Talið var að heimilt hefði verið að hafna umsókn stefnanda um starf á vegum hins opinbera án þess að í því fælist ólögmæt mismunun á grundvelli aldurs en stefnandi var orðinn sjötíu ára að aldri þegar hann sótti um starfið. Hafði honum þá þegar verið tilkynnt um starfslok vegna aldurs hjá tveimur vinnuveitendum á vegum hins opinbera. Var höfnun starfsumsóknarinnar ekki talin brjóta í bága við grundvallar mannréttindi stefnanda, né gegn lögum nr. 86/2018 um jafna meðferð á vinnumarkaði enda væru skilyrði 12. gr. laganna uppfyllt. Þá var ekki talið að málsmeðferðarreglur hefðu verið brotnar með því að stefndi hafnaði að taka starfsumsókn stefnanda til efnismeðferðar.

Ákærði sakfelldur fyrir ofbeldisbrot. Hann játaði brot sitt skýlaust.

Málinu vísað frá dómi en talið var að um endurtekna málsmeðferð hafi verið að ræða sem brjóti í bága við 1. mgr. 4. gr. 7 samningsviðauka mannréttindasáttmála Evrópu.

Hafnað var kröfu stefnanda um að stefndi greiddi honum laun í uppsagnarfresti samkvæmt starfslokasamningi. Talið var að þar sem stefnandi hefði hafið eigin rekstur í samkeppni við stefnda á uppsagnarfresti hefði hann fyrirgert rétti sínum til greiðslu frekari launa á sama tímabili.