Ákærði var ákærður fyrir brot á siglingalögum með því að hafa valdið skipstrandi með yfirsjónum og vanrækslu er báti var siglt á grjótgarð við innsiglinguna í Hólmavíkurhöfn. Dómurinn taldi framburðarskýrslu sem tekin var af ákærða á vettvangi hafa takmarkað gildi, m.a. í ljósi þess að ákærða var ekki kynnt sakarefnið. Skýringar ákærða, sem fyrst komu fram við aðalmeðferð málsins, hefðu þannig getað komið fram undir rannsókn þess ef ákærði hefði verið boðaður til skýrslutöku á grundvelli 61.-66. gr. laga um meðferð sakamála. Þá hafði lögregla ekki framkvæmt sjálfstæða rannsókn á siglingatækjum bátsins, aflað gagna um veðurfar í aðdraganda strandsins, tekið skýrslur af vitnum eða aflað skoðunar- eða matsgerðar um skemmdir á bátnum. Taldi dómurinn ekki unnt að slá því föstu með nægilegri vissu að ástæður skipstrandsins mætti rekja til yfirsjóna og vanrækslu ákærða og var hann sýknaður af kröfum ákæruvaldsins.