Nýir dómar

Stefnandi höfðaði mál til hagsbóta fyrir þrb. með heimild skiptastjóra og krafðist riftunar á afsali þrotamanns á helmingseignarhlut hans í fasteign til eiginkonu, auk kröfu um endurgreiðslu/skaðabætur. Stefnda var sýknuð af kröfu stefnanda og málskostnaður felldur niður.

Ákærði var sakfelldur fyrir kynferðislega áreitni gegn barni

Stefnandi stefndi byggingastjóra og tryggingafélagi hans á grundvelli sakarábyrgðar vegna foktjóns en sumarhús sem hann hafði í smíðum fauk og gereyðilagðist. Stefndu voru sýknaðir þar sem tjón stefnanda var að rekja til hans eigin verka og ákvarðana. Hann reisti annað hús en byggingarleyfi hafði verið gefið út fyrir og stóð að smíði þess sjálfur ásamt tveimur erlendum starfsmönnum frá starfsmannaleigu. Því var slegið föstu af dómkvöddum matsmönnum að starfsmönnum þessum skorti fullnægjandi verklega þekkingu til að byggja hús. Þá voru ósamþykktar teikningar einungis hafðar til hliðsjónar við verkið. Loks kallaði stefnandi hinn stefnda byggingastjóra aldrei að verkinu til dæmis til að hlutast til um framkvæmd úttekta.

Stefnandi krafðist ógildingar á þremur úrskurðum kærunefndar útlendingamála. Með þeim öllum hafði verið synjað beiðni um endurupptöku á því máli hennar sem lauk með synjun um efnismeðferð á umsókn um alþjóðlega vernd og ákvörðun um að vísa stefnanda frá Íslandi til Ungverjalands þar sem hún hafði áður fengið alþjóðlega vernd og átti rétt á lögmætri dvöl. Lagaskilyrði reyndust ekki hafa verið fyrir hendi til endurupptöku málsins og var íslenska ríkið því sýknað af dómkröfum stefnanda um ógildingu úrskurða um synjun um enduruppptöku þess.

Ákærði sakfelldur fyrir líkamsárás og brot gegn barnaverndarlögum og dæmdur í 30 daga skilorðsbundið fangelsi og til greiðslu miskabóta.

A krafðist fullra bóta úr slysatryggingu ökumanns vegna umferðarslyss. Ekki var deilt um bótaskyldu stefnda eða afleiðingar slyssins. Ágreiningur aðila laut að því hvort bætur fyrir varanlega örorku A skyldu miðaðar við lágmarkslaun skv. 1., sbr. 3. mgr., 7. gr. skaðabótalaga eða hvort árslaun skyldu metin sérstaklega vegna óvenjulegra aðstæðna A síðustu þrjú ár fyrir slysið, sbr. 2. mgr. 7. gr. Talið var að A hefði ekki sýnt fram á að aðstæður hans hefðu verið óvenjulegar á viðmiðunartímabilinu og enn fremur að hann hefði ekki getað bent á annan réttari mælikvarða á framtíðartekjur A. Var stefndi því sýknaður.

Deilt var um þrjár ákvarðanir stofnana stefnda, íslenska ríkisins, sem tengdust áformum stefnda Landsvirkjunar um að reisa raforkuverið Hvammsvirkjun sem nýta muni vatnsafl í neðri hluta Þjórsár, þeim hluta árinnar sem hefur verið skilgreindur sem vatnshlotið Þjórsá 1 í Vatnaáætlun Íslands 2022–2027. Þetta voru leyfi Fiskistofu sem veitt var 14. júlí 2022 á grundvelli 33. gr. laga nr. 61/2006 um lax- og silungsveiði, heimild Umhverfisstofnunar til breytingar á vatnshlotinu Þjórsá 1 sem veitt var 9. apríl 2024 samkvæmt 18. gr. laga nr. 36/2011 um stjórn vatnamála og virkjunarleyfi sem Orkustofnun veitti stefnda Landsvirkjun 12. september 2024. Kröfum stefnenda um ógildingu leyfis Fiskistofu var hafnað þar sem ekki var talið að stefnendur hefðu sýnt fram á að ákvörðun um það hefði verið háð annmörkum sem ættu að leiða til ógildingar þess. Aftur á móti var fallist á kröfur stefnenda um að ógilda heimildina til breytingar á vatnshlotinu Þjórsá 1 og virkjunarleyfið. Niðurstaðan um að ógilda heimildina til breytingar á vatnshlotinu byggðist á því að ákvörðun um að heimila slíka breytingu vegna framkvæmda á borð við vatnsaflsvirkjun rúmaðist ekki innan a-liðar 1. mgr. 18. gr. laga um stjórn vatnamála, sem er sú lagaheimild sem Umhverfisstofnun byggði ákvörðun sína á. Ályktun þar að lútandi var dregin af nefndaráliti og breytingartillögu meiri hluta umhverfisnefndar sem Alþingi samþykkti við meðferð frumvarps til laganna, sem bentu að mati dómsins skýrlega til þess að tilgangur breytingarinnar hefði verið sá að fyrirbyggja að ákvæðið tæki til slíkra framkvæmda. Aftur á móti lá fyrir að tilsvarandi ákvæði í tilskipun Evrópuþingsins og ráðsins 2000/60/EB frá 23. október 2000 um aðgerðaramma bandalagsins um stefnu í vatnamálum (vatnatilskipuninni), sem lög um stjórn vatnamála voru sett til innleiðingar á, hafði að Evrópurétti verið túlkað með þeim hætti að slíkar framkvæmdir féllu þar undir. Dómurinn taldi að það sjónarmið að skýra bæri ákvæðið til samræmis við það markmið löggjafans sem birtist í nefndarálitinu og breytingartillögunni skyldi vega þyngra en sú regla 3. gr. laga nr. 2/1993 um Evrópska efnahagssvæðið að skýra skuli lög og reglur, að svo miklu leyti sem við á, til samræmis við EES-samninginn og þær reglur sem á honum byggja. Í því sambandi var m.a. litið til þess að almennt hefði ekki verið lagt til grundvallar í dómaframkvæmd að umrætt lagaákvæði fæli í sér almenna forgangsreglu í samræmi við bókun 35 við EES-samninginn. Þar sem ákvörðun Orkustofnunar um virkjunarleyfið var byggð á þeirri forsendu að heimild Umhverfisstofnunar samkvæmt 18. gr. laga nr. 36/2011 til breytingar á vatnshlotinu lægi fyrir leiddi þetta einnig til ógildingar á virkjunarleyfinu.

Staðfest riftun kaupa á veghefli og fallist á kröfu um endurgreiðslu kaupverðsins.

Endurtekin kynferðisbrot og brot gegn barnaverndarlögum

Ákærði sakfelldur fyrir umferðarlagabrot. Dæmdur í 7 mánaða fangelsi og ævilöng svipting ökuréttar áréttuð.

Fallist á kröfu um skaðabætur úr hendi fyrirsvarsmanns gjaldþrota félags.

Ákærði sýknaður af ákæru um kynferðislega áreitni.

Sakfellt fyrir stórfellda líkamsárás. Ákvörðun um refsingu ákærða frestað skilorðsbundið. Dæmdar bætur vegna fjártjóns og miska.

Staðfest var riftun á kaupsamningi um bifreið og stefnda gert að endurgreiða stefnanda kaupverðið og greiða honum málskostnað.

Ákærði, sem átti engan sakaferil að baki, var sakfelldur fyrir stórfellda líkamsárás með því að hafa slegið brotaþola eitt högg efst á vinstri hluta hálsins með þeim afleiðingum að hann lést. Ákærði dæmdur í tveggja ára fangelsi, en refsingu frestað skilorðsbundið í þrjú ár. Þá var ákærði dæmdur til að greiða móður brotaþola skaða- og miskabætur og til að greiða allan sakarkostnað málsins.

Stefnandi krafði fyrrum vinnuveitanda sinn um laun í veikindaforföllum vegna umferðarslyss sem hún varð fyrir á leið úr vinnu. Sneri deila aðila að því hvort um vinnuslys væri að ræða sem orðið hefði á beinni leið frá vinnu í skilningi nánar tilgreinds ákvæðis í kjarasamningi. Talið var að orðalag ákvæðisins fæli ekki í sér skyldu fyrir launþega að fara stystu leið á milli heimilis og vinnustaðar. Hefði sú leið sem stefnandi valdi í umrætt sinn farið um umferðaræðar sem ekki hafi vikið svo frá beinni leið að félli utan verndar kjarasamningsákvæðisins. Með hliðsjón af leiðarvali og þeim tíma sem leið frá því vinnu hennar lauk og þar til slysið átti sér stað væri ekki varhugavert að telja að það hefði orðið á beinni leið hennar frá vinnu. Var krafa hennar tekin til greina.

Ákærðu sakfelldir fyrir líkamsárás.

Staðfest var riftun á kaupsamningi aðila um fasteign og stefndu gert að greiða stefnanda málskostnað.

Ákærða var sakfelld fyrir ólögmæta nauðung og barnaverndarlagabrot en ákvörðun refsingar hennar var frestað skilorðsbundið.

Ákærði dæmdur til refsingar fyrir akstur undir áhrifum ávana og fíkniefna. Var honum gert að greiða 150.000 króna sekt auk þess sem hann var sviptur ökurétti í þrjú ár frá birtingu dómsins.

Hafnað var kröfu stefnanda um ógildingu úrskurðar kærunefndar útboðsmála. Ekki var fallist á að úrskurður nefndarinnar hefði verið haldinn form- eða efnisannmörkum eða að nefndin hafi við meðferð og úrlausn málsins farið út fyrir hlutverk sitt og valdsvið lögum samkvæmt.

Ákærði var sakfelldur fyrir fíkniefnalagabrot, gripdeild og umferðarlagabrot en sýknaður af ákæru fyrir brot í nánu sambandi þar sem brotið var talið eiga undir 217. gr. almennra hegningaralaga og vera fyrnt af þeim sökum.