Stefndi var sýknaður af kröfum stefnanda um greiðslu eftirstöðva kaupverðs fasteignar, þar sem sannað þótti að fasteignin hefði við afhendingu verið haldin galla og skilyrði skuldajöfnunar uppfyllt.

Ákærði var fundinn sekur um hegningarlagabrot gegn fyrrverandi sambýliskonu sinni og barnsmóður, auk líkamsárásar gegn öðrum einstaklingi og brot á vopnalögum. Var hann dæmdur í sex ára fangelsi og til greiðslu sakarkostnaðar málsins. Auk þess var hann var dæmdur til að greiða fyrrverandi sambýliskonu sinni og barnsmóður miskabætur og bætur vegna fjártjóns, auk vaxta, og gert að sæta upptöku á vopnum og skotfærum.

Stefnda var gert að greiða stefnanda eftirstöðvar reikninga.

Stefndi var sýknaður af kröfu stefnanda um ógildingu úrskurðar úrskurðarnefndar lögmanna, þar sem stefnandi var látinn sæta áminningu. Var ekki fallist á með stefnanda að nefndinni hefði verið rétt að vísa málinu frá í heild sinni. Þó fallist hafi verið á með stefnanda að rétt hefði verið að veita honum andmælarétt varðandi atriði sem nefndin byggði á og varðaði meðferð málsins fyrir nefndinni, var ekki fallist á með stefnanda að það varðaði ógildindu úrskurðarins. Loks var það mat dómsins að stefnandi hefði ekki sýnt fram á að nefndin hafi komist að efnislega rangri niðurstöðu.

Ákærði var fundinn sekur um meiri háttar brot gegn skattalögum og lögum um bókhald og honum gert að sæta fangelsi í sextán mánuði, en fullnustu refsingarinnar var frestað skilorðsbundið. Þá var ákærða gert sekt og honum jafnframt gert að sæta atvinnurekstrarbanni í tvö ár.

Deilt var um hvort stefnda bæri að greiða stefnanda fyrir smíði og uppsetningu svala á fasteign stefnda. Varnir stefnda byggðust á því að ekki hefði verið samningssamband milli aðila málsins um þetta, heldur hefði stefndi falið þriðja aðila verkið. Talið var nægilega í ljós leitt að stefnandi hefði unnið umrætt verk í þágu stefnda og að stefnda bæri að greiða stefnanda hina umkröfðu fjárhæð vegna þess. Því var fallist á dómkröfu stefnanda.

Ákærði var ákærður fyrir brot á siglingalögum með því að hafa valdið skipstrandi með yfirsjónum og vanrækslu er báti var siglt á grjótgarð við innsiglinguna í Hólmavíkurhöfn. Dómurinn taldi framburðarskýrslu sem tekin var af ákærða á vettvangi hafa takmarkað gildi, m.a. í ljósi þess að ákærða var ekki kynnt sakarefnið. Skýringar ákærða, sem fyrst komu fram við aðalmeðferð málsins, hefðu þannig getað komið fram undir rannsókn þess ef ákærði hefði verið boðaður til skýrslutöku á grundvelli 61.-66. gr. laga um meðferð sakamála. Þá hafði lögregla ekki framkvæmt sjálfstæða rannsókn á siglingatækjum bátsins, aflað gagna um veðurfar í aðdraganda strandsins, tekið skýrslur af vitnum eða aflað skoðunar- eða matsgerðar um skemmdir á bátnum. Taldi dómurinn ekki unnt að slá því föstu með nægilegri vissu að ástæður skipstrandsins mætti rekja til yfirsjóna og vanrækslu ákærða og var hann sýknaður af kröfum ákæruvaldsins.

Stefndi hafði keypt fasteign af stefnanda og hélt eftir lokagreiðslu umsamins kaupverðs vegna galla sem hafi komið fram eftir kaupin þar sem stefnandi hafi ekki skilað eigninni á byggingarstigi 5 í samræmi við söluyfirlit og eins og umsamið var í kaupsamningi aðila auk annarra galla á henni.. Stefnandi höfðaði mál til heimtu eftirstöðva kaupverðsins á hendur stefnda, sem krafðist sýknu þar sem hann ætti gagnkröfu til skuldajafnaðar. Í dómi héraðsdóms var vísað til þess að stefndi hefði skoðað fasteignina margsinnis fyrir kauptilboð og unnið við framkvæmdir á eigninni eftir afhendingu án þess að gera athugasemdir við frágang og skil á eigninni. Þá hafi byggingarstjóri stefnda skrifað upp á úttekt rúmum fimm mánuðum eftir afhendingu eignarinnar þess efnis að eigninni hafi verið skilað á byggingarstigi 5. Því var talið að frágangur og skil stefnanda á eigninni hafi verið í samræmi við það sem stefndi mátti vænta og gerði ráð fyrir og teldist eignin því ekki gölluð að þessu leyti í skilningi laga nr. 40/2002 um fasteignakaup. Þá var talið með hliðsjón af framkvæmdum stefnda á eigninni, reynslu hans og skoðunarskyldu samkvæmt 38. gr. laga um fasteignakaup hafi hann hlotið að vita af þeim göllum sem hann taldi fasteignina haldna sjö og hálfum mánuði eftir að hann fékk hana afhenta. Þar sem stefndi hafi ekki borið fyrir sig gallann innan sanngjarns frests, sbr 48. gr. laga nr. 2002 um fasteignakaup hafi hann sýnt af sér slíkt tómlæti að hann hafi glatað rétti til að bera fyrir sig galla á fasteigninni gagnvart stefnanda. Fallist var því að stefnukröfu stefnanda í málinu. Í dóminum var fundið að því að í greinargerð stefnda hafi málsástæðum ekki verið lýst á skýran hátt og tílvísun til lagaákvæða verið ruglingsleg en eftir að sú greinargerð var lögð fram tók annar lögmaður að sér að gæta hagsmuna stefnda og flytja málið.