Nýir dómar

Stefnandi krafðist þess að fjárhæð lágmarksleigu á lóð undir bensínstöð sem hann leigði af stefnda yrði lækkuð, aðallega með vísan til ákvæða leigusamnings aðila um lóðina en til vara á grundvelli 36. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga og reglu samningaréttarins um brostnar forsendur. Ekki var fallist á að tilvísað samningsákvæði fæli í sér rétt stefnanda til lækkunar lágmarksleiguverðs vegna minni sölu á eldsneyti. Þá voru ekki uppfyllt skilyrði 36. gr. laga nr. 7/1936 eða brostinna forsenda til að taka kröfur stefnanda til greina. Var stefndi því sýknaður af kröfum stefnanda.

Ákærði var sakfelldur fyrir þjófnað og umferðarlagabrot. Var honum gert að sæta fangelsi í 3 mánuði og sviptur ökurétti í 3 ár og 9 mánuði.

Ákærði var sakfelldur fyrir þjófnað, umferðarlaga- og fíkniefnalagabrot. Var honum dæmdur hegningarauki og gert að sæta fangelsi í 2 ár ásamt því að vera sviptur ökuréttindum ævilangt.

Ákærði var sakfelldur fyrir þjófnaðarbrot. Var honum gert að sæta fangelsi í 30 daga skilorðsbundið til tveggja ára.

Ákærði var sakfelldur fyrir umferðarlagabrot. Var honum gert að sæta fangelsi í 30 daga og sviptur ökuréttindum ævilangt.

Íslenska ríkið var sýknað af kröfu stefnanda sem krafðist bóta vegna aðgerða lögreglu.

Ákærði, sem játaði brot sitt, dæmdur til skilorðsbundinnar refsingar fyrir líkamsárás og gert að greiða miskabætur.

Ákærði, sem játaði brot sín, dæmdur til óskilorðsbundinnar fangelsisrefsinar og sviptingu ökuréttar ævilangt fyrir fíkniefna-, vopna-, umferðar- og lögreglulagabrot.

Fallist var á kröfu stefnanda um að viðurkennt yrði með dómi að bílastæði í sameiginlegri bílageymslu í fjölbýlishúsi tilheyrði íbúð hans.

Stefndi sýknaður af kröfu stefnanda um að felldur yrði úr gildi úrskurður úrskurðarnefndar lögmanna.

Stefndu voru sýknuð af bótakröfum stefnenda þar sem ósannað þótti að þau hefðu valdið stefnendum, sem kaupendum skuldabréfa í skuldabréfaútboði, skaðabótaskyldu tjóni.

Stefnendur kröfðust þess að felld yrði úr gildi ákvörðun Útlendingastofnunar um synjun annars stefnandans um dvalaraleyfi og jafnframt að felldur yrði úr gildi úrskurður kærunefndar útlendingamála um brottvísun og endurkomubann hennar. Stefndu íslenska ríkið og Útlendingastofnun voru sýknaðir af öllum kröfum annars stefnandans vegna aðildarskorts hans að málinu og ekki var fallist á kröfur um ógildingu umræddra stjórnvaldsákvarðana í málum hins stefnandans. Til grundvallar sönnun um umdeild atvik var meðal annars lagður dómur í sakamáli þar sem stefnendur voru bæði fundin sek og dæmd til refsingar fyrir misnotkun skjals og fyrir brot gegn lögum um útlendinga.

Ákærði sakfelldur fyrir líkamsárás og brot gegn lögum um ávana- og fíkniefni og dæmdur í 60 daga skilorðsbundið fangelsi og til greiðslu skaðabóta.

Ákærði var sakfelldur fyrir umferðarlagabrot og gert að sæta fangelsi í 4 mánuði. Þar af var refsingu frestað vegna þriggja mánaða til tveggja ára. Auk þess var ákærði sviptur ökurétti ævilangt.

Stefndi sýknaður af kröfu fasteignasala um söluþóknun.

Kröfu stefnanda um miskabætur vegna meints aðgerðarleysis barnaverndaryfirvalda í málefnum hennar hafnað.

Stefndi var sýknaður af skaðabótakröfu stefnanda þar sem að ósannað þótti að meta bæri það starfsmanni stefnda til gáleysis, eins og á stóð, að hann hafði aftengt rakanema til þess að unnt væri að dæla díselolíu á eldsneytisstöð stefnanda. En auk þess þá taldi dómurinn jafnframt að helstu orsakir þess tjóns sem stefnandi varð síðan fyrir eftir að barki rofnaði og olía lak út væri einkum að rekja til þess að engin stöðug þjónusta var tryggð við stöðina af hálfu stefnanda.

Stefndi, Persónuvernd, var sýknaður af aðal- og varakröfu stefnanda, Embætti landlæknis, um ógildingu ákvörðunar, er laut að því að stefnandi tryggði ekki nægilega öryggi persónuupplýsinga og var gerð stjórnvaldssekt. Var þó fallist á þrautavarakröfu stefnanda um lækkun sektarinnar.

Stefnandi höfðaði skaðabótamál gegn stefnda sem lauk með dómi Hæstaréttar 26. júní 2024 í máli nr. 54/2023 þar sem stefndi var m.a. sýknaður að svo stöddu af þrautavarakröfu stefnanda. Tæplega sjö mánuðum síðar höfðaði stefnandi að nýju mál vegna þeirrar kröfu. Þar sem fyrri málshöfðun stefnanda rauf ekki fyrningarfrest bótakröfunnar, sbr. 1. mgr. 22. gr. laga nr. 150/2007 um fyrningu kröfuréttinda, var krafan fyrnd við höfðun síðara málsins og stefndi því sýknaður af fjárkröfu stefnanda. Af þeim sökum var stefndi og sýknaður af kröfu stefnanda um staðfestingu kyrrsetningargerðar sem fram hafði farið til tryggingar skaðabótakröfunni.

Dómkröfum stefnanda var vísað frá dómi vegna vanreifunar, sbr. e- og g-liði 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991, þar sem stefnanda hafði að mati dómsins ekki auðnast að leggja fram nauðsynleg gögn, né heldur að skjóta nægilegum stoðum undir skaðabótakröfur sínar í málinu að öðru leyti.

Ákærði var sakfelldur fyrir ýmis brot gegn umferðarlögum, almennum hegningarlögum og lögum um ávana- og fíkniefni.

Stefnandi slasaðist þegar hann var að færa kjötskrokka úr flutningabíl inn í vinnslustöð. Talið var ósannað að slysið hefði orsakast af saknæmri háttsemi vinnuveitanda hans. Því var hafnað kröfu stefnanda um viðurkenningu á rétti hans til greiðslu skaðabóta úr ábyrgðartryggingu vinnuveitandans.