyldu er varakrafan sett fram. Hún er að
fjárhæð 74.678.599 krónur og byggist á hinni ólögfestu auðgunarreglu í
íslenskum rétti. Þannig sé byggt á því að stefnda hafi hlotið óréttmæta auðgun
af ráðstöfun á þann hátt að stefnandi hafi hlotið tjón af og að stefndu beri að
skila þessum ávinningi sínum.
Ráðstöfunin
sem hin óréttmæta auðgun líti að felst í þeirri fjárhæð sem eftir varð þegar
áhvílandi skuldir höfðu verið dregnar frá söluandvirði Haustakurs 3 við sölu á
þeirri eign árið 2016. Útreikningurinn sé eftirfarandi:
Tafla 3
Útreikningur á auðgun
Söluverð á
Haustakri 3 skv. kaupsamningi dags.
23. maí 2016 |
125.000.000 |
|
|
|
|
Lán við Kviku
banka hf. frá 7.12.2014 skv. 26. tl. kaupsamningsins |
-50.321.401 |
|
(Í
kaupsamningnum kom fram að öðrum veðböndum yrði afllétt án greiðslu) |
||
Söluverð að
frádregnum áhvílandi skuldum |
74.678.599 |
|
Stefnandi byggir á því
að það sé óréttmætt að stefnda fái alla þessa auðgun enda komi hún ekki til
vegna fjármuna sem stefnda hafi lagt til en hún hafi verið tekjulaus allt
tímabilið sem fasteignin Haustakur 3 var skráð á hana. Stefnandi byggir á því
að framangreind fjárhæð 74.678.599 krónur komi til vegna eftirfarandi þátta:
Þeirrar
fjárhæðar sem eftir hafi staðið þegar áhvílandi lán höfðu verið dregin frá
söluverði Hjálmakurs 8 en þar hafi verið um að ræða 85.009.616 krónur og vísist
um það til umfjöllunar í aðalkröfunni. Fjármuni sem þrotamaður hafi lagt til
húsbyggingarinnar af tekjum sínum hafi m.a. verið notaðir til að greiða af
skuldabréfum á eigninni og til greiðslna vegna byggingarinnar. Þar sé um að
ræða fjárhæðir og greiðslur sem nánar sé lýst í töflu 4 og 5 í 4. kafla hér á
eftir og einnig séu þessar fjárhæðir upplistaðar í þrautavarakröfunni sjálfri í
dómkröfukaflanum og vísast um það þangað.
Stefnandi
byggir á því að með réttu hefði átt að greiða 85.009.616 krónur inn á kröfur
lánveitandans Banque Havilland við söluna á Hjálmakri 8 og að í framhaldinu
hefði verið eðlilegt að þrotamaður hefði notað hluta af tekjum sínum til að
greiða inn á eftirstöðvar af láninu við þann banka. Í stað þess hafi þau hjón
tekið þá saknæmu ákvörðun að nota framangreinda fjármuni og tekjur þrotamanns
frekar til að setja í húsbygginguna við Hjálmakur 8 og hafa þá fasteign
einungis skráða á stefndu en hafi sleppt því algjörlega að greiða inn á lán
Banque Havilland sem hafi lánað fyrir kaupunum á eigninni. Við þessar aðgerðir
hafi stefnandi orðið fyrir sannanlegu tjóni sem nemi dómkröfunni og stefnda
fyrir samsvarandi auðgun sem hún hafi ekki átt rétt til og hafi þessi auðgun
stefndu verið í beinum tengslum við tjón stefnanda. Stefnandi byggir þannig á
því að stefnda hafi án réttmætrar ástæðu öðlast verðmæti sem tilheyrðu honum og
þannig auðgast á hans kostnað og því beri stefndu að endurgreiða honum hina
ólögmætu auðgun.
Stefnandi
byggir á því að á stefndu hvíli sönnunarbyrði fyrir því að framangreint eigið
fé hennar við söluna á Haustakri 3 sé til komið á einhvern annan en lýst hafi
verið hér að framan. Um frekari málsástæður fyrir aðalkröfunni vísast til kafla
1. hér að framan um almennar málsástæður fyrir öllum dómkröfunum.
Sérstakar
málsástæður fyrir þrautavarakröfunni:
Ef ekki verði fallist á
aðalkröfu stefnanda um skaðabótaskyldu og varakröfuna um óréttmæta auðgun er
þrautavarakrafan sett fram. Hún er að fjárhæð 27.188.654 krónur og byggist á
riftunarreglum XX kafla laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl. Markmiðið
með kröfunni sé í fyrsta lagi að rifta tilteknum ráðstöfunum þrotamanns í þágu
stefndu sem fram hafi farið á tímabilinu frá 26. júlí 2012 og til úrskurðardags
þann 14. júlí 2016. Annað markmið með þessari kröfu sé að endurheimta verðmæti
sem séu ekki til reiðu til fullnustu kröfuhöfum með því að hafa uppi kröfu um
skaðabætur og / eða endurgreiðslu auðgunar.
Stefnandi
byggir á því að tilgreindar ráðstafandi séu riftanlegar með vísan til 131.,
139. og 141. gr. laga nr. 21/1991. Stefnandi byggir endurgreiðslukröfu sína á
142. gr. laga nr. 21/1991.
Nánar
um hinar riftanlegu ráðstafanir:
Röksemdir fyrir
riftuninni séu þær að stefnda hafi ein verið skrifuð fyrir kaupum á lóðinni við
Haustakur 3 sem fóru fram þann 31. maí 2011 en á þeirri lóð hafi síðan verið
byggt hús. Sem eiganda að lóðinni og húsbyggjanda hafi henni því borið að
greiða fyrir lóðina og byggingarframkvæmdirnar sem og að greiða af skuldabréfum
sem hvíldu á eigninni. Stefnandi heldur því fram að ekkert af þessu hafi hún
gert enda hafði hún engar tekjur.
Stefnandi
kveðst hafa farið yfir tékkareikninga þrotamanns fyrir framangreint tímabil að
svo miklu leyti sem hægt sé en líklegt sé talið að um fleiri reikninga geti
verið að ræða og hann hafi greitt mun hærri fjárhæðir vegna húsbyggingarinnar
en þar komi fram. Heildarútprentun af tékkareikningi 0701-26-8502 megi finna á
dómskjali nr. 36. Við yfirferð yfir tékkareikningana hafi komið í ljós að það
hafi verið þrotamaður sem greiddi af skuldabréfunum á eigninni og einnig hafi
hann greitt verulegar fjárhæðir vegna húsbyggingarinnar sem slíkrar. Allar
þessar greiðslur eigi að vera þrotamanni óviðkomandi þar sem hann hafi ekki
verið skráður fyrir eigninni. Þessar tilgreindu greiðslur hafi ekkert með
framfærslu á heimilinu að gera en þrotamaður hafi greitt þær greiðslur
reglulega af sama tékkareikningi og einnig af tékkareikningi sínum nr.
0301-26-40298. Einnig hafi þrotamaður greitt háar greiðslur beint inn á
reikning stefndu og séu þær greiðslur sérstaklega merktar stefndu.
Stefnandi
byggir á því að allar þær greiðslur sem þrotamaður hafi greitt af
skuldabréfunum og vegna byggingarframkvæmdanna á tímabilinu séu gjafagerningar
í merkingu 131. gr. og 139. gr. l. 21/1991 og í þeim felist einnig ótilhlýðileg
ráðstöfun í merkingu 141. gr. sömu laga. Þess sé krafist að dómurinn staðfesti
riftunina og endurgreiðslukröfur á grundvelli hennar. Sundurliðun greiðslnanna
er eftirfarandi:
Tafla 4
Yfirlit yfir
húsbyggingargreiðslur sem þrotamaður innti af hendi í þágu stefndu
Færslur út af reikningi þrotamanns nr. 0701-26-8502
Dagsetning |
Texti |
Upphæð |
26.7.2012 |
Heiðarholt
ehf. - 5303060460 |
- 2.000.000 |
27.7.2012 |
Heiðarholt
ehf. - 5303060460 |
- 2.000.000 |
31.7.2012 |
Heiðarholt
ehf. - 5303060460 |
- 1.188.000 |
1.8.2012 |
v. Haustakur 3 |
- 2.348.689 |
1.8.2012 |
v. Jóhönnu /
Hau |
- 394.824 |
20.8.2012 |
v. Haustakur 3 |
- 1.000.000 |
20.8.2012 |
Þakgluggar+bískh |
- 925.000 |
21.8.2012 |
v. Haustakur 3 |
- 2.000.000 |
21.8.2012 |
Álfaborg ehf.
- 6509861139 |
- 343.157 |
21.8.2012 |
Álfaborg ehf.
- 6509861139 |
- 1.787 |
28.8.2012 |
v. Haustakur 3 |
- 584.353 |
11.9.2012 |
v. Haustakur 3 |
- 934.238 |
11.9.2012 |
v. Haustakur 3 |
- 700.794 |
11.9.2012 |
v. Haustakur 3 |
- 89.739 |
24.9.2012 |
v. Haustakur 3 |
- 604.000 |
5.10.2012 |
v. Haustakur 3 |
- 2.000.000 |
8.10.2012 |
v. Haustakur 3 |
- 54.969 |
8.10.2012 |
Steinsmiðjan
Rein ehf. - 6306992589 |
- 877.995 |
23.10.2012 |
flísar
Haustakur |
- 208.000 |
16.5.2013 |
v. Haustakurs
3 |
- 126.865 |
|
Samtals |
- 18.382.410 |
Til
frekari skýringar á töflu 4 er þess getið að Heiðarholt ehf. sé
byggingarverktaki sem hafði einnig komið að húsbyggingu þrotamanns við
Hjálmakur 8. Álfaborg ehf. sé flísabúð og Steinsmiðjan Rein ehf. sé fyrirtæki
sem selji m.a. flísar og borðplötur.
Stefnandi
hafi ekki yfirlit yfir greiðslur þrotamanns vegna húsbyggingarinnar á
tímabilinu frá kaupdegi lóðar 31. maí 2011 fram að 26. júlí 2012.
Tafla 5
Skuldabréfagreiðslur af reikningi 0701-26-8502 sem þrotamaður
greiddi í þágu stefndu.
Stefnandi
kveðst ekki hafa yfirlit yfir greiðslur þrotamanns vegna skuldabréfanna á
tímabilinu frá kaupdegi lóðar 31. maí 2011 fram að 19. nóvember 2012.
Samtalan
út úr töflu 4 sé 18.382.410 krónur og samtala út úr töflu 5 sé 8.806.244 krónur
en saman geri þetta 27.188.654 krónur sem sé dómkrafan skv. þrautavarakröfunni.
Allar þær færslur sem komi fram í töflum
4 og 5 séu eyrnamerktar skuldabréfum á Haustakri 3 eða byggingarframkvæmdum
vegna Haustakurs 3 og því sé byggt á því af hálfu stefnanda að um gjöf sé að
ræða því eignin hafi ekki verið skráð í eign þrotamanns. Fjárhæðir gjafanna séu
þannig að ljóst sé að ekki sé um neinar tækifærisgjafir að ræða. Stefnandi
telji að stefnda hafi sönnunarbyrði fyrir því ef hún vill halda því fram að
ekki sé um gjafir að ræða í hverju og einu tilviki og sé í því sambandi vísað
til kafla 1.f hér að framan um öfuga sönnunarbyrði.
Ráðstafanir
riftanlegar með vísan til 131. gr. laga nr. 21/1991.
Stefnandi byggir á því
að samkvæmt 1. mgr. 131. gr. gjaldþrotalaga sé heimilt að krefjast riftunar á
gjafagerningi ef gjöfin hafi verið afhent á síðustu sex mánuðum fyrir frestdag.
Í 2. mgr. 131. gr. sömu laga sé kveðið á um að krefjast megi riftunar á
gjafagerningi ef gjöfin hafi verið afhent sex til tólf mánuðum fyrir frestdag
nema leitt sé í ljós að þrotamaðurinn hafi þá verið gjaldfær og það þrátt fyrir
afhendinguna. Þetta gildi einnig um gjafir til nákominna sem hafi verið
afhentar sex til tuttugu og fjórum mánuðum fyrir frestdag. Um sé að ræða
hlutlæga riftunarreglu.
Stefnandi
byggir á því að rifta eigi greiðslum með tilvísun í þessa grein fyrir tímabilið
frá frestdegi 4. apríl 2016 og allt aftur til 4. apríl 2014. Um sé að ræða gjöf
til nákominna sem megi rifta allt að 24 mánuðum fyrir frestdag skv. ákvæðum
131. gr. laganna.
Stefnandi
byggir á því að þrotamaður hafi ekki verið gjaldfær þegar greiðslurnar áttu sér
stað og vísast um það til kafla 1c hér að framan.
Stefnandi
telur augljóst og engan vafa á að greiðslur af skuldabréfum og greiðslur fyrir
húsbyggingu annars aðila séu tvímælalaust gjafir. Gjafahugtak 131. gr. l.
21/1991 hafi þrjú megineinkenni sem öll séu uppfyllt: Að gjöfin rýri eignir
skuldara. Slíkt verði að telja augljóst enda hafi verið um að ræða peninga
þrotamanns sem annars væru kröfuhöfum þrotamanns til reiðu við gjaldþrot. Að
gjöfin leiði til auðgunar móttakanda. Þetta skilyrði sé uppfyllt því að hinar
riftanlegu greiðslur hafi lækkað skuldir stefndu skv. skuldabréfunum og hækkað
þar með eigið fé hennar í fasteigninni. Hvað varði greiðslur þrotamanns á
byggingarkostnaði stefndu sé augljóst að um skuldir hennar hafi verið að ræða
sem hún hefði annars þurft að greiða og því hafi hún auðgast við greiðslurnar.
Að gjafatilgangur sé til staðar. Telja verði að um ótvíræðan gjafatilgang hafi
verið að ræða en með þessu hafi verið að ívilna stefndu og létta af henni
fjárhagslegum byrðum við húsbygginguna og vegna lána sem hvíldu á húsinu og á
sama tíma hafi þrotamaður ekkert greitt af eldri skuldum sínum við Banque
Havilland sem hafi verið komnar í innheimtu. Þá verði að telja að sú staðreynd
að hin fyrri tvö hugtaksskilyrði gjafahugtaksins séu augljóslega uppfyllt leiði
til þess að löglíkur séu til þess, hlutlægt, að hið þriðja um gjafatilgang sé
það einnig. Sér í lagi þegar um nákomna er að ræða.
Ráðstafanir
riftanlegar með vísan til 139. gr. laga nr. 21/1991.
Stefnandi byggir á því
að rifta eigi greiðslum með tilvísun í 139. gr. l. 21/1991 fyrir tímabilið frá
frestdegi 4. apríl 2016 og allt til úrskurðardags 14. júlí 2016. Í töflu 5 hér
að ofan falli fjórar síðustu skuldabréfagreiðslurnar undir þetta ákvæði en þær
hafi allar verið inntar af hendi á tímabilinu frá frestdegi og til
úrskurðardags.
Stefnandi
telji einsýnt að ákvæði 139. gr. l. 21/1991 eigi við um fjórar framangreindar
greiðslur enda sé þar um að ræða ráðstafanir/gjafir sem gerðar séu eftir
frestdag og séu riftanlegar skv. skýrum ákvæðum 2. mgr. 139. gr. l. 21/1991
enda eigi ekki við þær undantekningar sem tilgreindar eru í 2. mgr.
greinarinnar. Í því sambandi megi nefna að stefnda hafi notið greiðslnanna og
þar sem hún sé nákomin þrotamanni hafi hún ekki getað verið grandlaus um
fjárhagsstöðu hans.
Ráðstafanir
riftanlegar með vísan til 141. gr. laga nr. 21/1991.
Ef ekki verði fallist á
að hægt sé að rifta öllum greiðslunum með stoð í 131. og 139. gr. l. 21/1991
byggir stefnandi á því að rifta eigi öllum greiðslunum með tilvísun í 141. gr.
21/1991 og eigi það við um allt tímabilið frá 31. maí 2011 til 14. júlí 2016.
Stefnandi byggir á því að riftunarþoli hafi verið grandsöm um riftanleika
ráðstafana í öllum tilvikum, enda stefndi og þrotamaður hjón og því nákomin.
Samkvæmt
141. gr. laganna sé heimilt, án tilgreindra tímamarka, að krefjast riftunar á
ráðstöfunum þrotamanns sem á ótilhlýðilegan hátt séu kröfuhafa til hagsbóta á
kostnað annarra ef ráðstafanirnar leiði til þess að eignir þrotamannsins verði
ekki til reiðu til fullnustu kröfuhöfum eða leiði til skuldaaukningar
kröfuhöfum til tjóns. Skilyrt sé skv. ákvæðinu að þrotamaður hafi verið
ógjaldfær eða orðið það vegna ráðstöfunarinnar og að sá sem hag hefði af henni,
vissi eða hefði mátt vita um ógjaldfærni þrotamanns og þær aðstæður sem leitt
hafi til þess að ráðstöfunin væri ótilhlýðileg. Ekki sé mælt fyrir um sérstök
tímamörk í ákvæðinu og sé því hægt að beita því enda þótt langur tími hafi
liðið frá aðgerðum þrotamanns, svo framarlega sem öllum skilyrðum ákvæðisins er
fullnægt.
Stefnandi
byggir á því að öll skilyrði greinarinnar séu uppfyllt. Um var að ræða
ótilhlýðilegar ráðstafanir þrotamanns sem höfðu það að markmiði að koma eignum
hans undan aðför skuldheimtumanna sem höfðu hafið innheimtuaðgerðir gagnvart
honum. Markmiðið hjá þrotamanni hafi einnig verið að færa með þessu eignir á
stefndu eiginkonu sína í stað að greiða af lögmætum skuldum sínum. Þessar
ráðstafanir hans hafi verið til hagsbóta fyrir stefndu en á kostnað kröfuhafa
hans. Hafi þetta leitt til þess að fjármunir í eigu þrotamanns hafi ekki verið
til reiðu til fullnustu kröfuhöfum hans. Áður sé það rökstutt að þrotamaður
hafi verið ógjaldfær allt þetta tímabil sem hinar riftanlegu ráðstafanir taki
til. Enginn vafi sé heldur um það að stefnda sem eiginkona þrotamanns hafi
verið grandsöm og vitað allt um ógjaldfærni hans þegar greiðslurnar áttu sér
stað og þannig vissi hún um þær aðstæður sem leiddu til þess að ráðstafanirnar
voru ótilhlýðilegar og séu því öll hin huglægu skilyrði greinarinnar uppfyllt.
Við huglæga matið hvað ótilhlýðileikann varðar verði einnig að taka mið af því
sem áður hafi komið fram að þrotamaður og stefnda greiddu ekkert af skuldinni
við Banque Havilland við söluna á Hjálmakri 8 heldur komu þeim fjármunum í
fasteignina Haustakur 3 sem hafi einungis verið skráð á stefndu en með því komu
þau eignum þrotamanns undan aðför skuldheimtumanna hans.
Stefnandi
byggir á því að um sé að ræða gjafagerninga og ótilhlýðilegar ráðstafanir sem
falla tvímælalaust undir ákvæði 141. gr. l. 21/1991.Við mat á ótilhlýðileikanum
verði m.a. að líta til þess að þrotamaður og stefnda séu nákomin.
Endurgreiðslukrafa
stefnanda, sbr. 142. gr. laga um gjaldþrotaskipti ofl. nr. 21/1991
Sérstakar
málsástæður fyrir þrautaþrautavarakröfunni:
Ef ekki verði fallist á
aðal- vara- og þrautavarakröfu stefnanda er þrautaþrautavarakrafan sett fram. Í
þrautaþrautavarakröfunni er þess krafist að viðurkennd verði skaðabótaskylda
stefndu gagnvart stefnanda vegna fjártjóns stefnanda sem hlaust af ólögmætri og
saknæmri ráðstöfun stefndu á þeim hluta söluandvirðis sem var umfram skuldir
við sölu á fasteigninni Hjálmakur 8 sem seld var með kaupsamningi þann 31. maí
2011.
Um
málsástæður fyrir þrautavarakröfunni sé aðallega vísað til kafla IV.2 hér að
framan þar sem reifaðar séu sérstakar málsástæður fyrir aðalkröfunni sem sé
skaðabótakrafa en einnig sé um þetta atriði vísað til kafla 1 en þar séu settar
fram almennar málsástæður sem eigi við allar kröfurnar.
Krafan sé sett fram ef
sú staða kemur upp að ekki verði fallist á neinar kröfur stefnanda í málinu
gagnvart stefndu en dómurinn telji samt sem áður að stefnda hafi bakað sér
bótaskyldu gagnvart stefnanda með ólögmætri og saknæmri ráðstöfun á þeim hluta
söluandvirðis sem var umfram skuldir við sölu á fasteigninni Hjálmakur 8 sem
seld var með kaupsamningi þann 31. maí 2011.
Stefnandi
tekur fram að hann hafi tvímælalaust lögvarða hagsmuni af þessari kröfu því ef
bótaskylda verði viðurkennd muni hann í framhaldinu krefja stefndu um bætur og
eftir atvikum höfða mál til innheimtu þeirra með það að markmiði að fá
greiðslur inn í þrotabúið sem hægt verði að greiða hlutfallslega til kröfuhafa
upp í kröfur þeirra.
Um frekari málsástæður
fyrir aðalkröfunni vísar stefnandi til kafla 1. hér að framan um almennar
málsástæður fyrir öllum dómkröfunum.
Stefnandi
byggir aðalkröfu sína um skaðabætur aðallega við sakarregluna. Varakrafan um
bætur fyrir ólögmæta auðgun styðst við ólögfestar reglur kröfuréttarins um
bætur fyrir óréttmæta auðgun. Þrautavarakrafan um riftun á greiðslum reisir
stefnandi á ákvæðum XX. kafla laga um gjaldþrotaskipti o.fl. aðallega 131.,
139. og 141. gr. Krafa um fjárgreiðslu er reist á ákvæðum XX. kafla laga nr.
21/1991, einkum 142. gr. þeirra laga. Þrautaþrautavarakrafan er
viðurkenningarkrafa sem styðst við 2. tl. 25. gr. laga nr. 91/1991.
Kröfur sínar um
dráttarvexti af aðalkröfunni styður stefnandi við ákvæði III. kafla vaxtalaga
nr. 38/2001, einkum 1. mgr. 6. gr. laganna. Upphafsdagur dráttarvaxta styðst
við 9. gr. laganna og reiknast rá 5. maí 2017 en þá er liðinn mánuður frá
þingfestingardegi málsins. Kröfur sínar um dráttarvexti af öðrum kröfum en
aðalkröfunni styður stefnandi við ákvæði III. kafla vaxtalaga nr. 38/2001,
einkum 1. mgr. 6. gr. laganna. Upphafsdagur dráttarvaxta styðst við 4. mgr. 5.
gr. laganna og reiknast frá þingfestingardegi.
Varðandi
kröfu um málskostnað vísar stefnandi til 129. gr. og 130. gr. l. nr. 91/1991 og
ákvæða 21. kafla laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála og laga nr. 50/1988 um
virðisaukaskatt, en stefnandi er ekki virðisaukaskattsskyldur aðili.
Fyrirsvar skiptastjóra
er byggt á 1. mgr. 122. gr. laga nr. 21/1991.
Málsástæður og lagarök stefndu.
Stefnda
byggir málatilbúnað sinn á eftirfarandi málsástæðum.
Almennt og
um aðal- og varakröfu stefnanda.
Stefnda mótmælir
öllum málsástæðum stefnanda sem röngum og ósönnuðum. Segir stefnda að í máli
þessu geri stefnandi aðallega kröfu um að stefnda verði dæmd til að greiða
stefnanda skaðabætur þar sem ráðstöfun á söluandvirði Hjálmakurs 8 í Garðabæ
þann 31. maí 2011 hafi verið ólögmæt og saknæm. Telur stefnandi að þeir
fjármunir sem stefnda og Guðmundur hafi fengið greiddar þegar búið var að taka
tillit til áhvílandi skulda við söluna á Hjálmakri 8 hefðu átt að renna til
Banque Havilland sem kröfuhafa ádráttar Guðmundar. Komi fram í stefnu að
stefnanda þyki eðlilegt og rétt að öllu söluandvirðinu hefði átt að ráðstafa
til greiðslu á ádrætti Guðmundar hjá Kaupþingi í Lúxemborg. Þá segi jafnframt í
stefnu að óeðlilegt hafi verið að stefnda hafi ein verið skrifuð fyrir kaupunum
á fasteigninni að Haustakri 3 í Garðabæ því að þannig hafi verið komið í veg fyrir
að Banque Havilland gæti fengið fullnustu fyrir hluta af kröfum sínum í
eignarhluta þrotamanns í hinni nýju fasteign.
Stefnda mótmælir framangreindum málástæðum stefnanda, enda sé ljóst að
stefnda hafi með engu móti komið að lántöku Guðmundar hjá Kaupþingi í Lúxemborg
og hafi aldrei hvort heldur með samningi eða öðru samþykkt að hún væri
meðgreiðandi á því láni eða veitt bankanum veð í eignum sínum eða aðra
tryggingu fyrir greiðslum á láninu. Hafi Banque Havilland því aldrei átt kröfu
á hendur stefndu né haft veð í eignum hennar og hafi bankinn því aldrei átt
réttmæta kröfu til þess að stefnda endurgreiddi ádráttarlán Guðmundar við
Kaupþing í Lúxemborg með eigin fjármunum sínum. Verði því ekki séð að Banque
Havilland eigi nokkurt tilkall til söluandvirðisins sem stefnda hafi fengið við
söluna á Hjálmakri 8 í Garðabæ, enda um að ræða hennar eigið fé. Vart þurfi að
taka fram að hjón beri ekki ábyrgð á skuldum hvort annars og því fjarstæðukennt
af hálfu stefnanda að halda aðalkröfunni fram.
Hvað varði þá málsástæðu stefnanda að óeðlilegt hafi verið að stefnda
hafi ein verið skráð fyrir fasteigninni að Haustakri 3, en ekki Guðmundur
einnig, sé þeirri málástæðu einnig alfarið hafnað. Stefnandi haldi því fram að
með þessu hafi stefnda og Guðmundur ætlað að koma í veg fyrir að Banque
Havilland gæti fengið fullnustu fyrir hluta af kröfum sínum. Stefnda hafi ein
greitt fyrir byggingarlóðina með eigin fjármunum sem hún hafi fengið við sölu á
fasteigninni að Hjálmakri 8 og komu ekki til neinir fjármunir frá Guðmundi
vegna kaupa á fasteigninni. Verði því ekki séð að það geti talist óeðlilegt að
stefnda hafi ein verið skráð fyrir fasteigninni enda reiddi hún ein fram þá
fjármuni sem notaðir hafi verið til kaupa á byggingarlóðinni. Þá hafi Banque
Havilland engar tryggingar haft fyrir skuldbindingum Guðmundar og hafi því
aldrei getað haft réttmætar væntingar til þess að eiga rétt á fullnustu á kröfu
sinni með söluandvirði á fasteigninni að Hjálmakri 8.
Stefnandi telji það einnig styrkja framangreinda málástæðu sína að ekki
hafi lengur verið greint frá ádráttarláninu við Banque Havilland í
sameiginlegum skattskýrslum Guðmundar og stefndu frá árinu 2011 eins og áður
hafði verið. Telji stefnandi að með þessu hafi Guðmundur og stefnda en frekar
gefið í skyn að þau ætluðu sér ekki að greiða skuldina við Banque Havilland. Er
þessari málástæðu alfarið hafnað. Ástæða þess að ekki hafi verið greint frá
ádráttarláninu sé sú að Guðmundi og stefndu þótti óvissa um lánið vegna
dómsmála sem gengið höfðu í Lúxemborg þar sem meðal annars hafi verið fundið að
því að Guðmundur hefði ekki ritað undir alla skilmála lánsins. Vegna þessarar
óvissu töldu þau sig ekki geta slegið föstu hvernig staða skuldarinnar væri og
hafi því ekki greint frá henni á skattframtölum sínum. Þá hafi langur tími liðið
frá því að stofnað var til ádráttanna og þar til innheimta hófst. Dómsmáli gegn
Guðmundi vegna ádráttanna hafi verið vísað frá dómstól í Lúxemborg og eftir það
hafi liðið mörg ár án þess að reki væri gerður að innheimtu ádráttanna.
Í stefnunni komi einnig fram að skiptastjóri velti því fyrir sér hvort
háttsemi stefndu geti talist skilasvik skv. 4. mgr. 250. gr. almennra
hegningarlaga nr. 19/1940. Þessum aðdróttunum sé harðlega mótmælt. Stefnda hafi
keypt fasteignina að Haustakri 3 fyrir sitt eigið fé og skráði því fasteignina
réttilega sem eign sína. Verði ekki séð að þessi ráðstöfun geti á nokkurn hátt
talist háttsemi sem skerði rétt einhvers lánardrottins Guðmundar. Eins og áður
segi var Banque Havilland ekki með neinar tryggingar fyrir lánveitingu sinni
til Guðmundar og Guðmundur hafi verið einn skuldari að láninu. Verði því ekki séð hvernig notkun stefndu á
eigin fjármunum sínum getur haft áhrif á möguleika kröfuhafa Guðmundar til að
öðlast fullnægju af eignum hans. Verði ekki séð að nokkuð við kaup stefndu á
Haustakri 3 hafi falið í sér rangar upplýsingar, undanskot eigna,
málamyndagerninga, ótilhlýðilega gjöf eða annað sem feli í sér brot gegn 4.
mgr. 250. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940.
Jafnframt byggi stefnandi á því að þeir fjármunir sem Guðmundur hafi
fengið að láni hjá Kaupþingi Lúxemborg hafi verið uppsprettan að öllu eigin fé
í fasteigninni að Haustakri 3 í Garðabæ og því sé óeðlilegt að stefnandi hafi
ekki fengið hlutdeild í söluandvirði fasteignarinnar þegar hún var seld 23. maí
2016. Stefnda hafi greitt fyrir lóðina með eigin fé sem hún hafi fengið við
sölu á fasteigninni að Hjálmakri 8 í Garðabæ. Í stefnunni komi einnig fram að
þar sem stefnda hafi verið tekjulaus með öllu hafi hún ekki getað staðið straum
af kostnaði við byggingu einbýlishússins við Haustakur 3. Hins vegar sé ljóst
að stefnda fékk í sinn hlut við söluna á Hjálmakri 8 í Garðabæ 42.504.808 krónur sem sé um helmingur af þeim
kostnaði sem hafi farið í kaup á lóðinni að Haustakri 3 og í
byggingaframkvæmdir við einbýlishús á lóðinni. Það sem út af hafi staðið hafi
stefnda fjármagnað með lántöku hjá Kviku banka. Voru það því eigin fjármunir
stefndu og nýtt lán sem fjármögnuðu framkvæmdirnar við Haustakur 3 og verði því
að hafna þeirri málsástæðu stefnanda að uppsprettan af eigin fé stefndu sé
lánið sem Guðmundur hafi fengið frá Kaupþingi í Lúxemborg árið 2008.
Stefnandi byggir einnig kröfu sína á því að Guðmundur hafi átt rétt til
hluta af söluandvirði Haustakurs 3 með því að hann hafi verið meðskuldari á
lánum sem hvíldu á eigninni og að ekki sé eðlilegt að hann hafi skuldbundið sig
sem skuldara vegna lána á eigninni og greitt af þeim með tekjum sínum án þess
að eiga eignarhlut í fasteigninni. Þessari málsástæðu er af hálfu stefndu
einnig hafnað. Alþekkt sé hérlendis að annað hjóna sé eitt skráð fyrir
heimili fjölskyldunnar jafnvel þó svo að báðir aðilar greiði af fasteignalánum,
þá hljóti að teljast eðlilegt að stefnda hafi ein verið skráð fyrir
fasteigninni þar sem hún hafi ein reitt fram fé til kaupa á byggingarlóðinni. Þá
beri stefnda og Guðmundur í samræmi við 1. mgr. 46. gr. hjúskaparlaga nr.
31/1993 sameiginlega ábyrgð á framfærslu fjölskyldunnar. Til framfærslu teljist
það sem með sanngirni verður krafist til sameiginlegs heimilishalds og annarra
sameiginlegra þarfa, uppeldis og menntunar barna og sérþarfa hvors hjóna. Þá
segi jafnframt í 1. mgr. 53. gr. barnalaga nr. 76/2003 að foreldrum sé skylt,
báðum og hvoru um sig, að framfæra barn sitt. Framfærslu barns skuli haga með
hliðsjón af högum foreldra og þörfum barns. Haustakur 3 hafi sannarlega verið
heimili fjölskyldunnar og því eðlilegt að Guðmundur hafi staðið straum af
greiðslum af láni vegna fasteignarinnar hvort sem hann hafi verið skráður
eigandi hennar eða ekki enda beri hann framfærsluskyldu gagnvart eiginkonu sinni
og börnum. Þá segir enn fremur í 1. mgr. 47. gr. hjúskaparlaga nr. 31/1993 að
framlög til framfærslu fjölskyldu skiptist milli hjóna eftir getu þeirra og
aðstæðum. En sýnt sé að Guðmundur hafi haft miklar tekjur á meðan
stefnda hafði litlar tekjur aðrar en fjármagnstekjur og því eðlilegt að
Guðmundur hafi staðið skil á meirihluta kostnaðar við heimili fjölskyldunnar.
Eins og algengt sé á íslenskum heimilum hvíli heimilisreksturinn
á herðum stefndu en Guðmundur vinni í krefjandi stjórnunarstarfi sem kalli á
mikla fjarveru frá heimili. Sé því fráleitt að halda því fram að greiðslur hans
til heimilisrekstrarins séu á einhvern hátt óeðlilegar og fari í bága við
hagsmuni kröfuhafa hans á ólögmætan hátt.
Í stefnunni greini stefnandi frá því að Guðmundur hafi litið á
fasteignina að Haustakri 3 sem sína eign, t.d. með tölvupóstsamskiptum við
viðskiptabanka sinn og í gögnum sem fylgdu skattskýrslu hans. Eins og áður
hefur verið lýst þá kom röng skráning inn í skattskýrslu til vegna
framsetningar skattyfirvalda á skattskýrslum þeirra hjóna. Enda sé
ljóst að það hafi verið stefnda en ekki Guðmundur sem keypti eignina og var ein
skráð eigandi hennar. Hvað varði samskipti Guðmundar við viðskiptabanka sinn og
þar sem hann segi húsið við Haustakur vera sitt sé til þess að líta
að Guðmundur hafi séð um öll fjármál fjölskyldunnar og hafi því haft milligöngu
um skuldabréfalánið sem hafi verið veitt með veði í fasteign stefndu og að um
hafi verið að ræða heimili hans og fjölskyldunnar. Verði ekki annað séð en að
hann sé að vísa til hússins sem heimilis síns frekar en að hann sé að slá því
föstu að hann sé eigandi þess, enda sé það þinglýsing
eignarheimildar sem hér ráði og sé öllum hagaðilum aðgengileg.
Varakrafa stefnanda sé sú að stefnda greiði stefnanda óréttmæta
auðgun, 74.678.599 krónur, sem sé það fé sem stefnda hafi fengið við söluna á
Haustakri 3 í Garðabæ eftir að tekið hafði verið tillit til áhvílandi skulda á
eigninni. Telji stefnandi að fé það sem um ræði megi rekja aftur til þess að
Kaupþing í Lúxemborg hafi lánað Guðmundi 82.303.675 krónur árið 2008 og telji
því óeðlilegt að stefnandi fái ekki hlut í framangreindu söluandvirði sem kom
út úr sölunni á Haustakri. Stefnda hafnar alfarið þessari kröfu stefnanda með
vísan til þess sem að framan greinir, þ.e. að það fé sem notað hafi verið til
kaupanna á Haustakri 3 hafi verið peningaeign stefndu sem hún hafi fengið við
söluna á Hjálmakri 8 og með nýrri lántöku hjá Kviku banka. Sé það því rangt sem
haldið sé fram í stefnu að þessa fjármuni megi rekja
til lánveitingar Guðmundar frá Kaupþingi í Lúxemborg.
Stefnda og Guðmundur hafi verið gift um árabil, og hafi bæði verið virk á
vinnumarkaði árum saman. Guðmundur í stjórnunarstörfum hjá ýmsum stórum
fyrirtækjum bæði á Íslandi og í Kanada. Stefnda hafi unnið sérfræðistörf í
samræmi við sína menntun auk þess að sinna heimili og ala upp dæturnar tvær.
Áður en þau hafi keypt og lokið byggingu á húsinu við Hjálmakur 8 hafi þau átt
nokkrar fasteignir og verið vel stæð þegar þau réðust í framangreind kaup.
Guðmundur hafi þá verið hátt settur í Kaupþingi banka og jafnframt stundað
verðbréfaviðskipti fram að falli bankans. Þeir fjármunir sem hann hafi fengið
að láni frá Kaupþingi í Lúxemborg hafi fráleitt verið eina uppspretta fjármuna
við þessi húsakaup, heldur hafi söluandvirði fyrri eigna verið notað, og þessum
fjármunum ekki haldið sérgreindum frá öðru fé sem Guðmundur sýslaði með á
þessum tíma.
Af öllu því sem að framan greinir verði að telja ljóst að stefnda hafi
sjálf átt allt það eigið fé sem hún hafi notað í fasteignaviðskiptum sínum
ásamt nýjum lánum sem hún og Guðmundur hafi tekið í sameiningu. Verði því ekki
séð að það fé sem hún hafi notað til fasteignaviðskiptanna eigi rætur að rekja
til lána sem Guðmundur hafi fengið hjá Kaupþingi í Lúxemborg árið 2008. Þá
verði ekki séð að neitt sé óeðlilegt við það að stefnda hafi ein verið skráð
fyrir fasteigninni að Haustakri 3 enda reiddi hún fram fé til kaupa á lóðinni
og til byggingaframkvæmdanna utan þess sem fengið hafi verið með nýrri lántöku.
Þá verði ekki séð að óeðlilegt sé að Guðmundur hafi greitt af lánum eða tekið
þátt í að greiða byggingarkostnað vegna heimilis fjölskyldunnar án þess að vera
eigandi fasteignarinnar enda beri hann framfærsluskyldu gagnvart fjölskyldu
sinni.
Sem grundvöll fyrir skaðabótakröfu sinni vísi stefnandi til almennu
skaðabótareglunnar en samkvæmt henni skal maður bera skaðabótaábyrgð á tjóni
sem hann veldur með saknæmum og ólögmætum hætti, enda sé tjónið sennileg
afleiðing hegðunar hans og raskar hagsmunum sem verndaðir eru af
skaðabótareglum.
Ekki verði séð að nein skilyrði almennu skaðabótareglunnar séu uppfyllt í
þessu máli, enda hafi ekkert tjón orðið sem rekja megi til saknæmrar eða
ólögmætrar hegðunar stefndu. Í stefnunni sé vísað til þess að
tjónið séu þær sölutekjur sem stefnda fékk við söluna á fasteignum sínum og sem
Banque Havilland hafi átt tilkall til vegna lántöku Guðmundar. Þetta sé
fráleitt því að stefnda hafi aldrei samþykkt að gerast meðskuldari að láninu né
hafi hún veitt veð í eignarhluta sínum í fasteigninni til Kaupþings í Lúxemborg.
Verði því ekki séð að henni hafi borið að greiða neitt af söluandvirðinu sem
hafi fallið í hennar hlut við fasteignaviðskiptin til Banque Havilland. Því
geti stefnandi ekki haldið því fram að nokkurt tjón hafi hlotist af hennar
völdum. Þá hafi, eins og áður hefur verið lýst, ekki átt sér stað nein ólögmæt
eða saknæm háttsemi þrátt fyrir að stefnda hafi ein ráðist í bygginguna að
Haustakri 3 þar sem hún hafi sjálf reitt fram það fé sem notað var til kaupa á
lóðinni og fjármagnaði sjálf með eigin fé og lántöku ásamt eiginmanni sínum. Þá
beri Guðmundur, eins og áður sagði, framfærsluskyldu gagnvart fjölskyldu sinni
og því sé ekkert óeðlilegt við það að hann greiði af
fasteignalánum og taki þátt í kostnaði við framkvæmdir og rekstur vegna hennar
án þess að vera skráður eigandi hennar. Verði því ekki séð að almenna
skaðabótareglan sé uppfyllt eins og stefnandi heldur fram.
Þá vísi stefnandi einnig til þess að hin saknæma háttsemi stefndu felist
í því að greiða ekki eftirstöðvar söluverðsins vegna Hjálmakurs inn á lánið frá
Banque Havilland, en eins og áður sagði hafi stefnda ekki verið meðskuldari að
láninu við Banque Havilland og hafði ekki samþykkt að greiða upp skuldina eða
veita tryggingu fyrir henni. Verði því ekki séð að stefndu hafi borið nein
skylda að lögum til að ráðstafa eignum sínum til bankans. Stefnda hafi því ekki
sýnt af sér saknæma háttsemi með því að greiða ekki af skuldum eiginmanns síns
við Banque Havilland í framhaldi af sölunni á Hjálmakri 8. Þá verði ekki séð að
nokkur tengsl séu á milli þess að stefnda skuli hafa tekið við sínum hlut í
söluandvirði fasteignarinnar og þess að Banque Havilland hafi orðið fyrir
tjóni. Ef Kaupþing í Lúxemborg ætlist til þess að verðmætin sem í fasteigninni
við Hjálmakur 8 fólust standi til tryggingar skuldum Guðmundar við bankann,
hefði bankinn átt að krefjast veðs í eigninni og greiða ekki út til Guðmundar
fyrr en sú veðsetning hafi legið fyrir. Það hafi hins vegar ekki verið gert og
af því verði stefnandi að bera hallann, enda geti hann ekki átt betri rétt á hendur
Guðmundi og stefndu en upphaflegur lánveitandi, Kaupþing í Lúxemborg. Þá sé
með öllu ósannað að þeim fjármunum sem Guðmundur hafi fengið að láni hafi verið
ráðstafað til kaupanna á Hjálmakri 8. Því séu engin sannarleg tengsl á milli
lántökunnar og fasteignaviðskipta stefndu.
Þá hafnar stefnda einnig alfarið skaðabótakröfu stefnanda með vísan til
þess að Banque Havilland hafi ekki orðið fyrir neinu fjárhagslegu tjóni þrátt
fyrir að hafa ekki fengið kröfu sína greidda. Stefnda styður framangreinda fullyrðingu
sína með því að Banque Havilland hafi lítið sem ekkert greitt fyrir kröfu
Kaupthing Luxembourg á hendur Guðmundi og sé því í raun að
reyna að fénýta sér réttindi sem ekkert hafi verið greitt fyrir. Verði því ekki
séð að nokkurt tjón hafi átt sér stað og sé því ekki tilefni
til að fallast á skaðabótaábyrgð stefndu.
Þá verði að telja að Banque Havilland hafi sýnt af sér tómlæti við að
innheimta kröfu sína. Áfrýjunardómstóll hafi vísað frá kröfu Banque Havilland
þann 7. mars 2012 þar sem dómstólinn taldi málið heyra undir lögsögu íslenskra
dómstóla. Hins vegar hafi bankinn látið hjá líða að höfða mál gegn Guðmundi
vegna kröfunnar fyrir íslenskum dómstólum allt þar til stefna var þingfest þann
16. september 2015. Því hafi liðið um þrjú og hálft ár frá þeim tíma sem kröfu
bankans var vísað frá dómi í Lúxemborg og þangað til mál hafi verið höfðað á
Íslandi. Verði ekki annað séð en að bankinn hafi með þessu aðgerðarleysi sínu
sýnt af sér tómlæti sem leiði til þess að krafa Banque Havilland sé í raun
niður fallin.
Þrautavarakrafa
stefnanda.
Til
þrautavara fari stefnandi fram á að stefnda greiði stefnanda 27.188.654 krónur
með stoð í riftunarreglum XX. kafla laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl.
Telji stefnandi að tilteknar ráðstafanir Guðmundar sem fram fóru á tímabilinu
frá 26. júlí 2012 og til úrskurðardagsins þann 14. júlí 2016 hafi verið
riftanlegar og auk þess að stefnandi eigi rétt á að endurheimta ákveðin
verðmæti frá stefndu.
Vísar stefnandi til þess að þar sem Guðmundur hafi
ekki verið eigandi að lóðinni né húsbyggjandi hafi honum ekki borið að greiða
fyrir lóðina, byggingarframkvæmdirnar né að greiða af skuldabréfum sem hvíldu á
eigninni. Telur stefnandi allar greiðslur Guðmundar sem krafist sé
riftunar á gjafagerning í merkingu 131. gr. og 139. gr. laga nr. 21/1991 um
gjaldþrotaskipti o.fl. og að í þeim hafi einnig falist ótilhlýðileg ráðstöfun í
merkingu 141. gr. sömu laga. Stefnandi telur að stefnda hafi sönnunarbyrði
fyrir því að ekki hafi verið um gjafir að ræða. Vísar stefnandi til þess að samkvæmt
1. mgr. 131. gr. laga nr. 21/1991 megi rifta gjafagerningi ef gjöfin var afhent
á síðustu sex mánuðum fyrir frestdag. Þá segir í 2. mgr. að krefjast megi
riftunar á gjafagerningi ef gjöfin er afhent sex til tólf mánuðum fyrir
frestdag nema leitt sé í ljós að þrotamaðurinn hafi þá verið gjaldfær og það
þrátt fyrir afhendinguna. Þetta gildi einnig um gjafir til nákominna sem hafi
verið afhentar sex til tuttugu og fjórum mánuðum fyrir frestdag. Telur
stefnandi að þar sem stefnda sé nákomin Guðmundi og þar sem hann hafi verið
orðinn ógjaldfær frá og með árinu 2009 eigi að rifta greiðslum fyrir tímabilið
frá frestdegi 4. apríl 2016 og allt aftur til 4. apríl 2014.
Þessari kröfu stefnanda sé alfarið hafnað þar sem
í fyrsta lagi hafi ekki verið um að ræða gjafagerninga þegar Guðmundur tók þátt
í að greiða fyrir byggingarframkvæmdir og af lánum vegna heimilis
fjölskyldunnar enda beri hann eins og áður hefur komið fram framfærsluskyldu
gagnvart fjölskyldu sinni. Þá sé einnig til þess að líta að hluti af því fé
sem Guðmundur hafi reitt fram til þess að greiða fyrir byggingaframkvæmdirnar
við Haustakur 3 hafi verið fé sem stefnda fékk við söluna á Hjálmakri 8 en sem
Guðmundur hafði í sínum vörslum sem umsjónarmaður fjármála þeirra hjóna. Þá
hafi hann, eins og framan greinir, ekki tekið þátt í kaupum á lóðinni, heldur
hafi stefnda ein verið kaupandi að henni. Ekki verði því séð að gjafahugtak
131. gr. laga nr. 21/1991 hafi verið uppfyllt. Gjafagerningur í skilningi 131.
gr. laga nr. 21/1991 innifeli þrjú meginatriði. Í fyrsta lagi að gjöfin rýri
eignir skuldarans, í öðru lagi að gjöfin leiði til eignaaukningar hjá
móttakanda hennar og að tilgangurinn með gerningnum sé að gefa. Ljóst sé að
Guðmundur hafi reitt fram það fé sem um ræðir vegna framkvæmda við heimil fjölskyldunnar
og vegna greiðslna af lánum og byggja þessar greiðslur á lagaskyldu sem kveði á
um skyldu Guðmundar til framfærslu við fjölskyldu sína. Verði því að hafna því
að tilgangurinn með greiðslunum hafi verið að gefa stefndu fjármuni heldur
þvert á móti hafi Guðmundur verið að uppfylla lagaskyldu. Verði því að hafna
þeirri málástæðu stefnanda að um hafi verið að ræða riftanlega gjöf í skilningi
1. mgr. 131. gr. laga nr. 21/1991.
Þá sé því enn fremur hafnað að Guðmundur hafi
verið orðinn ógjaldfær á árinu 2009, enda hafði hann á árunum 2011-2015 um það
bil 109.045.465 krónur og á árinu 2016 27.894.575 krónur í laun og
starfstengdar greiðslur og hafi því verið gjaldfær á því tímabili. Verði því
ekki séð að lengri riftunarfrestur sem nemur 24 mánuðum geti átt við í þessu
tilviki. Geti riftunarfrestur í þessu máli því aldrei verið lengri en frá
frestdegi og sex mánuði aftur í tímann, þ.e. frá 4. október 2015 og fram til 4.
apríl 2016.
Stefnandi byggi jafnframt á því að fjórar nánar
tilgreindar greiðslur inn á lán stefndu og Guðmundar, samtals að fjárhæð
893.329 krónur, sem greiddar hafi verið eftir frestdag 4. apríl 2016 og fram
til úrskurðardags 14. júlí 2016, hafi verið riftanlegar með vísan til 139. gr.
laga nr. 21/1991. Samkvæmt greininni megi krefjast riftunar á greiðslu skuldar
ef greitt hafi verið eftir frestdag nema reglur XVII. kafla hefðu leitt til að
skuldin hefði greiðst við gjaldþrotaskipti, nauðsynlegt hafi verið að greiða
til að komast hjá tjóni eða sá sem greiðslu naut hafi hvorki vitað né mátt vita
að komið hafi fram heimild til greiðslustöðvunar eða til að leita nauðsamnings
eða krafa um gjaldþrotaskipti. Ekki verði séð að rétt sé að krefja stefndu um
endurgreiðslu og riftun á greiðslunni þar sem framangreindar greiðslur bárust
ekki stefndu heldur Kviku banka. Verði stefnandi því að beina kröfu sinni að
Kviku banka sem fékk sem kröfuhafi greiðslurnar sem stefnandi telur
riftanlegar.
Í öllum tilvikum vísi stefnandi til þess að
endurgreiðslukrafa á hendur stefndu byggist á 1. mgr. 142. gr. laga nr.
21/1991, en þar segi að sá sem hafi hag af riftanlegri ráðstöfun, sbr. gr.
131-138 í lögum nr. 21/1991, eða fullnustuaðgerð skuli greiða þrotabúinu fé sem
svarar til þess sem greiðsla þrotamanns hefur orðið honum að notum. Hvað þetta
varði sé
vísað til þess sem að framan greini, þ.e. að ákvæði 131.-138. gr. eigi ekki við
í þessu tilviki og því geti 142. gr. laganna ekki heldur átt við.
Þá er áhugavert í ljósi þess tómlætis sem Banque
Havilland, sem kröfuhafi Guðmundar, sýndi af sér, þannig að um þrjú og hálft ár
liðu frá því að bankanum varð ljóst að málið ætti undir íslenska dómstóla og
fram til þess að málið var höfðað fyrir íslenskum dómstólum, að skiptastjóri
haldi því fram að lengri fyrningarfrestur eigi við í málinu. Sá tími sem hafi
liðið frá því að ádrættirnir áttu sér stað og fram til þess að mál vegna
kröfunnar var höfðað hér á landi sé hvorki stefndu né Guðmundi að kenna heldur
fyrst og fremst drætti sem rekin verður til stefnanda.
Stefnandi byggi á því að ef ekki verður fallist á að
hægt sé að rifta framangreindum greiðslum með stoð í 131. og 139. gr. laga nr.
21/1991 eigi að rifta öllum framangreindum greiðslum með vísun í 141. gr. laga
nr. 21/1991 og þá miðað við tímabilið frá 31. maí 2011 til 14. júlí 2016.
Samkvæmt þeirri grein megi krefjast riftunar ráðstafana sem á ótilhlýðilegan
hátt séu
kröfuhafa til hagsbóta á kostnað annarra, leiða til þess að eignir
þrotamannsins verði ekki til reiðu til fullnustu kröfuhöfum eða leiða til
skuldaukningar kröfuhöfum til tjóns, þrotamaðurinn var ógjaldfær eða varð það
vegna ráðstöfunarinnar og sá sem hafði
hag af henni vissi eða mátti vita um ógjaldfærni þrotmannsins og þær aðstæður
sem leiddu til þess að ráðstöfunin var ótilhlýðileg.
Stefnda hafnar því að ákvæði 141. gr. laga nr. 21/1991
eigi við. Í fyrsta lagi hafi Guðmundur verið, eins og áður segir, með háar
tekjur árin 2011-2016 og hafi því ekki verið ógjaldfær á þeim tíma. Þá hafi þær
greiðslur sem um ræði ekki verið greiddar stefndu heldur inn á lán sem
Guðmundur hafi verið meðskuldari að ásamt stefndu og verði því ekki séð að hægt
sé að beina kröfu um riftun og endurgreiðslu að stefndu enda hafi hún ekki
fengið greidda þá fjármuni sem um ræði heldur Kvika banki og hafi það því verið
Kvika sem naut góðs af greiðslunni en ekki stefnda. Eins og áður hafi komið
fram verði ekki hægt að líta á greiðslur Guðmundar sem gjafagerninga heldur
hafi verið um að ræða lögbundna framfærslu við fjölskyldu hans. Þá sé
stefnda ekki kröfuhafi Guðmundar og verði því ekki séð að greinin geti átt við.
Ef hann hafi ekki verið að greiða vexti, verðbætur og afborganir af umræddu
láni hafi hann rétt eins getað verið að greiða húsaleigu fyrir fjölskyldu sína,
sem honum hefði verið skylt að gera að lögum.
Vísi stefnandi til þess að endurgreiðslukrafa á hendur
stefndu byggist á 2. mgr. 142. gr. laga nr. 21/1991, en þar segi að sá sem
hafði hag af riftanlegri ráðstöfun, sbr. 139. gr. eða 141. gr. í lögum nr.
21/1991, eða fullnustuaðgerð greiði þrotabúinu bætur eftir almennum reglum.
Hvað þetta varði sé vísað til þess sem að framan greini, þ.e. að ákvæði 141. gr.
eigi ekki við í þessu tilviki og því geti 2. mgr. 142. gr. laganna ekki heldur
átt við. Ekki verði séð hvernig megi réttlæta slíkan aukinn fyrningarfrest
þegar ljóst sé að kröfuhafi og skiptabeiðandi hafi dregið mál þetta fram úr
öll hófi og þar með sýnt af sér tómlæti.
Þrautaþrautavarakrafa.
Þrautaþrautavarakrafa
stefnanda sé að viðurkennd verði skaðabótaskylda stefndu gagnvart stefnanda
vegna þess fjártjóns sem stefnandi hlaut af ólögmætri og saknæmri ráðstöfun
stefndu á þeim hluta söluandvirðis sem var umfram skuldir við sölu á
fasteigninni að Hjálmakri 8 sem seld hafi verið með kaupsamningi þann 31. maí
2011.
Eins og að framan greini í kafla 4.1 í greinargerð
þessari séu
ekki uppfyllt skilyrði hinnar almennu skaðabótareglu þannig að skaðabótaskylda
hafi myndast. Verði því þrautaþrautavarakröfu stefnanda einnig hafnað með vísan
til þess sem þar greinir.
Stefnda byggir kröfur sínar á ákvæðu laga nr. 21/1991, almennum reglum
skaðabótaréttar og 53. gr. barnalaga nr. 76/2003 og VII. kafla hjúskaparlaga
nr. 31/1993.
Krafa um málskostnað
er byggð á XXI. kafla laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Krafa um að
virðisaukaskattur leggist ofan á málskostnað byggist á lögum nr. 50/1988 um
virðisaukaskatt.
Forsendur og niðurstaða.
Stefnda
og Guðmundur Þór Gunnarsson gáfu skýrslu fyrir dóminum og verður vitnað til
þeirra eftir því sem tilefni gefst til.
Óumdeilt er í máli þessu að stefnda og Guðmundur Þór
Gunnarsson eru hjón og voru á þeim tíma sem hinar umdeildu greiðslur fóru fram.
Er því 1. tl. 1. mgr. 3. gr. laga nr. 21/1991 um gjaldþrotaskipti o.fl.
uppfylltur. Bú Guðmundar Þórs var tekið til gjaldþrotaskipta með úrskurði 14.
júlí 2016 og er frestdagur 4. apríl 2016.
Aðalkröfu sína byggir stefnandi á almennum reglum
skaðabótaréttarins um bótaábyrgð utan samninga og byggir á því að stefnda hafi
valdið stefnanda tjóni með saknæmri og ólögmætri háttsemi sinni eða
athafnaleysi. Stefnandi kveður stefndu hafa borið að greiða inn á kröfu Banque
Havilland S.a., sem hafi lánað þeim Guðmundi Þór fyrir kaupunum á Hjálmakri 8
og hafi stefnda einnig haft fjárhagslegan hag af því. Stefndu hafi verið
kunnugt frá upphafi um skuldina við bankann og notið góðs af láninu þar sem það
hafi verið tekið til húsnæðiskaupa fyrir þau hjón. Fyrir dómi upplýsti stefnda
að henni hafi verið kunnugt um lánið frá Havilland og að bankinn hafði
gjaldfellt lánið. Þá vissi hún einnig um dómsmálið sem Havilland höfðaði á
hendur Guðmundi á árinu 2010 til innheimtu skuldarinnar. Við sölu á Hjálmakri
8, á árinu 2011, vissi stefnda því um innheimtuaðgerðir Havilland og fjárhæð
skuldarinnar en hennar var getið á skattframtölum stefndu á árunum 2008, 2009 og 2010. Þá gat stefnda ekki
útskýrt það fyrir dóminum hvers vegna allt söluandvirði eignarinnar var lagt
inn á hennar persónulega bankareikning og útskýringar hennar á því fyrir
dóminum, hvers vegna lóðin að Haustakri 3 hafi verið keypt í hennar nafni en
ekki þeirra beggja, ekki trúverðugar og að auki, gegn mótmælum stefnanda, of
seint fram komnar. Vissi stefnda að háttsemi Guðmundar og hennar um að setja
allt söluverð eignarinnar á hennar reikning og fjárfesta eingöngu í hennar
nafni í framhaldi, myndi valda því að kröfuhafar Guðmundar gætu ekki gengið í
og/eða fengið fullnustu krafna sinna í fasteign skráða á hennar nafn eingöngu.
Staðfesti hún fyrir dóminum að hún hafi verið meðvituð um það.
Með þessari háttsemi olli stefnda kröfuhöfum Guðmundar
sannanlega tjóni og verður að taka undir það með stefnanda að með þessum
gjörningi hafi bæði verið um saknæma og ólögmæta háttsemi stefndu að ræða.
Þá er krafa stefnanda ekki fyrnd en samkvæmt 9. gr.
laga nr. 150/2007 um fyrningu kröfuréttinda fyrnist krafa um skaðabætur á
fjórum árum frá þeim degi er tjónþoli fékk nauðsynlegar upplýsingar um tjónið.
Úrskurður um töku bús Guðmundar til gjaldþrotaskipta og skipun skiptastjóra var
þann 14. júlí 2016 og verður að miða við að á þeim degi hafi skiptastjóri fyrst
getað fengið vitneskju um hina umdeildu háttsemi.
Samkvæmt kaupsamningi stefndu og Guðmundar að
Hjálmakri 8 í Garðabæ voru þau þinglýstir eigendur til helminga að húsinu. Er
því ljóst að eign Guðmundar var helmingur þeirrar fjárhæðar sem fékkst við sölu
hússins. Verður að taka undir það með stefnanda að ráðstöfun þessi hafi verið
gerð í þeim tilgangi að kröfuhafar kæmust ekki í eignir Guðmundar en
innheimtuaðgerðir voru þá þegar hafnar. Verður krafa stefnanda að þessu leyti
tekin til greina. Stefnda mótmælti því að stefnandi eigi kröfu til alls
söluandvirðisins að Hjálmakri 8 eins og krafa er gerð um í stefnu. Tekið er
undir það með stefndu, að hennar eignarhluti í fasteigninni komi ekki til
fullnustu kröfuhöfum Guðmundar Þórs. Verður stefnda því dæmd til að greiða
stefnanda helming þeirrar fjárhæðar er stefnandi gerir í aðalkröfu sinni, eða
42.504.808 krónur. Verður stefnda dæmd til að greiða stefnanda dráttarvexti af
þeirri fjárhæð frá 5. maí 2017 til greiðsludags samkvæmt 1. mgr. 6., sbr. 9.
gr., laga nr. 38/2001 um vexti og verðtryggingu.
Að þessari niðurstöðu fenginni verður ekki fjallað
frekar um varakröfur stefnanda.
Stefnda skal með vísan til 129. og 130. gr. laga nr.
91/1991 greiða stefnanda 4.400.000 krónur í málskostnað að meðtöldum
virðisaukaskatti.
Gætt var ákvæða 1. mgr. 115. gr. laga nr. 91/1991 við
uppkvaðningu dómsins.
Ástríður Grímsdóttir
héraðsdómari kveður upp dóm þennan.
Dómsorð.
Stefnda,
Jóhanna Kristín Gústavsdóttir, greiði stefnanda, þrotabúi Guðmundar Þórs
Gunnarssonar, 42.504.808 krónur ásamt dráttarvöxtum skv. 1. mgr. 6. gr., sbr.
9. gr., laga nr. 38/2001 um vexti og verðtryggingu frá 5. maí 2017 til greiðsludags.
Stefnda greiði stefnanda 4.400.000
krónur í málskostað.
Ástríður Grímsdóttir.