Nýir dómar

Ákærði dæmdur til refsingar fyrir akstur undir áhrifum ávana og fíkniefna. Var honum gert að greiða 150.000 króna sekt auk þess sem hann var sviptur ökurétti í þrjú ár frá birtingu dómsins.

X ákærður fyrir eignaspjöll, rán og líkamsárás, Ákærði, sem játaði brot sín, var sýknaður af refsikröfu ákæruvaldsins vegna ósakhæfi. Fallist var á varakröfu um að ákærða yrði gert að sæta öryggisgæslu á viðeigandi stofnun eða vægari öryggisráðstöfunum. Þá var honum gert að greiða brotaþola miskabætur.

Málinu var vísað frá dómi einkum vegna þess að skilyrði til samlagsaðildar til varnar voru ekki uppfyllt.

Ákærði var sakfelldur fyrir hegningar-, fíkniefna- og umferðarlagabrot.

Fallist var á að ávinningur af áskrift starfsmanna að hlutabréfum samkvæmt samningi við vinnuveitanda sinn um áskriftarréttindi teldust tekjur í skilningi A-liðar 7. gr., sbr. 9. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt og bæri að skattleggja samkvæmt ákvæðum þeirrar greinar. Ekki var fallist á að endurgjald starfsmanna fyrir áskriftarréttindin gætu ráðið úrslitum um hvort fella ætti skattskyldu undir meginreglu 9. gr. laga nr. 90/2003 m.a. með vísan til þess að umrædd réttindi stóðu einungis örfáum einstaklingum úr hópi stjórnenda og lykilstarfsmanna til boða eingöngu vegna þess að þeir voru starfsmenn bankans. Þá var ekki fallist á að starfsmenn Skattsins hefðu verið vanhæfir. Var íslenska ríkið því sýknað af kröfu stefnand

Fallist var á að ávinningur af áskrift starfsmanna að hlutabréfum samkvæmt samningi við vinnuveitanda sinn um áskriftarréttindi teldust tekjur í skilningi A-liðar 7. gr., sbr. 9. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt og bæri að skattleggja samkvæmt ákvæðum þeirrar greinar. Ekki var fallist á að endurgjald starfsmanna fyrir áskriftarréttindin gætu ráðið úrslitum um hvort fella ætti skattskyldu undir meginreglu 9. gr. laga nr. 90/2003 m.a. með vísan til þess að umrædd réttindi stóðu einungis örfáum einstaklingum úr hópi stjórnenda og lykilstarfsmanna til boða eingöngu vegna þess að þeir voru starfsmenn bankans. Þá var ekki fallist á að starfsmenn Skattsins hefðu verið vanhæfir. Var íslenska ríkið því sýknað af kröfu stefnanda.

Sakfellt fyrir líkamsárás og brot gegn barnaverndarlögum. Miskabætur dæmdar.

Sakfellt fyrir þjófnað og fíkniefnalagabrot. Skaðabætur dæmdar vegna fjártjóns. Fallist á kröfu um upptöku efna.

Fallist var á að ávinningur af áskrift starfsmanna að hlutabréfum samkvæmt samningi við vinnuveitanda sinn um áskriftarréttindi teldust tekjur í skilningi A-liðar 7. gr., sbr. 9. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt og bæri að skattleggja samkvæmt ákvæðum þeirrar greinar. Ekki var fallist á að endurgjald starfsmanna fyrir áskriftarréttindin gætu ráðið úrslitum um hvort fella ætti skattskyldu undir meginreglu 9. gr. laga nr. 90/2003 m.a. með vísan til þess að umrædd réttindi stóðu einungis örfáum einstaklingum úr hópi stjórnenda og lykilstarfsmanna til boða eingöngu vegna þess að þeir voru starfsmenn bankans. Þá var ekki fallist á að starfsmenn Skattsins hefðu verið vanhæfir. Var íslenska ríkið því sýknað af kröfu stefnanda.

Fallist var á að ávinningur af áskrift starfsmanna að hlutabréfum samkvæmt samningi við vinnuveitanda sinn um áskriftarréttindi teldust tekjur í skilningi A-liðar 7. gr., sbr. 9. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt og bæri að skattleggja samkvæmt ákvæðum þeirrar greinar. Ekki var fallist á að endurgjald starfsmanna fyrir áskriftarréttindin gætu ráðið úrslitum um hvort fella ætti skattskyldu undir meginreglu 9. gr. laga nr. 90/2003 m.a. með vísan til þess að umrædd réttindi stóðu einungis örfáum einstaklingum úr hópi stjórnenda og lykilstarfsmanna til boða eingöngu vegna þess að þeir voru starfsmenn bankans. Þá var ekki fallist á að starfsmenn Skattsins hefðu verið vanhæfir. Var íslenska ríkið því sýknað af kröfu stefnanda

Deilt var um skyldu til greiðslu björgunarlauna skv. 168. gr. siglingalaga vegna atburðar er fiskibátur strandaði á skerjum í Tálknafirði. Bátur í útgerð stefnanda kom til aðstoðar, dró bátinn af skerjum og til hafnar. Var stefndi, eigandi bátsins sem bjargað var, dæmdur til greiðslu 1.500.000 króna í björgunarlaun og til greiðslu málskostnaðar, auk þess sem sjóveðréttur stefnanda í bátnum til tryggingar björgunarlauna var staðfestur.

Stefnandi krafðist greiðslur úr hendi stefnda vegna viðbótarverka og umframkostnaðar við tiltekið verk. Stefndi krafðist sýknu og taldi stefnanda bundinn af upphaflegu tilboði ásamt nánar tilgreindum breytingum. Stefnanda fullnaðist ekki sönnun um að hann hefði kynnt stefnda umrædd aukaverk né fengið samþykki fyrir þeim. Sýkna.

Fallist var á að ávinningur af áskrift starfsmanna að hlutabréfum samkvæmt samningi við vinnuveitanda sinn um áskriftarréttindi teldust tekjur í skilningi A-liðar 7. gr., sbr. 9. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt og bæri að skattleggja samkvæmt ákvæðum þeirrar greinar. Ekki var fallist á að endurgjald starfsmanna fyrir áskriftarréttindin gætu ráðið úrslitum um hvort fella ætti skattskyldu undir meginreglu 9. gr. laga nr. 90/2003 m.a. með vísan til þess að umrædd réttindi stóðu einungis örfáum einstaklingum úr hópi stjórnenda og lykilstarfsmanna til boða eingöngu vegna þess að þeir voru starfsmenn bankans. Þá var ekki fallist á að starfsmenn Skattsins hefðu verið vanhæfir. Var íslenska ríkið því sýknað af kröfu stefnanda.

Fallist var á að ávinningur af áskrift starfsmanna að hlutabréfum samkvæmt samningi við vinnuveitanda sinn um áskriftarréttindi teldust tekjur í skilningi A-liðar 7. gr., sbr. 9. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt og bæri að skattleggja samkvæmt ákvæðum þeirrar greinar. Ekki var fallist á að endurgjald starfsmanna fyrir áskriftarréttindin gætu ráðið úrslitum um hvort fella ætti skattskyldu undir meginreglu 9. gr. laga nr. 90/2003 m.a. með vísan til þess að umrædd réttindi stóðu einungis örfáum einstaklingum úr hópi stjórnenda og lykilstarfsmanna til boða eingöngu vegna þess að þeir voru starfsmenn bankans. Þá var ekki fallist á að starfsmenn Skattsins hefðu verið vanhæfir. Var íslenska ríkið því sýknað af kröfu stefnanda.

Ákærði var sakfelldur fyrir líkamsárás.

Fallist var á að ávinningur af áskrift starfsmanna að hlutabréfum samkvæmt samningi við vinnuveitanda sinn um áskriftarréttindi teldust tekjur í skilningi A-liðar 7. gr., sbr. 9. gr. laga nr. 90/2003 um tekjuskatt og bæri að skattleggja samkvæmt ákvæðum þeirrar greinar. Ekki var fallist á að endurgjald starfsmanna fyrir áskriftarréttindin gætu ráðið úrslitum um hvort fella ætti skattskyldu undir meginreglu 9. gr. laga nr. 90/2003 m.a. með vísan til þess að umrædd réttindi stóðu einungis örfáum einstaklingum úr hópi stjórnenda og lykilstarfsmanna til boða eingöngu vegna þess að þeir voru starfsmenn bankans. Þá var ekki fallist á að starfsmenn Skattsins hefðu verið vanhæfir. Var íslenska ríkið því sýknað af kröfu stefnanda.

Ekki var fallist á kröfur stefnanda, sem klemmt hafði fingur í hurðarfalsi á kennslustofu í barnaskóla, um skaðabætur þar sem hvorki þótti sannað að eftirliti með nemendum hafi verið ábótavant né heldur að hurðin teldist vanbúin vegna skorts á klemmuvörn í skilningi þágildandi reglna.

Ákærði, sem játaði brot sín, dæmdur til fangelsisrefsinar fyrir íterkuð ofbeldis-, fíkniefnalaga- og auðgunarbrot.

Hafnað var kröfu fyrirtækis um ógildingu stjórnvaldssektar sem fjármálaeftirlit Seðlabanka Íslands hafði lagt á fyrirtækið eftir að það lét hjá líða að birta opinberlega innherjaupplýsingar sem tengdust sölumeðferð á dótturfélagi fyrirtækisins.

Fjárdráttur.

Kveðinn var upp útivistardómur þar sem fallist var á að stefnda bæri að greiða reikninga vegna vinnu við byggingarstjórn, efniskaup og akstur. Ekki lá fyrir sönnun um að endurgjald skv. reikningunum teldist ósanngjarnt né að stefnandi hefði valdið stefnda tjóni við verkið.

Stefnandi varð fyrir slysi í vinnu og krafðist viðurkenningar á bótaskyldu úr ábyrgðartryggingu vinnuveitandans hjá stefnda. Stefnanda tókst ekki að sýna fram á að orsök slyssins mætti rekja til saknæmrar og ólögmætrar háttsemi sem vátryggingartaki beri ábyrgð á og var stefndi því sýknaður af viðurkenningarkröfunni.