Stefnandi krafðist ógildingar á úrskurði áfrýjunarnefndar hugverkaréttinda á sviði iðnaðar í máli nr. 11/2020 kveðinn upp 13. júlí 2023, þar sem staðfest var ákvörðun Hugverkastofunnar um að synja beiðni stefnanda um endurveitingu réttinda til einkaleyfis. Stefnandi sem hafði ekki greitt árgjald í tæka tíð óskað eftir endurveitingu réttinda með vísan til 72. gr. laga nr. 17/1991. Ágreiningur stefnanda og stefnda laut að því hvort stefnandi eða umboðsmaður hans hafi gert allt það sem með sanngirni mætti krefjast af honum til að virða þau tímamörk sem vörðuðu missi réttinda. Talið var að greiðslukerfi umboðsaðila stefnanda hefði verið vel útfært kerfi sem hefði starfað með skilvirkum hætti í mörg ár og byggði á tvöföldu eftirlitskerfi með útsendingu greiðslubeiðna og móttöku greiðslukvittana sem var ekki á hendi sömu starfsmanna. Um væri að ræða einangrað tilvik vegna mistaka starfsmanna sem aldrei hafði komið upp áður í áratugasögu félagsins. Fallist var á að sú ákvörðun um að synja um endurupptöku færi í bága við meðalhófsreglu 12. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993 og væri í andstöðu við þau sjónarmið sem lægu til grundvallar ákvæði 72. gr. laga nr. 17/1991.

Fallist á kröfu stefnanda um miskabætur vegna þvingunaraðgerða lögreglu, á grundvelli hlutlægrar bótareglu 246. gr. laga um meðferð sakamála nr. 88/2008. Kröfu um skaðabætur vegna sömu þvingunaraðgerða hafnað.

Karlmaður sýknaður af ákæru fyrir fjársvik. Einkaréttarkröfu vísað frá héraðsdómi.

Maður sýknaður af ákæru um nauðgun, sbr. 1. mgr. 194. gr. almennra hegningarlaga nr. 19/1940. Einkaréttarkröfum ætlaðs brotaþola vísað frá dómi og sakarkostnaður felldur á ríkissjóð.

Ógiltur var úrskurður kærunefndar útlendingamála þar sem kröfu um endurupptöku máls stefnanda var hafnað. Að virtum atvikum þótti ekki réttmætt að leggja til grundvallar að stefnandi bæri ábyrgð á þeirri töf sem varð á meðferð máls hans og leiddi til þess að ekki varð af flutningi hans úr landi innan 12 mánaða frests, sbr. síðari málsl. 2. mgr. 36. gr. laga nr. 80/2016. Var því fallist á kröfu stefnanda og hinn umdeildi úrskurður felldur úr gildi.

Stefnandi og stefndi gerðu með sér samning um kaup á hjólagröfu. Eftir kaupin kom í ljós að raðnúmer gröfunnar var ekki til hjá framleiðanda hennar og krafðist stefnandi riftunar á kaupunum og til vara skaðbóta eða afsláttar. Riftunarkröfu var hafnað með vísan til þess að stefnandi hélt áfram að nota gröfuna þrátt fyrir að hafa lýst yfir riftun. Hins vegar var ekki falllist á að réttur stefnanda væri fallin niður fyrir tómlæti. Talið var að stefndi hefði vitað af því að eitthvað væri athugavert við raðnúmer vélarinnar, en ekki upplýst um það við kaupin. Þá var talið að sú staðreynd að umrætt raðnúmer hefði aldrei verið framleitt hefði áhrif á kaup- og endursöluverð vélarinnar. Það var hins vegar ekki fallist á að grafan væri verðlaus. Voru stefnanda dæmdar 4.000.000 skaðabætur að álitum sem báru dráttarvexti frá dómsuppsögu.

Stefndi sýknaður af kröfum stefnanda sem krafðist þess að beita ætti undantekningarreglu í 2. mgr. 7. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993 við útreikning bóta.

Ákærði var sakfelldur fyrir sifskaparbrot í andstöðu við 193. gr. almennra hegningarlaga með því að svipta móður dóttur sinnar, sem er ólögráða fyrir æsku sakir, valdi og umsjá yfir henni í átta mánuði eftir að dæmt var að móðir stúlkunnar færi ein með forsjá hennar.