Nýir dómar

Ákærði var fundinn sekur um rán, sem og akstur undir áhrifum áfengis og fíkniefna. Ekki var fallist á að skilyrði væru til að færa refsingu niður úr því lágmarki sem 252. gr. hegningarlaga mælir fyrir um. Var ákærða því gert að sæta fangelsi í sex mánuði, en fullnustu refsingarinnar var frestað skilorðsbundið til tveggja ára. Þá var ákærða jafnframt gerð sekt og hann sviptur ökurétti tímabundið.

Hafnað var kröfu gerðarbeiðanda þess efnis að felld yrði úr gildi ákvörðun sýslumanns er hafnað hafði kröfu þeirra um lögbann. Gerðarbeiðendur þóttu ekki hafa sýnt fram á að skilyrðum laga væri fullnægt. Þóttu gerðarbeiðendur ekki hafa sýnt nægjanlega fram á að réttindi þeirra myndu fara forgörðum eða verða fyrir teljandi spjöllum yrðu þeir knúrnir til að bíða dóms um þau, ennfremur að réttarreglur um refsingu eða skaðabætur fyrir hagsmuni gerðarbeiðenda tryggi þá ekki nægilega.

Ákærði var fundinn sekur um umferðarlagabrot með því að hafa í þrjú skipti ekið sviptur ökurétti, auk ölvunaraksturs í eitt framangreindra skipta. Voru brot ákærða ítrekuð og honum gert að sæta fangelsi í 60 daga, auk þess sem honum var gerð sekt og hann sviptur ökurétti tímabundið.

Ákærði var sýknaður af ákæru um líkamsárás, þar sem ekki þótti sannað að hann hefði gerst sekur um þá háttsemi sem lýst var í ákæru.

Stefndi var sýknaður af kröfum stefnenda er varðaði landamerki milli jarðanna Kerlingadals og Höfðabrekku í Mýrdalshreppi. Stefnendur þóttu ekki hafa fært fram sönnur fyrir kröfu sinni.

Ákærði sakfelldur fyrir brot gegn 217. gr. almennra hegningalaga nr. 19/1940 með því að hafa slegið A þannig að hann féll í gólf, en ekki var talið sannað að ákærði hefði veitt þá áverka sem leddu til andláts A.

Stefndi var sýknaður af bótakröfu stefnanda, þar sem ekki þótti sýnt að stefnendur hefðu orðið fyrir meira tjóni af völdum jarðskjálfta sem stefnda bæri að bæta en þegar hafi verið bætt af hálfu stefnda og forvera hans.

Hafnað var kröfu aðilar þess efnis að felld yrði úr gildi ákvörðun sýslumanns um frávísun skjals frá þinglýsingu, sem kvað á um yfirlýsingu um kvöð um varðveislu trjágróðurs á lóðamörkum fasteigna aðila, þar sem talið var að þinglýsing skjalsins væri bersýnilega óþörf og réttindin nytu verndar samkvæmt skipulagslöggjöf og væri ekki háð þinglýsingu.

Ákærði var fundinn sekur um hótanir en sýknaður af ákæru er varðaði tilraun til manndráps, en til vara stórfellda líkamsárás, þar sem ekki þótti hafið yfir skynsamlegan vafa að ákærði hafi gerst sekur um þá háttsemi sem honum var gefin að sök í þeim lið ákæru. Var ákærða gert að sæta fangelsi í 60 daga, skilorðsbundið til eins árs, en með brotum sínum rauf ákærði skilorð eldri dóms og var refsingin dæmd upp.

Ákærði var fundinn sekur um ítrekaðan akstur sviptur ökurétti og gert að sæta fangelsi.

Stefndi var sýknaður af kröfu stefnanda um greiðslu skaðabóta úr hendi stefnda vegna töku stefnda á fyllingarefni sem komið hafi verið fyrir við framkvæmdir á landi stefnanda, þar sem krafa stefnanda væri fallin niður vegna fyrningar.

Stefndi var sýknaður af kröfum stefnanda um greiðslu eftirstöðva kaupverðs fasteignar, þar sem sannað þótti að fasteignin hefði við afhendingu verið haldin galla og skilyrði skuldajöfnunar uppfyllt.

Stefndi var sýknaður af kröfu stefnanda um ógildingu úrskurðar úrskurðarnefndar lögmanna, þar sem stefnandi var látinn sæta áminningu. Var ekki fallist á með stefnanda að nefndinni hefði verið rétt að vísa málinu frá í heild sinni. Þó fallist hafi verið á með stefnanda að rétt hefði verið að veita honum andmælarétt varðandi atriði sem nefndin byggði á og varðaði meðferð málsins fyrir nefndinni, var ekki fallist á með stefnanda að það varðaði ógildindu úrskurðarins. Loks var það mat dómsins að stefnandi hefði ekki sýnt fram á að nefndin hafi komist að efnislega rangri niðurstöðu.

Ákærði var fundinn sekur um meiri háttar brot gegn skattalögum og lögum um bókhald og honum gert að sæta fangelsi í sextán mánuði, en fullnustu refsingarinnar var frestað skilorðsbundið. Þá var ákærða gert sekt og honum jafnframt gert að sæta atvinnurekstrarbanni í tvö ár.

Stefndi var sýknaður af kröfum stefnanda í máli er varðaði ágreining aðila um hvort lágmarksverð sem ákveðið er fyrir mjólkurframleiðslu skv. búvörulögum eigi við um umframmjólk. Var það mat dómsins að umframmjólk lyti ekki ákvörðun skv. 8. gr. laganna. Þá var ekki talið sýnt fram á að brotið hefði verið gegn samkeppnislögum, né heldur að bindandi samningur hefði komist á um að greiða lágmarksverð. Fallist var á með stefnda að ákvörðun verð hefði verið gerð á málefnalegan hátt og byggð á venju.

Ákærði var fundinn sekur um eignaspjöll, með því að hafa í tvígang sparkað og/eða slegið í hliðarspegla bifreiðar. Var honum gert að sæta fangelsi í 30 daga, en fullnustu refsingarinnar frestað skilorðsbundið til tveggja ára.