Stefnandi krafðist í málinu hlutdeildar í séreignarsparnaði látins eiginmanns síns. Í hjúskap þeirra hafði ríkt séreignafyrirkomulag samkvæmt kaupmála, þar sem þau jafnframt afsöluðu sér arfi á séreignum hins, að undanskildum hvers konar lífeyrisréttindum. Aftir andlát eiginmannsins hafði öll fjárhæðin verið greidd sonum hins látna, sem stefnt var í málinu. Fallist var á það með stefnanda að í kaupmálanum hefði séreignarsparnaður verið undanskilinn arfsafsali. Talið var að stefnandi ætti því tilkall til þriðjungs fjárhæðarinnar, sem stefndu var með dóminum gert að greiða henni, en hafnað var kröfu stefnanda um að hún ætti rétt til 2/3 hluta fjárhæðarinnar, enda hafði verið um séreign hins látna að ræða en ekki hjúskapareign.